แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 154

เฉินโม่มองเขา ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา "ช่างเถอะ เดี๋ยวนายตายก็เข้าใจ! หลินเสวี่ยออกมาเถอะ!"

ผู้หญิงผมสั้น ที่ยืนอยู่ข้างหลังเงียบๆ เดินออกมาช้าๆ ยืนข้างหลังเฉินโม่ โค้งตัวทำความเคารพ "นายท่าน!"

หลินสุ่นเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น พูดอย่างโมโหว่า "หลินเสวี่ย แกมันคนทรยศ! ฉันจะหั่นแกเป็นหมื่นชิ้น!"

คนในตระกูลหลินก็มีสีหน้ารังเกียจเช่นกัน แทบจะเข้าไปฆ่าหลินเสวี่ยนจนทนไม่ไหว

เฉินโม่มองหลินสุ่น มีสีหน้าวูบไหว พูดอย่างราบเรียบว่า "ตอนนี้ยังหาว่าฉันฆ่าให้สิ้นซากอีกหรือเปล่า"

หลินสุ่นไม่สนใจเฉินโม่ มองหลินเสวี่ยที่ก้มหน้าด้วยแววตาโมโห แล้วถามว่า "หลินเสวี่ย แกเป็นแค่ลูกน้องตระกูลหลิน แต่ตระกูลหลินเลี้ยงดูแก่ตั้งแต่เล็กจนโต ปฏิบัติกับแกอย่างดี ทำไมแกถึงทรยศตระกูลหลิน"

หลินเสวี่ยเงยหน้าขึ้น สีหน้าเย็นชา ดวงตาฉายแววเกลียดชัง "หลินสุ่น นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าพ่อแม่ฉันตายยังไง ตอนนั้นแม่ฉันโดนนายส่งเข้าไปในหุบหายชีพ พ่อฉันโดนฝ่ามือนายจนตายเพราะต้องการขัดขวาง นายเลี้ยงฉันจนโต เพราะเตรียมจะให้ฉันเข้าไปในหุบหายชีพ แทนที่แม่ไม่ใช่เหรอ"

"นี่เรียกว่าปฏิบัติอย่างดีเหรอ ฉันรอให้ตระกูลหลินไม่มีลูกหลานสืบสกุล ไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้ จนทนรอไม่ไหวแล้ว!" หลินเสวี่ยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ความเคียดแค้นพลุ่งพล่าน

ใบหน้าหลินสุ่น ฉายแววเสียใจและเคียดแค้นต่อเรื่องที่ผ่านมา "น่าจะฆ่าแกตั้งแต่ตอนนั้น!"

เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ "พูดจบแล้วใช่ไหม งั้นนายไปตายได้แล้ว"

แววตาหลินสุ่น ฉายแววตระหนก เขาอยากยื้อเวลาเฉินโม่ ถึงยื้อได้วันเดียว ก็มีเวลาไปเชิญคนนั้นออกมาช่วย ถ้าคนนั้นมา ต้องฆ่าเฉินโม่ได้แน่นอน!

แต่เฉินโม่กลับไม่ให้โอกาสเขาเลย บีบบังคับเขาทุกย่างก้าว

"เดี๋ยวก่อน!" หลินสุ่นพูดเสียงขรึม "เฉินไต้ซือ ถึงฉันส่งคนไปสืบเรื่องครอบครัวนาย แต่ฉันไม่เคยลงมือข่มขู่คนในครอบครัวนาย ระหว่างนายกับตระกูลหลิน ไม่จำเป็นต้องจองล้างจองผลาญกัน!"