แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1423

ในกล่องไม้มีขวดที่ทำจากหยกหนึ่งใบ และกระดาษหนึ่งใบ

เฉินโม่หยิบกระดาษขึ้นมาก่อน ซึ่งด้านบนเป็นลายมืออันสวยงามที่เขาคุ้นเคย

ชั่วขณะที่เขาเห็นตัวหนังสือเหล่านี้ เฉินโม่เกือบจะเสียการควบคุมโพธิจิต ตัวอักษรนี้ต่อให้เขาต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นหมื่นชาติ เขาก็ไม่มีทางลืมมัน

มันเป็นตัวหนังสือของศิษย์น้องหญิงลั่วหลี ตัวหนังสือนี้เขียนโดยลั่วหลีอย่างแน่นอน

ภาพเหตุการณ์ที่ศิษย์น้องหญิงรับการโจมตีแทนเฉินโม่ก่อนจะเสียชีวิต ได้ปรากฏขึ้นบนหัวของเฉินโม่โดยไม่ตั้งใจ

เฉินโม่อดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียกอย่างเจ็บปวด “ศิษย์น้องหญิง！”

ตัวหนังสือบนกระดาษเป็นตัวหนังสือที่ใช้ในโลกบำเพ็ญเซียน มีเพียงผู้บำเพ็ญที่แท้จริงถึงจะอ่านออก

ข้อความบนกระดาษไม่ซับซ้อน เขียนไว้เพียงไม่กี่ประโยคสั้นๆ

“หากศิษย์ของสำนักเสวียนเต๋าถูกโชคชะตากำหนดให้มาที่นี่ หลังจากที่ถึงแดนยาทองแล้ว ช่วยเป็นตัวแทนดูแลตำหนักเทพหิมะ ยาบรรลุแดนที่อยู่ขวด ขอมอบเป็นของขวัญให้คุณ”

มีเพียงประโยคพวกนี้ ไม่ได้เผยให้เห็นว่าศิษย์น้องหญิงไปไหนเลย

อย่างไรก็ตาม จากคำพูดไม่กี่ประโยคนี้ เฉินโม่นั้นสามารถรับรู้ได้ถึงข้อมูลบางอย่าง

“มองจากคำพูดประโยคนี้ มันเป็นข้อความที่ศิษย์น้องหญิงทิ้งไว้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ศิษย์น้องหญิงคาดไม่ถึงว่าใครจะเป็นคนที่มาที่นี่ เธอตั้งพลังเขตแดนไร้จำกัดไว้ คาดว่าเป็นเพราะต้องการป้องกันไม่ให้ผู้บำเพ็ญคนอื่นเข้ามาที่นี่โดยไม่ตั้งใจ เพราะพลังเขตแดนไร้จำกัดมีเพียงลูกศิษย์ของสำนักเสวียนเต๋าถึงจะปลดมันได้ ถ้าคนทั่วไปต้องการปลดมัน พลังบำเพ็ญต้องเหนือกว่าศิษย์น้องหญิงหลายเท่าถึงจะสามารถปลดได้”

“ศิษย์น้องหญิงบอกให้เขาช่วยดูแลตำหนักเทพหิมะ แล้วตำหนักเทพหิมะนี้มันอยู่ที่ไหน? หรือว่าจะเป็นสำนักที่ศิษย์น้องหญิงก่อตั้งขึ้นมา? ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ขอเพียงตามหาตำหนักเทพหิมะเจอ ก็จะสามารถสอบถามข่าวสารของศิษย์หญิง”

“อย่างไรก็ตาม บนโลกใบนี้ยังไม่เคยได้ยินตำหนักเทพหิมะมาก่อนเลย แล้วตำหนักเทพหิมะนี้อยู่ที่ไหนล่ะ?”

บัดนี้เฉินโม่กำลังอยู่ในช่วงเวลานี้พอดี

“มันเหมือนกับว่าได้เตรียมไว้เพื่อเฉินโม่โดยเฉพาะ” เฉินโม่ถอนหายใจในใจ บนโลกใบนี้ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

เฉินโม่เผากระดาษใบนั้น หลินหยุนทั้งสามคนไม่เข้าใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถาม

เฉินโม่เอายาบรรลุแดนเก็บเข้าไปในกล่องเก็บแหวน ค่อยๆลุกขึ้น และมองดูห้องนี้อีกครั้ง จากนั้นก็พูดอย่างราบเรียบ “ไป！”เถอะ

หลินหยุนทั้งสามคนงุนงงเล็กน้อย “ก็ไปเสียอย่างนี้เลยเหรอ? หรือว่าข้างในนี้ไม่มีของล้ำค่า？”

เฉินโม่กล่าว “ที่นี่เป็นเพียงที่พักธรรมดาสำหรับผู้บำเพ็ญ เรื่องของล้ำค่าที่พูดถึงกันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง คิดไม่ถึงว่าจะโดนหลอกมาหลายปีขนาดนี้ ！” ศิษย์พี่คนหนึ่งของหลินหยุนพูด