แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 145

เจี่ยจิ้งอานส่ายหน้าอย่างเคร่งขรึม "ฉันโทรหาเฉินไต้ซือตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงโทรไม่ติด"

ฟางปู้ถงที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน รีบถามอย่างตระหนกว่า "ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ถ้าเฉินไต้ซือไม่มา เราทำได้เพียงยอมจำนนต่อตระกูลหลิน!"

เซวียเชียนเหอพูดด้วยเสียงครึม "อย่าเพิ่งใจร้อน คนตระกูลหลินก็ยังไม่มาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ รออีกเดี๋ยว บางทีเฉินไต้ซืออาจกำลังมาก็ได้"

3 ทุ่ม 55 นาที รถเบนซ์ MPV สีดำสองคันจอดลงข้างถนน ลูกน้องตระกูลหลินสิบกว่าคน รีบเดินไปที่จุดชมวิว ยืนแยกเป็นสองแถวไปทางทะเลสาบกลับคืนรัง เหมือนกับกำลังจะต้อนรับใคร

พวกผู้มีอิทธิพลต่างพากันสงสัย คนตระกูลหลินเล่นอะไรกัน อย่าบอกนะว่ามีคนใหญ่คนโตของตระกูลหลินนั่งเรือมา ไม่งั้นพวกเขาจะจัดแถวไปทางทะเลสาบกลับคืนรังทำไม

ขณะที่ทุกคนกำลังงุนงง เสียงหัวเราะอย่างสบายใจ ดังขึ้นฝั่งตรงข้ามทะเลสาบกลับคืนรัง

จากนั้นทุกคนเบิกตาโต มองภาพอันน่าตกตะลึงตรงหน้า

เห็นเพียงเงาใครคนหนึ่งเหาะมาบนน้ำ หลังผ่านไปไม่กี่นาที ข้ามผิวน้ำทะเลสาบกลับคืนรัง ได้เป็นพันเมตรแล้ว และลอยลงมายังจุดชมวิว

ลูกน้องตระกูลหลินรีบโค้งทำความเคารพ "ยินดีต้อนรับผู้อาวุโสสาม!"

หลินเจี้ยนเฟิงสวมชุดคลุมยาวดำทั้งตัว มองทุกคนอย่างยโส พูดอย่างราบเรียบว่า "ไม่ต้องมีพิธีรีตอง!"

ได้ยินการเรียกของลูกน้องตระกูลหลิน พวกผู้มีอิทธิพลยิ่งตกใจใหญ่ ยืนยันการคาดเดาของตัวเอง การเรียกว่าผู้อาวุโสที่ยังคงไว้ในสังคมปัจจุบัน มีเพียงพวกตระกูลบู๊ ที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานเท่านั้น

ตระกูลหลิน เป็นตระกูลบู๊ลึกลับตามคาด!

หลินเจี้ยนเฟิงกวาดตามองไปทั่ว พูดเสียงกังวานว่า "เจ้าเด็กน้อยเฉินโม่ล่ะ ตกใจบารมีของตระกูลหลิน จนหนีไปแล้วหรือไง"

เมื่อหลินเจี้ยนเฟิงกวาดตามองไป พวกผู้มีอิทธิพลทั้งหมด พากันก้มหน้าลง ไม่มีใครกล้าสบตาเขาสักคน