แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 127

วัยรุ่นคนนั้นกวาดมองดูทุกคน สุดท้าย สายตาก็ไปหยุดลงที่ตัวของฉู่เหวินสง

"ฉู่เหวินสง หาคนมาช่วยด้วยหรือนี่ ดูเหมือนว่าคุณจะปฏิเสธข้อเสนอของผมนะ"

ฉู่เหวินสงค่อนข้างกังวล เลยตวาดไปว่า "หลินหรูเฟิง มึงอย่ารังแกกันให้มากเกินไป กูได้ยกพื้นที่หนึ่งในสามส่วนให้ไปแล้ว มึงก็ยังบีบเข้ามาอีก จะเอากูให้ตายเลยถึงจะยอมหรือไงวะ? ตระกูลหลินของพวกมึงบีบกันเกินไป!"

หลินหรูเฟิงก็หน้าชา "ฉู่เหวินสง คุณชายหลินเทียนหยาบอกไว้แล้ว คนที่ทำให้เขาขาหักสองข้าง ก็คือแขกที่มึงเชิญมา ตระกูลหลินของเราแยกแยะบุญคุณความแค้นได้ ไปตามตัวมึงแล้วจะให้ไปหาใคร?"

ฉู่เหวินสงก็มองเฉินโม่นิ่งๆ อยากจะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เฉินโม่ แต่ต่อหน้าเฉินโม่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่ตวาดไปว่า "ตระกูลหลินของพวกมึงก็รังแกกันมากเกินไป ที่บอกให้กูยกกิจการทุกอย่างในอู่โจวให้ แถมยังไล่กูออกไปจากอู่โจวอีก พวกมึงจะฆ่าตายให้หมดเลยหรือไง?"

หลินหรูเฟิงก็สบถยิ้มออกมา "นี่เห็นแก่หน้าของตระกูลจินแล้วนะถึงให้เกียรติมึง ถ้าเป็นกูล่ะก็ ฆ่ามึงไปเรียบร้อยแล้ว ไหนเลยจะต้องมาวุ่นวายกันแบบนี้!"

"นี่มึง......" ฉู่เหวินสงโกรธจนหน้าเขียว ครั้งแรกที่ถูกคนดูถูกแบบนี้

โจงเซิ่งหัวก็ค่อนข้างทนไม่ได้ เดินหน้าออกไปขวางตรงหน้าฉู่เหวินสง แล้วส่งเสียงไม่พอใจออกมา "ไอ้หนุ่ม มึงกล้าดีมาก ให้กูลองหน่อยว่ามีดีเท่าไร ถึงได้กล้าไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาแบบนี้!"

หลินหรูเฟิงจ้องมองโจงเซิ่งหัว แล้วก็หัวเราะเย็นๆ ออกมาอย่างไม่สนใจ "ยอดฝีมือแดนใน!มึงก็คือคนที่ฉู่เหวินสงเชิญมาช่วยสินะ? มึงแน่ใจนะว่าจะเป็นศัตรูกับตระกูลหลิน?"

โจงเซิ่งหัวหัวเราะเย็น "ไม่ต้องเอาตระกูลหลินมากดหัวกูหรอก กูคือครูฝึกศิลปะการต่อสู้ของหงเหมินใต้ ไม่กลัวตระกูลหลินของมึงหรอก"

หลินหรูเฟิงยิ้มพูดว่า "ดีมาก งั้นกูก็จะจัดการมึงก่อน แล้วค่อยไปเอาชีวิตหมาๆ ของฉู่เหวินสง!"

โจงเซิ่งหัวพูดอย่างโมโหว่า "คนรุ่นหลังอวดดี วันนี้กูจะสอนความเป็นคนให้มึงเอง!"