แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 129

เฉินโม่ก็มองหลินหรูเฟิง แล้วก็ยิ้มแบบหยอกล้อออกมา "นักบู๊แดนในงั้นหรือ? ขอเพียงกูต้องการ ก็มีได้เสมอ"

หลินหรูเฟิงเงยหน้าหัวเราะลั่น ในเสียงหัวเราะมีความเยอะเย้ย "เหอะ ไอ้เด็กไม่ประสา พูดจาไม่มีหูรูด มึงคิดว่านักบู๊แดนในเป็นอะไร อยากได้ก็จะมีให้มึงง่ายๆ งั้นสิ? มึงคิดว่าตัวเองอยู่ระดับแดนเทพหรือไง?"

โจงเซิ่งหัวก็หัวเราะเยาะเย้ยเหมือนกัน แอบพูดในใจว่า "กูอายุ40เพิ่งได้เข้าสู่แดนใน ไอ้เด็กคนนั้นมันกลับพูดว่าขอเพียงต้องการ ก็จะมีนักบู๊แดนในออกมาเอง บ้าบอสิ้นดี!"

ฉู่เหวินสงก็มองเฉินโม่นิ่งๆ ค่อนข้างไม่เข้าใจความหมายที่เฉินโม่จะสื่อออกมา หรือว่าคนที่เฉินโม่พามาด้วย มีคนที่เป็นนักบู๊แดนในงั้นหรือ?

ซังซังก็มองเฉินโม่อย่างตกใจ พูดในใจว่า "หรือว่าเฉินโม่จะให้ฉันลงมือ? ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยนี่นา!"

เฉินโม่ยิ้มพูดนิ่งๆ "กูไม่ใช่ระดับแดนเทพหรอก แต่ระดับแดนเทพ ในสายตากูมันก็เหมือนกับมดตัวน้อย ให้เวลานิดหน่อย เดี๋ยวกูส่งนักบู๊แดนในไปให้พวกมึง!"

ในน้ำเสียงของเฉินโม่มีความมั่นใจอย่างมาก

แต่ว่า คำพูดนี้ไปอยู่ในหูของคนอื่นๆ มันก็เหมือนกับเป็นคำพูดที่ตลกที่สุดในโลกนี้

"แดนเทพเป็นเหมือนมดงั้นหรือ? คำพูดนี้มึงก็กล้าพูดออกมานะ!" หลินหรูเฟิงส่ายหัว เขารู้สึกว่าเฉินโม่จะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แล้วก็ไม่ได้สนใจคำพูดตอนท้านของเฉินโม่แล้ว

โจงเซิ่งหัวไม่เคยได้ยินเลยว่าแดนเทพคืออะไร แต่ว่าเขากลับได้ยินคำพูดตอนท้ายของเฉินโม่ แล้วก็โมโหจนหัวเราะออกมา "ไอ้หนู มึงคิดว่านักบู๊แดนในเป็นเหมือนผักกาดขาวข้างถนนหรือไงวะ? ช่วงเวลาอันสั้นก็จะส่งมาให้พวกกู อยากจะสั่งสอนมึงหนักๆ แทนพ่อแม่มึงจริงๆ เลย!"

เฉินโม่ไม่ได้สนใจการตอบสนองของทุกคน หันตัวไปแล้วก็หยิบขวดหยกอันหนึ่งออกมาจากหน้าอก แล้วเทยาเม็ดใสๆ ออกมาเม็ดหนึ่ง จากนั้นยื่นให้เฉินซงจื่อที่มีสีหน้างงๆ

"กินลงไป"

ซังซังมองยาเสริมจิตเม็ดนั้น สีหน้าก็ตกใจ จากนั้นเธอก็รู้ได้ว่าเฉินโม่คิดจะทำอะไร แล้วซังซังก็มีสีหน้าตะลึง และสายตาก็รอคอย!

เฉินซงจื่อก็อึ้งๆ สีหน้าตื่นเต้น สองมือยื่นมารับยาอย่างตื่นเต้น แล้วกินลงไป