แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1497

ณ.ตระกูลเฉิน ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ และตามคำสั่งของเฉินโม่ คนของตระกูลเฉินไม่ได้จริงจังกับเรื่องที่ล่วงเกินตระกูลหลิน

จนกระทั่งหลินเจิ้นหนานพาเฉาจื่อหมิงและเซี่ยโหวปามาถึงตระกูล สมาชิกของตระกูลเฉินถึงตกใจ

ในที่สุด สามตระกูลแข็งแกร่งที่สุด ที่อยู่ภายใต้ตระกูลโม่ก็มาแล้ว

เฉินกั๋วจงและเฉินโม่ออกไปทำธุระข้างนอกด้วยกัน เมื่อเฉินกั๋วเหลียงไม่อยู่ เฉินกั๋วจงทำได้เพียงออกหน้าควบคุมสถานการณ์โดยรวมแทน

“ตงชุ่น คุณไปเปิดประตูต้อนรับแขก!” เฉินกั๋วจงกล่าวอยู่ในห้องโถง

“ครับ!” เฉินตงซุ่นโค้งคำนับ แล้วเดินไปต้อนรับหลินเจิ้นหนานและคนอื่น ๆ

ตระกูลหลิน ตระกูลเฉา และตระกูลเซี่ยโหว สามตระกูลมาพร้อมกับลูกน้องสิบกว่าคน แล้วยังมีเหล่าผู้ทรงอิทธิพลชื่อดังในท้องถิ่นอีกด้วย พวกเขาเดินตามเฉินตงซุ่นตรงไปที่ห้องโถงของตระกูลเฉินทันที

แม้ว่าเฉินกั๋วจงจะรู้ว่าสามตระกูลนี้มาร้าย แต่เขาก็ไม่สามารถเสียมารยาทได้ โดยเฉพาะพวกเขายังพาเหล่าผู้ทรงอิทธิพลชื่อดังในท้องถิ่นมาด้วยมากมาย

เฉินกั๋วจงรีบเดินไปข้างหน้า ต้อนรับทักทายด้วยตนเอง ประสานมือทั้งสองข้างเป็นการคำนับ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ยินดีต้อนรับทุกท่านมาตระกูลเฉิน มิได้ต้อนรับทันที โปรดอภัยด้วย!”

เฉาจื่อหมิงที่เป็นคนอารมณ์ร้อน กวาดมองไปทั่วห้องโถงของตระกูลเฉิน และถามด้วยสีหน้าเย็นชาทันที “เฉินกั๋วเหลียงอยู่ไหน?”

เหล่าผู้ทรงอิทธิพลชื่อดังที่หลินเจิ้นหนานเชิญมา เมื่อเห็นว่าเจอหน้ากันบรรยากาศก็ตึงเครียดแบบนี้ ทำให้พวกเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเฉาจื่อหมิงเรียกชื่อผู้นำตระกูลเฉินโดยตรง สมาชิกทุกคนของตระกูลเฉินที่อยู่ในห้องโถงต่างแสดงสีหน้าไม่พอใจ

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินกั๋วจงจางลงเล็กน้อยเช่นกัน เขากล่าวว่า “ผู้นำตระกูลไปทำธุระข้างนอก หากไม่ใช่เรื่องสำคัญ ผมสามารถตัดสินใจได้เช่นกัน”

เซี่ยโหวปากล่าวด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “หรือเขารู้ว่าพวกเขาจะมาที่นี่ แล้วเจตนาหลบเลี่ยงพวกเรา”

เฉินกั๋วต้งที่อยู่ด้านข้างตะคอกอย่างเย็นชา “พวกคุณไม่ใช่สัตว์เดรัจฉาน ทำไมต้องหลบเลี่ยงพวกคุณด้วย?”

“คุณพูดว่าอะไรน่ะ!” เฉาจื่อหมิงกล่าวด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเฉินกั๋วต้งนั้นเป็นการด่าพวกเขา

เฉินกั๋วจงมองหลินเจิ้นหนาน แล้วกล่าวว่า “พวกเราต่างก็อายุมากแล้ว ดังนั้นอย่าพูดจาบุ่มบ่ามเหมือนหนุ่มสาว มีเรื่องอะไร พวกคุณสามคนก็บอกผมก่อน!”

“และถ้าพวกคุณสามคนต้องการรอให้พี่รองกลับมา มันก็ได้”

หลินเจิ้นหนานกล่าวว่า “เรื่องนี้พูดกับใครก็เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องพูดกับผู้นำตระกูลเฉินคนเดียว”

เฉินกั๋วจงถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “เมื่อเป็นเช่นนั้น เชิญผู้นำตระกูลหลินพูดออกมาเถอะ!”

หลินเจิ้นหนานรู้ว่าเฉินกั๋วจงกำลังถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง และกล่าวว่า “ผมคิดว่าตระกูลเฉินต้องเคยได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนแล้ว แม้ว่าลูกชายของผมจะไม่ได้ดีมากนัก แต่เขาก็มีดุลพินิจเข้าใจเหตุผลของเรื่องราว ไม่รู้ว่าเขาล่วงเกินอะไร ถึงทำให้ลูกหลานของตระกูลเฉินลงมืออบรมสั่งสอนเขาแทนผม การที่ผมมาที่นี่คราวนี้ เพียงเพื่อขอคำอธิบายจากตระกูลเฉิน!”

“ลูกเวร ไปให้คุณปู่เฉินดูหน่อยสิ!”

หลินฮ่าวหรานเดินออกมาจากฝูงชนด้วยใบหน้าบวมเหมือนหัวหมู ด้วยท่าทางน่าสงสาร