แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1289

ถานชิวเซิงขมวดคิ้วและมองผู้ชายคนนั้นเช่นกัน และแอบด่าว่า “เจ้าหมอนี้ สมองมีปัญหาหรือเปล่า? ตอนนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับการปรึกษาหารือแล้ว!”

และแน่นอนว่าสีหน้าของหลิ่วจื่อเฉิงเคร่งขรึมทันที ท่านฮู่ที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วทันที แต่ก่อนที่เขาจะหันกลับมา พี่หาวก็ตะโกนด่าผู้ชายคนนั้น “เจ้าโง่ แกกล้าข่มขู่คุณชายหลิ่ว แกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”

ผู้ชายคนนั้นเหลือบมองท่าทางที่น่าสงสารของหลินเหมิงเหมิง แล้วเขาเกิดความกล้าหาญทันที และกล่าวอย่างมีเหตุผลและเต็มไปด้วยความชอบธรรมว่า “ผมไม่ได้ข่มขู่เขา และเขากำลังจำกัดเสรีภาพส่วนบุคคล ซึ่งมันผิดกฎหมาย!”

“ถ้าพวกคุณไม่อยากติดคุก ก็รีบปล่อยเพื่อนนักเรียนของผมซะ!”

ตอนนี้ แม้แต่ถานชิวเซิงก็ทนไม่ไหวแล้ว และตำหนิเขาว่า “เอาล่ะ หยุดพูดเถอะ!”

หลิ่วจื่อเฉิงหัวเราะเสียงดังทันที มองกลุ่มนักเรียนและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นคนแรกที่กล้าข่มขู่ผม”

“ฮู่เชียนเสวี่น คุณจัดการตามที่เห็นสมควรเถอะ!”

ฮู่เชียนเสวี่นมองนักเรียนชายคนนั้นเหมือนกับมองคนโง่เขลา และกล่าวด้วยความเย็นชาว่า “รนหาความตาย!”

หลังจากกล่าวจบ ฮู่เชียนเสวี่นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และโทรออก ยังไม่ถึงหนึ่งนาที ชายหนุ่มสวมชุดดำกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามาล้อมนักเรียนพวกนี้เอาไว้

เมื่อเห็นว่ากำลังจะเกิดการต่อสู้ นักเรียนพวกนี้ตกใจกลัวจนอึ้ง พวกเขารวมตัวกัน แล้วมองท่านฮู่ด้วยความหวาดกลัว

จางจื่อเจี้ยนและคนอื่น ๆ ก็ถูกล้อมเช่นกัน เขาตกใจและตะโกนทันที “อย่า ท่านฮู่ พวกเราไม่ได้ล่วงเกินคุณชายหลิ่ว! พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ จะไปเดี๋ยวนี้เลย!”

ฮู่เชียนเสวี่นเหลือบมองเขาด้วยความเย็นชา และกล่าวเยาะเย้ยว่า “เมื่อสักครู่คุณชายหลิ่วให้พวกคุณไป แต่พวกคุณไม่ไป ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว วันนี้พวกคุณไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้!”

“อย่า! คุณชายหลิ่ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา พวกเราแค่มาเที่ยวเท่านั้น ไม่ได้ล่วงเกินคุณชายหลิ่ว คุณชายหลิ่วได้โปรดตรวจสอบให้ชัดเจนด้วย!” จางจื่อเจี้ยนตกใจจนหน้าขาวซีด และแอบด่าผู้ชายคนนั้นอยู่ในใจ

เดิมทีพฤติกรรมของจางจื่อเจี้ยนนั้น ทำให้เพื่อนนักเรียนดูถูกเหยียดหยาม แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นจึงไม่มีใครตำหนิจางจื่อเจี้ยน!

บุคคลนี้คิดว่าตนเองเป็นจักรพรรดิเหรอ?

แม้แต่สวีจื่อหาวที่เป็นคนที่นิสัยสุขุมเยือกเย็นที่สุด ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“อย่า! คุณชายหลิ่ว ผมเป็นผู้บริสุทธิ์!” จางจื่อเจี้ยนตกใจมาก และรีบร้องขอความเมตตา

หลิ่วจื่อเฉิงโบกมือและกล่าวว่า “อุดปากพวกเขาก่อน น่ารำคาญ!”

“ครับ!” ฮู่เชียนเสวี่นพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นตะโกนใส่ลูกน้องเหล่านั้น “ได้ยินคำพูดของคุณชายหลิ่วแล้วใช่ไหม? อุดปากพวกเขาซะ!”

“ครับ!” ลูกน้องเหล่านั้นเริ่มดำเนินการทันที ซึ่งทำให้กลุ่มนักเรียนตะโกนด้วยความตกใจ

ถานชิวเซิงมองเฉินโม่ “เฉินโม่ หยุดเฝ้ามองได้แล้ว ตอนนี้มีเพียงนายเท่านั้นที่สามารถช่วยทุกคนได้”