แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1553

นายน้อยกู่ดูยาวิเศษในมือของพ่อค้า แล้วตกใจไปชั่วขณะ และพูดว่า “ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นยาวิเศษขั้นสูงเช่นนี้!”

ไม่นาน นายน้อยกู่หันหัวมามองที่เฉินโม่ด้วยดวงตาที่เลิ่กลั่กพร้อมถามว่า “เด็กน้อย เจ้าเป็นคนที่ใด?”

เฉิยโม่มองเขาแต่ไม่ได้สนใจและตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “ปล่อย”

นายน้อยกู่ถูกเฉินโม่ไม่สนใจสีหน้าก็เริ่มไม่ดีขึ้นมา แต่ว่าไม่ได้ทำท่าทีอะไร ปลอบใจตัวเองภายในใจว่าบางทีเด็กคนนี้คงมางานแลกเปลี่ยนครั้งแรกถึงไม่รู้จักฉัน

“เด็กน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร?” นายน้อยกู่ถามอย่างเย่อหยิ่ง ด้วยน้ำเสียงนี้ต่างก็ทำให้คนรู้สึกว่าฐานะของเขาไม่ธรรมดาแน่นอน

แต่ว่าเฉินโม่ก็ยังคงไม่สนใจเขา มองแค่มือของเขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันขอพูดอีกรอบ ปล่อยมือของฉันซะ!”

กู่หลานโกรธมาก นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าต่อปากต่อคำและไม่เอาเขามาวางไว้ในสายตา

“เด็กน้อย ข้าจะบอกอะไรให้นะ วันนี้เจ้าโสมนี่ฉันจะเอา!” กู่หลานมองไปที่เฉินโม่อย่างยั่วยุ

เจ้าของร้านเห็นท่าทีเฉินโม่ที่รุนแรงขนาดนี้จึงรีบทำสีหน้าใส่เฉินโม่ แต่เฉินโม่ไม่สนใจและมองไปที่ดวงตาของกู่หลานด้วยท่าทีที่ไม่ยอม

พ่อค้าจนปัญญาได้แต่พูดโน้มน้าวว่า “น้องชาย คุณอาจไม่รู้ว่าท่านนี้เขาเป็นเจ้าสำนักน้อยของสำนักตันจง มีนามว่ากู่หลาน ในเมื่อท่านเขาถูกใจโสมพวกนี้ คุณก็ปล่อยให้เขาเถอะ ข้างหน้านั้นก็มีเพื่อนๆของข้าที่ขายโสมพวกนี้เหมือนกัน ท่านก็ไปซื้อข้างหน้านั้นเอาก็ได้!”

เจ้าของร้านมีจิตใจที่ดี ไม่อยากให้เฉินโม่ล่วงเกินกู่หลาน ไม่ว่ายังไงกู่หลานก็เป็นคนที่มีอิทธิพลต่อที่นี่มากพ่อของเขาก็เป็นเจ้าสำนักตันจง อีกอย่างเขาก็เป็นเจ้าของงานแลกเปลี่ยนนี้ ที่นี่ไม่มีนักปรุงกลั่นยาคนไหนกล้าล่วงเกินเขา