แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 128

อาศัยจังหวะที่โจงเซิ่งหัวใช้ท่าเดิมซ้ำๆ หลินหรูเฟิงก็โจมตีโนที่หน้าอกของโจงเซิ่งหัว จนโจงเซิ่งหัวถอยหลังไป5-6ก้าว

เฉินซงจื่อและซังซังก็มองเฉินโม่อย่างนับถือ แล้วก็คิดในใจว่าเฉินโม่มีสายตาที่ชาญฉลาดมากจริงๆ

โจงเซิ่งหัวสีหน้าขาวซีด ถึงแม้จะพยายามอดกลั้นอาการบาดเจ็บไว้ แต่ก็ยังกระอักเลือดออกมา

"ลูกพี่ฉู่ ผมสู้เขาไม่ได้ คุณก็ยอมรับข้อเสนอของเขาไปเสียเถอะ!"

ฉู่เหวินสงก็หน้าเสียมาก โจงเซิ่งหัวแพ้แล้ว เขาจะทำอย่างไรดีล่ะทีนี้?

หลินหรูเฟิงส่งเสียงไม่พอใจ แล้วก็มองฉู่เหวินสงพร้อมพูดว่า "มึงยังมีใครมาช่วยอีกไหม? ถ้าไม่มี งั้นก็ตายเสียเถอะ!"

ฉู่เหวินสงก็เผยสายตาหมดหนทาง แล้วก็อารมณ์ของจิ๊กโก๋ไม่เสียดายชีวิต มองไปที่มุมดักซุ่ม แล้วตะโกนเรียกว่า "พี่น้องทุกคน จัดการมันเลย มีมันแค่คนเดียว พวกเราถุยน้ำลายใส่คนละปาก ก็ทำเอามันจมน้ำตายได้แล้ว!"

ลูกน้องพวกนั้นที่ดักซุ่มอยู่ ก็รีบกวัดแกว่งท่อนเหล็กและมีดกันออกมา เข้ามาล้อมหลินหรูเฟิงไว้

เฉินโม่เห็นพวกลูกน้องที่มีท่าทางเอาเรื่องแบบนั้น ก็ส่ายหัวเบาๆ

เฉินซงจื่อกับซังซังก็แอบส่ายหัวเหมือนกัน คนธรรมดาพวกนี้ถึงแม้จะมีมาก แต่คนที่มีพลังระดับนักบู๊แดนนอกอย่างเฉินซงจื่ออย่างรับมือได้ นับประสาอะไรกับนักบู๊แดนในที่แข็งแกร่งกว่านักบู๊แดนนอกหลายเท่าอย่างหลินหรูเฟิง

แม้แต่โจงเซิ่งหัว ก็ยังแอบส่ายหัว แล้วก็มีสีหน้าดูถูก "ความน่ากลัวของนักบู๊แดนในนั้น คนธรรมดาพวกนี้จะรับมือไหวได้อย่างไรกัน!"

หลินหรูเฟิงกวาดมองพวกลูกน้องที่บุกเข้าใส่ตัวไปรอบๆ แล้วก็หัวเราะเย็นออกมา เคลื่อนตัวหายไป ตั้งใจเข้าไปในกลุ่มคนนั้นเอง เหล่าลูกน้องพวกนั้นตั้งตัวกันไม่ทัน ก็ถูกโจมตีจนล้มลงไปนอนแล้ว ในเขตบ้านมีเสียงร้องโอดโอยกันระงม

ไม่ถึงหนึ่งนาที ลูกน้อง200คน ก็ล้มลงพื้นกันหมด ร้องโอดโอยไปตามกัน

ฉู่เหวินสงก็อึ้งจนอ้าปากค้าง นักบู๊แดนใน น่ากลัวขนาดนี้เลยหรือนี่!

หลินหรูเฟิงปัดๆ มือ ราวกับได้ทำเรื่องอะไรที่มันง่ายๆ แล้วก็หันตัวไปมองฉู่เหวินสง พร้อมหัวเราะเสียงเย็นพูดว่า "เจ้าหมากัด ยังมีอะไรอีก ก็ลงมือมาให้หมดเลยเถอะ!"