แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1577

มหาวิทยาลัยหัวหนาน บนทางเดินเล็ก ๆ ที่สงบร่มรื่น

หนึ่งชายหนึ่งหญิงเดินคู่กันไปอยู่ข้างหน้าห้อยตามหลังมาด้วยลูกน้องสองคน ผู้ชายหุ่นสูงเพรียว หน้าตาหล่อเหลา แววตาส่อให้เห็นถึงความเป็นคนอัตตาอีโก้สูง

เด็กสาวนั้นก็คือหนึ่งในดาวมหาวิทยาลัยหัวหนาน มู่หรงยานเอ๋อร์

ห่างออกไปตรงใต้ต้นไม้ใบเขียว จี๋ต๋าจิ่วตูอีกยังมีพวกห่าวเจี้ยน หลบอยู่หลังต้นไม้ด้วยสีหน้าโกรธแค้น

“ไอ้อ้วน แกไม่ใช่โทรศัพท์ไปให้เฉินโม่แล้วหรือ？เฉินโม่ว่าจะมาเมื่อไหร่！” ห่าวเจี้ยนถาม

จี๋ต๋าจิ่วตูทำปากเบ้พูดไปว่า “ข้าก็ได้เล่าเหตุการณ์ให้ไอ้เบื๊อกเฉินฟังแล้ว ถ้าเขายังขืนไม่รีบมา เขาจะต้องเสียใจภายหลังแน่”

ห่าวเจี้ยนถลึงตาใส่เขาไปทีหนึ่ง พูดว่า “เสียใจทีหลังหรือไม่มันเรื่องของเขา แต่ถ้าเขายังขืนไม่รีบมา ยานเอ๋อร์นั่นสิจะถูกไอ้บัดซบหงซิงกั๋วกวนจนเซ็งตายซะก่อน！”

“ถ้าไอ้บัดซบหงซิงกั๋วใช้ความรุนแรง คุณหนูยานเอ๋อร์จะสู้กับมันยังไง？”

ขณะพูด สายตาพวกเขาแต่ละคนก็มองกู่หลินเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ ทุกคนในนี้ก็มีแต่กู่หลินเฟิงคนเดียวที่เป็นนักบู๊

บนหน้าของกู่หลินเฟิงยังมีรอยเขียวช้ำอยู่ เห็นได้ชัดว่าที่บาดเจ็บมายังไม่หาย สัมผัสกับสายตาของแต่ละคน รีบตอบไปทันทีว่า “พวกแกไม่ต้องมาหวังอะไรกับข้า บาดแผลบนหน้าข้านี่ก็โดนมาจากคนของไอ้หงซิงกั๋วนั่น ข้าไม่มีปัญญาช่วยได้หรอก”

“อะไรนะ！”

หลายคนนั้นถึงกับตื่นกลัว

“ไอ้กู่ ทำไมเรื่องนี้แกไม่เคยบอกกับพวกเราเลย？” จี๋ต๋าจิ่วตูพูดด้วยควาโกรธกับสีหน้าที่แตกตื่น

ที่ไกลออกไปนั้น มู่หรงยานเอ๋อร์มีสีหน้าที่เย็นชา เห็นได้ชัดว่าไม่คิดอยากจะเดินด้วยกับหงซิงกั๋วเลย

หงซิงกั๋วกลับมีสีหน้าที่เรียบสงบ ดูเหมือนอาการแสดงออกของมู่หรงยานเอ๋อร์ไม่ได้มีผลกับความรู้สึกของเขาเลย

“หงซิงกั๋ว ฉันจะบอกย้ำคุณอีกครั้งนะ ตอนนั้นคุณปู่ฉันก็แค่พูดส่ง ๆ ไปกับคุณปู่ของคุณเท่านั้น คุณอย่าไปถือเป็นจริงเป็นจังเลย ฉันวันนี้ก็ต้องพูดกับคุณให้เข้าใจชัดเจนนะ ฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้ว ฉะนั้นหลังจากนี้คุณเลิกมาวุ่นวายกับฉันได้แล้ว” สีหน้าของมู่หรงยานเอ๋อร์ให้รู้สึกเอือมระอาเต็มหน้า

หงซิงกั๋วยิ้มน้อย ๆ ไม่มีทีท่าโกรธ มองไปที่มู่หรงยานเอ๋อร์ พูดเสียงเรียบ ๆ ว่า “ยานเอ๋อร์ เธอรู้ได้ยังไงว่าตอนนั้นคุณปู่ผมคุยกับคุณปู่เธอแค่พูดกันไปส่งเดช？ถ้าพวกเขาไม่มีความคิดนี้ มีหรือจะพูดเรื่องแบบนี้กัน？ฉะนั้นตอนนี้ผมจึงต้องมาเชื่อมต่อความหวังที่ท่านตั้งไว้ให้บริบูรณ์”

“คุณ....” มู่หรงยานเอ๋อร์โมโหจนนัยน์ตากลมสวยของหล่อนพร่ามัว จ้องหน้าที่ยิ้มน้อย ๆ ของหงซิงกั๋ว ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

ตั้งแต่หงซิงกั๋วย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยหัวหนาน ชีวิตที่เรียบสงบของหล่อนก็ได้วุ่นวายไปสุด ๆ