แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1493

หลินฮ่าวหรานมองเฉินโม่ แต่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ บนหน้าผากของเขามีเม็ดเหงื่อไหลลงมาไม่หยุด

เขาไม่สงสัยคำพูดของเฉินโม่แม้แต่น้อย เขาเชื่อว่าเฉินโม่กล้าฆ่าเขาในตอนกลางวันแสก ๆ เช่นนี้

เพื่อนนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ มองเฉินโม่ด้วยความตกใจ แม้ว่าพวกเขาจะเคยเปิดหูเปิดตามาบ้างแล้ว แต่มันจำกัดอยู่ที่การทะเลาะวิวาทเท่านั้น และการที่เฉินโม่เอ่ยปากก็บอกว่าจะฆ่าคนแบบนี้ พวกเขาเพิ่งได้เห็นและได้ยินเป็นครั้งแรก

เฉินเข่อเอ๋อร์กังวลว่าเฉินโม่จะฆ่าคนจริง ๆ เธอจึงรีบเกลี้ยกล่อมเบา ๆ “พี่เฉินโม่ ใจเย็น ๆ อย่าไปถือสาเขาเลย!”

หลังจากพูดจบ เฉินเข่อเอ๋อร์รีบขยิบตาให้หลินฮ่าวหราน เพื่อส่งสัญญาณให้หลินฮ่าวหรานไปจากที่นี่

หลินฮ่าวหรานเข้าใจความหมายของเฉินเข่อเอ๋อร์ แต่เขารู้สึกไม่พอใจที่ถูกเฉินโม่ทำให้อับอายขายหน้าแบบนี้ “แกรอแบกรับความโกรธของตระกูลโม่เถอะ!”

หลังจากพูดจบ หลินฮ่าวหรานหันหลังแล้วเดินจากไป

หากเป็นสถานที่อื่น เฉินโม่คงอดไม่ได้ที่จะฆ่าคนไปนานมาแล้ว แต่สถานที่แบบนี้ ไม่สมควรที่จะก่อเรื่องราวใหญ่โต

เฉินเข่อเอ๋อร์เฝ้ามองเฉินโม่ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเฉินโม่จะโกรธ

เฉินโม่มองท่าทางที่ระมัดระวังของเธอ ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “วางใจเถอะ พี่ไม่เป็นไร เข่อเอ๋อร์ไปสนุกกับเพื่อนเถอะ!”

หลังจากพูดจบ เฉินโม่ก็เดินไปที่มุมเงียบสงบ แล้วนั่งลง

“นึกไม่ถึงว่าหลินฮ่าวหรานจะไร้ยางอายขนาดนี้!” หลังจากหลินฮ่าวหรานจากไปแล้ว เพื่อนนักเรียนก็กล้าแสดงออกมากขึ้น และเริ่มประณามหลินฮ่าวหราน

เฉินเข่อเอ๋อร์ไม่พูดอะไร เธอมองเฉินโม่ที่อยู่มุมห้องเป็นครั้งคราว เธอรู้ว่าถ้าวันนี้เฉินโม่ไม่อยู่ที่นี่ เธออาจถูกหลินฮ่าวหรานทำลายไปแล้ว