แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1290

เฉินโม่ละสายตาจากหูหยางหยู่ที่เฝ้ามองด้วยความเย็นชา ท่าทางของหูหยางหยู่สงบเยือกเย็นมาก แล้วก็มีความแปลกประกายผ่านดางตาของเฉินโม่

“โอเค!” เฉินโม่พยักหน้า และกล่าวทันทีว่า “คุณเป็นนักบู๊ ทำไมต้องอวดพลังอำนาจของตนต่อหน้านักเรียนธรรมดาเหล่านี้ด้วย?”

หลิ่วจื่อเฉิงถูกดึงดูดทันที เขามองเฉินโม่ด้วยความสนใจ มองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า “เจ้าหนู ผมไม่ได้สังเกตเห็นความผันผวนของชี่แท้ในร่างกายของคุณ บอกมาสิว่าคุณรู้ว่าผมเป็นนักบู๊ได้อย่างไร?”

เมื่อเห็นหลิ่วจื่อเฉิงพูด ฮู่เชียนเสวี่นก็โบกมือทันทีและกล่าวว่า “หยุดก่อน!”

ชายหนุ่มสวมชุดดำเหล่านั้นหยุดทันที ส่วนนักเรียนเหล่านั้นตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา มองเฉินโม่ด้วยความตกใจและสงสัย

เฉินโม่มองหลิ่วจื่อเฉิงและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไม่ใช่ว่าร่างกายของผมไม่มีชี่แท้ผันผวน แต่พลังของคุณมันอ่อนแอเกินกว่าจะสัมผัสได้”

หลิ่วจื่อเฉิงหน้าบึ้ง รอยยิ้มจางหายไปทันที “เจ้าหนู คุณกล้าดูถูกผม!”

ฮู่เชียนเสวี่นขมวดคิ้ว มองเฉินโม่ราวกับกำลังมองคนที่ตายไปแล้ว

พี่หาวสังเกตคนจากสีหน้าและคำพูด และเมื่อเขาเห็นว่าหลิ่วจื่อเฉิงโกรธ เขาก็ตะโกนใส่เฉินโม่ทันที “แกเป็นนักเรียน จะไปรู้อะไร! นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้าดูถูกคุณชายหลิ่ว แกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม?”

เฉินโม่ไม่สนใจพี่หาว มองหลิ่วจื่อเฉิงด้วยสีหน้าราบเรียบ “ถ้าคุณไม่เชื่อ พวกเรามาประลองกัน ถ้าผมชนะ คุณก็ปล่อยพวกเขาไป คุณคิดว่าไง?”

หลิ่วจื่อเฉิงมองเฉินโม่ และกล่าวเยาะเย้ย “แล้วถ้าคุณแพ้ล่ะ?”

“ผมไม่แพ้หรอก” น้ำเสียงของเฉินโม่ราบเรียบ ราวกับว่าเขากำลังอธิบายข้อเท็จจริง ซึ่งท่าทางนั้นทำให้คนอื่นอยากจะต่อยเขามาก

หลิ่วจื่อเฉิงหัวเราะเสียงดังสักพัก แล้วเขาก็หยุดหัวเราะทันที “ดี จองหองมาก นึกไม่ถึงว่าสถานที่เล็ก ๆ อย่างอำเภอเฟิ่งซาน จะมีคนที่กล้าหาญแบบนี้ ผมยอมรับคำท้าของคุณ!”

“ที่นี่เล็กเกินไป พวกเราออกไปหาสถานที่ใหญ่กว่านี้เถอะ” หลิ่วจื่อเฉิงกล่าว

เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไม่จำเป็นต้องยุ่งยาก เพราะจัดการคุณแค่กระบวนท่าเดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าผมใช้สองกระบวนท่า ก็ถือว่าผมเป็นฝ่ายแพ้!”