แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1552

เฉินโม่หยุดเดินชั่วขณะ แล้วเดินไปถึงแผงของชายวัยกลางคนและเขาก็มองไปที่คลื่นพลังงานนั้น

โสมโบราณวางนอนนิ่งๆอยู่บนพื้นที่รองด้วยผ้าสี่เหลี่ยมสีขาว ลักษณะของโสมนั้นไม่เหมือนกับโสมทั่วไป มันมีสีแดงมากว่าโสมอื่นๆ แดงราวกับเป็นสีเลือด

เฉินโม่ตกใจอย่าแรง “นี่มัน โสมเลือด!”

แต่ว่าเฉินโม่กลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา ราวกับเป็นแค่ลูกค้าที่สนใจสิ่งของทั่วไป และถามเจ้าของร้านว่า “โสมพวกนี้อายุกี่ปีหรอ?”

เจ้าของร้านตอบว่า “ฝั่งนี้คือเกินหนี่งร้อยปี และฝั่งนี้เกินสองร้อยปี มีแค่ต้นนี้เท่านั้นที่อายุเกินห้าร้อยปี”

เฉินโม่แค่สนใจโสมเลือดต้นนั้น ที่อยู่ข้างบนโสมอายุเกินสองร้อยปี

“อายุห้าร้อยปีนั้นราคาเท่าไหร่?” เฉินโม่ถาม

ข้างหลังมู่เจิ้งเฟิงพูดเสียงเบาๆอย่างรีบร้อนว่า “ของที่นี่ ไม่ขาย แต่ต้องใช้ของมาแลก แค่คุณเอาของที่เขาสนใจมา เขาก็จะยอมแลกเปลี่ยน!”

เฉินโม่พยักหน้า แล้วหยิบยาที่เก็บไว้ในแหวนออกมายื่นไปที่ข้างหน้าเจ้าของร้าน แล้วถามว่า “ใช้ยาเม็ดนี้แลกกับโสมต้นนั้นได้หรือไม่?”

เจ้าของร้านตกใจ เขาเป็นนักปรุงกลั่นยาและยังรู้จักสินค้าอีก ยาเม็ดในมือของเฉินโม่นั้นเป็นยาวิเศษขั้นสูง นอกจากเจ้าสำนักของสำนักตันจงแล้ว น้อยคนมากที่จะฝึกทำยานี้ออกมาได้ เอามาแลกกับโสมนี้แน่นอนว่ายิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

มู่เจิ้งเฟิงพูดกระซิบเบาๆว่า “เฉินไต้ซือ ใช้ยาวิเศษนี้มาแลกกับโสมมันจะไม่แพงเกินไปหน่อยหรอ ต่อให้เอาโสมทั้งแผงนี้มาให้คุณ คุณก็ยังเสียเปรียบอยู่ดี!”

เฉินโม่หัวเราะ “ไม่เป็นไร ยาเม็ดนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับฉันแล้ว เอามาแลกกับโสมที่ใช้งานได้พวกนี้กลับไปยังจะมีประโยชน์มากกว่า”

เจ้าของร้านได้ยินเข้าก็รู้สึกว่าตัวเองเจอกับพวกขี้แพ้เข้าแล้ว!

ทันใดนั้น เจ้าของร้านก็ตอบอย่างดีใจ “น้องชาย เจ้าจะแลกโสมกี่อัน นอกจากโสมห้าร้อยปีอันนั้นแล้ว ที่เหลือเจ้าเอาไปได้หมดเลย!”

มู่เจิ้งเฟิงทำเสียง เหอะ อย่างเย็นชาหนึ่งครั้งและตอบว่า “ราคาของยาเม็ดนี้ ต่อให้เอาโสมห้าร้อยปีมาแลกรวมกันด้วยก็ยังเทียบไม่ได้เลย เจ้ายังคิดที่จะไม่ให้อีก!”

เฉินโม่ยื่นมือมาหยุดมู่เจิ้งเฟิงแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ถึงฉันจะเอาโสมห้าร้อยปีนั้นไปก็ไร้ประโยชน์ งั้นเอาโสมสองร้อยปีข้างล่างนี้แหละเหมาะกับฉันดี ถ้างั้นพ่อค้า โสมพวกนี้ฉันเอากลับไปหมดเลยแล้วกันนะ”