แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1576

เย่ซูซูพูดด้วยเสียงร้องไห้ “อาจารย์อา ขอร้องท่านนะ！”

มู่เจิ้งเฟิงไม่ใส่ใจ เดินเข้าไปหาเฉินโม่

เฉินโม่ได้ฆ่าสองพ่อลูกตระกูลกู่ พวกกรรมการเหล่านั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก กลัวว่าคนที่เฉินโม่จะฆ่าต่อไปก็คือพวกเขา

เฉินโม่พูดเสียงเรียบ ๆ ว่า “ในเมื่อผมชนะแล้ว งั้นของเดิมพันก็มอบมาให้ผมได้แล้วสิ？”

กรรมการหลายคนนั้นรีบผงกหัวรับ “สมควร สมควร แต่พวกผมก็ไม่รู้เจ้าสำนักกู่ ไม่ใช่ เจ้ากู่เยว่เหอเอาคัมภีร์เซียนยาไปเก็บซ่อนไว้ที่ไหน ให้พวกเราหาก่อนนะครับ”

“ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอก”

เฉินโม่หันมองไปที่เหล่าผู้อาวุโสสำนักตันจง พูดเสียงหนาวเยือก “คัมภีร์เซียนยาอยู่ที่ไหน？”

“บอกมา หรือจะตาย！”

เสียงเฉินโม่หนาวเยือก ไม่มีใครกล้าสงสัยว่าที่เขาพูดนั้นไม่มีความเป็นจริง

พวกเหล่าบรรดาผู้อาวุโสนั้นตกใจกันจนหน้าซีดเผือดในบัดดล รีบตอบไปว่า “คัมภีร์เซียนยานั้นกู่เยว่เหอเก็บรักษาไว้เองตลอด พวกเราในวันธรรมดาปกติจะไม่เคยเห็นกันเลย ไม่รู้ว่าเขาเก็บซ่อนไว้ที่ไหนจริง ๆ ”

เฉินโม่ยื่นมือกวักเรียกออกไป กระบี่สับสวรรค์วนเวียนว่อนอยู่เหนือหัวของเขา แผ่กระจายกระแสชี่ที่เสียวบาดใจคน

นี่......

เหล่าผู้อาวุโสพวกนี้ต่างตกใจพากันถอยกรูดออกไปพร้อม ๆ กัน มีบางคนที่ขวัญอ่อนถึงกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าเฉินโม่

“พวกเราไม่รู้จริง ๆ ว่ากู่เยว่เหอเอาคัมภีร์เซียนยานั้นวัที่ไหนจริง ๆ นะ？ขอท่านเซียนกระบี่ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย！”

มู่เจิ้งเฟิงวิ่งตามลงไปถึงข้างล่างเวทีพอดี พูดว่า “มีคนที่รู้ว่าคัมภีร์เซียนยาเก็บซ่อนอยู่ที่ไหน！”

เฉินโม่มองมาที่มู่เจิ้งเฟิง พูดว่า “ใคร？”

“หล่อน！” มู่เจิ้งเฟิงชี้ไปที่เย่ซูซูที่คุกเข่าอยู่

“ให้หล่อนพาคุณไปหาเถอะนะ ผมจะขอไปตัวก่อน” เฉินโม่สังหารกู่เยว่เหอสองพ่อลูกแล้ว สยบจนสะท้านกลัวกันหมดทุกคน เชื่อว่าไม่มีใครกล้ามาวุ่นวายกับมู่เจิ้งเฟิงอีก

ส่วนเขาก็ไม่มีอะไรที่จำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ต่อ

“ได้！” มู่เจิ้งเฟิงค้อมตัวคำนับ พูดด้วยความขอบคุณว่า “บุญคุณยิ่งใหญ่นี้ มู่เจิ้งเฟิงจะสลักใส่ใจไว้ไม่มีวันลืม！”