แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1429

ฟังคำพูดของเจียงเหอซานแล้ว เฉินโม่ยิ้มๆ “โส่วจ่าง คุณดูถูกผมเกินไปแล้ว หากแพ้ให้กับคนพวกนั้นจริงๆ ชาตินี้ผมก็เสียชาติเกิดแล้ว！”

แน่นอนสิ่งที่เฉินโม่พูดหมายถึงการเกิดใหม่ของเขา แต่สำหรับเจียงเหอซาน ดูเหมือนว่าเฉินโม่นั้นโอหังเกินไปแล้ว

เจียงเหอซานที่มีนิสัยตรงไปตรงมา โดยธรรมชาติก็ไม่มีทางที่จะพูดยออยู่แล้ว ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความแดกดัน “ไอ้หนุ่ม อย่าโอหังให้มันมากนัก โลกบู๊โบราณไม่เหมือนโลกฝึกบู๊ ในพวกเขานั้นมียอดฝีมือจริงๆ ฉันขอเตือนนายเอาไว้ อย่าไปฝืน ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ย่อมยังมีความหวัง”

เฉินโม่หัวเราะเบาๆ “ขอบคุณความหวังดีของเจียงโส่วจ่าง ผมจะจำไว้”

“งั้นก็ดี ไม่มีอะไรแล้ว รักษาตัวด้วย！” เจียงเหอซานพูดจบ ก็วางสายไปเลย

เฉินโม่เก็บโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมองทะเลเมฆที่คาดเดาไม่ได้บนท้องฟ้า และในแววตากะพริบผ่านไปด้วยแสงดาว

ใบหน้าของศิษย์น้องหญิงปรากฏขึ้นตรงหน้าของเฉินโม่

“แดนยาทอง ตำหนักเทพหิมะ！”

เฉินโม่อ่านคำเหล่านี้อย่างเงียบๆ และหันหลังกลับและลงไปจากดาดฟ้า

ในกลุ่มคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง เฉินโม่หยิบยาบรรลุแดนเม็ดนั้นออกมา มองดูมันอย่างเงียบๆ

ถ้าหากเขาใช้ยาบรรลุแดนในตอนนี้ พลังของเฉินโม่สามารถไปถึงระดับชั้นเก้าแดนรวมพลัง ห่างจากแดนยาทองเพียงก้าวเดียว

อย่างไรก็ตาม ถ้าอยากจะใช้ยาบรรลุแดน อย่างน้อยต้องใช้เวลาเตรียมตัวสิบวันหรือมากกว่านั้นในการทะลวงแดน มิเช่นนั้นความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้จะสูญเปล่าและร่างกายจะได้รับความเสียหาย

ตอนนี้การรุกรานของโลกบู๊โบราณใกล้เข้ามาแล้ว เฉินโม่ไม่กล้าที่จะทะลวงแดนในเวลานี้ สิ่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้คือ รอให้จัดการการโจมตีของโลกบู๊โบราณก่อน ตีคนโลกบู๊โบราณให้ได้รับบาดเจ็บ ถึงจะเหมาะแก่การทะลวงแดน

เฉินโม่แค่สะบัดมือก็ได้เก็บยาบรรลุแดนนั้นเข้าไปในขวดหยก หันหลังเดินออกไป

เฉินโม่คิดถึงความปลอดภัยของคนในครอบครัวของเขา ขอเพียงเขายังไม่ล้มลง เขาเชื่อว่าคนในโลกบู๊โบราณคงไม่โง่ที่จะไปแตะต้องครอบครัวของเขา เว้นแต่คนในโลกบู๊โบราณจะไม่มีสมาชิกในครอบครัว