แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1551

วิลล่าตันเฟิงอยู่ที่ล่างตีนเขาชิงหลงห่างจากหมู่บ้านชิงหลงออกไปสิบไมล์ สร้างติดภูเขา เล่ากันว่าเมื่อนานมาแล้ว มีคนในหมู่บ้านได้พบเจอมังกรเขียวลอยไปลอยมาอยู่กลางอากาศที่ยอดเขา ภูเขานี้จึงได้นามว่าเขาชิงหลงซึ่งหมายความว่าเขามังกรเขียวนั่นเอง

แม้ว่าที่นี่จะมีวิลล่าที่มีพื้นที่กว้างมากอยู่หนึ่งแห่ง แต่ว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็หมดความสนใจในการสำรวจมานานแล้ว รู้เพียงแค่ว่าวิลล่าแห่งนี้ไม่ค่อยมีใครมาพัก แต่ว่ามีคนเชิญคนจากหมู่บ้านไปทำความสะอาดอยู่เป็นครั้งคราว

มีคนในหมู่บ้านได้สังเกตเห็นว่าทุกๆสามปีเจ้าของวิลล่านี้จะกลับมาที่นี่หนึ่งครั้งและยังนำแขกกลับมาด้วยเป็นจำนวนมาก

แต่ยุคสมัยที่เร่งรีบเช่นนี้ มีคนน้อยมากที่จะคอยสังเกตเรื่องพวกนี้ เพราะที่ตั้งของหมู่บ้านชิงหลงห่างไกลความเจริญ ดังนั้นชีวิตของคนในหมู่บ้านถึงไม่ร่ำรวยมั่งคั่ง ส่วนวัยรุ่นต่างก็ออกไปทำงานข้างนอกกันหมด ในหมู่บ้านมีเพียงแค่คนแก่และเด็กๆที่ยังอยู่ในหมู่บ้าน

จะมีแรงไปที่วิลล่าตันเฟิงซี่งห่างออกไปตั้งสิบไมล์เพื่อสนองความอยากรู้อยากเห็นได้อย่างไร

เมื่อมู่เจิ้งเฟิงพาเฉินโม่มาที่วิลล่าตันเฟิง แต่กลับไม่มีคนเฝ้าประตู แต่ทว่าประตูกลับปิดไว้อย่างแน่น

ด้านข้างของประตูมีถาดทองแดงอยู่ ซึ่งข้างในนั้นไม่มีอะไรวางอยู่เลย แต่ว่าเฉินโม่กลับรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวของชี่ทิพย์จากถาดทองแดงนั้น

มู่เจิ้งเฟิงชี้ไปที่ถาดทองแดงนั้นแล้วพูดว่า “เฉินไต้ซือ ถาดทองแดงนี้มีชื่อว่าถาดก่อไฟ มีเพียงนักปรุงกลั่นยาที่ใช้ชี่แท้จริงขึ้นมา

ถึงจะสามารถจุดไฟในถาดติดได้แล้วประตูถึงจะเปิด” พอพูดจบมู่เจิ้งเฟิงเดินไปที่นั่นแล้วยื่นมืออกมาอย่างจริงจังพร้อมใช้ชี่แท้จริงใส่เข้าไปในถาด

ไม่นาน เปลวไฟก็ลุกขึ้นมาจากถาด ประตูหินที่ปิดแน่นอยู่นั้นก็ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมส่งเสียงเสียดสีกับพื้นดังสนั่นหวั่นไหว

“เฉินไต้ซือ” เชิญครับ! มู่เจิ้งเฟิงยื่นมือทำท่าทางเชื้อเชิญ เฉินโม่ก็ไม่รีรอ พยักหัวแล้วเดินเข้าไปในประตูก่อน

ทันทีที่เขาเข้าไปในวิลล่าตันเฟิง สภาพเหตุการณ์ข้างในทำให้เฉินโม่รู้สึกตกใจเล็กน้อย

ที่นี่กลับไม่เงียบเหงาวังเวงอย่างที่เขาคิดไว้ แต่กลับเหมือนตลาดสดยามเช้าตรู่

ในวิลล่าทั้งกว้างขวาง ทุกที่เต็มไปด้วยแผงขายที่เรียงรายกันเต็มไปหมด บางคนมาซื้อ บางคนมาดู บางคนก็ถาม ช่างคึกคักเสียจริงๆ

มู่เจิ้งเฟิงมองเห็นใบหน้าที่ตกใจของเฉินโม่ จึงรีบอธิบายว่า “เฉินไต้ซือไม่ต้องแปลกใจไป เป็นงานแลกเปลี่ยนของนักปรุงกลั่นยาทุกสามปีมีหนึ่งครั้ง จริงๆแล้วเป็นตลาดขายของที่ใหญ่ที่สุดของนักปรุงกลั่นยา ที่นี่ก็สามารถซื้อของตามที่คุณต้องการใช้ในชีวิตประจำได้”

เฉินโม่พยักหน้า ดูเหมือนว่างานแลกเปลี่ยนที่นี่จะไม่เหมือนกับโลกของหล่าเซียน งานนี้ยังสามารถแลกเปลี่ยนความเห็นกันได้

“ใช่แล้ว เฉินไต้ซือ ที่นี่รวมนักปรุงกลั่นยาจากทั้งโลกไว้หมดแล้ว และก็มีของแปลกๆขายเต็มไปหมด หากท่านต้องการอะไร สามารถเดินดูได้ พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันเริ่มงานแลกเปลี่ยนอย่างเป็นทางการ!”

เฉินโม่กวาดสายตาดูไปที่เมืองอันกว้างใหญ่นี้ และเหมือนกับภาพวาดน้ำหมึกบนเขาไม่มีผิด บางทีที่งานแลกเปลี่ยนตรงนั้นหรือไม่ก็ตรงนี้เขาอาจจะเจอสิ่งที่เขาต้องการจริงๆก็ได้

“พวกเราเดินตามสบายเถอะ!” แต่ว่าเฉินโม่ก็ไม่ได้หวังอะไรมาก เพราะว่าพละกำลังของนักปรุงกลั่นยาเหล่านี้ต่ำเกิน ถึงจะมีของดีพวกเขาคงดูไม่ออกกันหรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องซื้อแล้วเอากลับไปขายเลย!

เฉินโม่และมู่เจิ้งเฟิงเดินช้าๆอยู่ที่แผงขายพวกนั้น เฉินโม่ไม่จำเป็นต้องดูเลย เพราะพลังของเขาค่อนข้างยอดเยี่ยม ถ้ามีของที่เขาต้องการมันจะมีพลังงานที่แตกต่างส่งออกมา

เมื่อเฉินโม่เดินไปถึงแผงขายของชายวัยกลางคนชุดดำร่างกำยำ ทันใดนั้นเขารู้สึกได้ถึงคลื่นพลังงานที่รุนแรง