แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1482

เฉินโม่ไม่ตอบ สิ่งที่ตอบเขาคือรอยแตกร้าวกลางอากาศขนาดใหญ่

เฉินโม่ใช้กระบี่ฟันออกไป ทำให้พื้นที่โดยรอบถูกทำลาย

“ทำไมผมถึงขยับร่างกายไม่ได้!” สีหน้าของตู๋กูอู๋ซวงเต็มไปด้วยความตกตะลึงทันที แล้วรีบมองผู้นำตระกูลที่เหลือ พบว่าพวกเขาต่างมองตนเองด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น ผมไม่สามารถขยับได้!” ผู้นำตระกูลฉางตะโกนด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ผู้นำตระกูล พวกเราไม่สามารถขยับได้เช่นกัน เฉินไต้ซือใช้คาถาอะไร?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

สีหน้าของผู้นำตระกูลกงซุนเปลี่ยนเป็นซีดเซียว “ช่างเถอะ พวกเราประเมินความแข็งแกร่งของเฉินไต้ซือต่ำเกินไป ความแข็งแกร่งของเขาอาจสูงกว่าแดนเทพไปแล้ว กระทั่งถึงแดนที่อยู่ในตำนานแล้ว!”

“แต่พวกเราคิดว่าเขาแค่แข็งแกร่งกว่าแดนเทพเท่านั้น ช่างน่าขำจริง ๆ!”

“พี่กงซุน อย่ายอมแพ้จนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย!” ตู๋กูอู๋ซวงพยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่ พยายามควบคุมพลังฟ้าดิน เพื่อที่จะหลบหนี

เพียงแต่ ความเข้าใจเกี่ยวกับกฎฟ้าดินของเขานั้น เมื่อเทียบกับเฉินโม่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพแล้ว มันแตกต่างกันมาก

รอยแยกจากท่ากลบสวรรค์ ปรากฏขึ้นอยู่รอบตัวทุกคน และกลืนทุกคนทันที

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ตู๋กูอู๋ซวงกำลังจะถูกกลืนเข้าไป เฉินโม่ปรากฏตัวอยู่ข้างกายเขาทันที แล้วดึงเขากลับมา

แต่หลังจากนั้น เฉินโม่ก็ใช้เท้าเตะไปที่จุดตันเถียนของเขา ทำลายพลังบำเพ็ญของเขา

เสียงกรีดร้องของตู๋กูอู๋ซวงทำให้ฟ้าดินสะเทือน เขามองเฉินโม่ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด และกล่าวด้วยรอยยิ้มดุร้าย “เฉินไต้ซือ ผมรู้ว่าทำไมนายถึงช่วยผมเอาไว้ เพราะคุณอยากรู้ว่าปู่ของนายอยู่ที่ไหนใช่ไหม? แต่นายล้มเลิกความตั้งใจนี้เถอะ แม้ว่าผมต้องตาย ผมก็ไม่บอกนายหรอก!”

เฉินโม่มองเขาด้วยความเฉยเมย มีความสมเพชเวทนาบนหน้าเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังสงสารตู๋กูอู๋ซวง

เฉินโม่ไม่รอให้เขาพูดจบ เฉินโม่ยื่นมือข้างหนึ่งไปทางตู๋กูอู๋ซวง แล้วแสงสีขาวก็คลุมอยู่รอบศีรษะของตู๋กูอู๋ซวง ภาพต่าง ๆ ประกายผ่านหน้าเฉินโม่อย่างรวดเร็วราวกับภาพยนตร์

“โอ๊ย......” ตู๋กูอู๋ซวงตะโกนด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกที่ถูกเฉินโม่บีบบังคับค้นวิญญาณนั้น มันทรมานยิ่งกว่าการสับเขาเป็นชิ้น ๆ เสียอีก

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ แต่เมื่อเริ่มใช้วิชาค้นวิญญาณแล้ว มันจะไม่หยุดง่าย ๆ

เมื่อมองดวงตาที่อ้อนวอนของตู๋กูอู๋ซวงแล้ว ฉินโม่กล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “ผมให้โอกาสแกสองครั้งแล้ว เสียใจตอนนี้ มันสายเกินไปแล้ว เรื่องอะไรก็ตาม เมื่อแกเลือกแล้ว แกจะต้องแบกรับผลที่ตามมา”

ไม่นาน เฉินโม่ก็พบข้อมูลที่เป็นประโยชน์ เพียงแต่ตู๋กูอู๋ซวงกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปแล้ว

เมื่อมองตู๋กูอู๋ซวงที่น้ำลายไหลออกมาด้วยสีหน้าปัญญาอ่อน ฉินโม่กล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “ไม่ว่าอย่างไร แกก็เคยเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ควรจะมีสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้ ผมจะทำตามที่แกต้องการ!”

หลังจากกล่าวจบ เฉินโม่ชี้ไปที่ตู๋กูอู๋ซวง แล้วตู๋กูอู๋ซวงก็เสียชีวิตทันที