แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1581

เฉินโม่ค้นหาไปทั่วแต่ไร้ซึ่งวี่แวว ในใจรู้สึกโกรธเคืองถึงขั้นสุดแล้ว

ในยามพลบค่ำ ดวงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า มีลมหนาวพัดผ่าน แต่เฉินโม่กลับร้อนรนใจมากขึ้น

เฉินโม่ยืนอยู่ท่ามกลางลานกว้างของมหาวิทยาลัย มองดูหอพักที่มีแสงไฟสว่างไสวด้วยสีหน้าที่เย็นชา

พวกหงซิงกั๋วยืนอยู่บนหอพัก มองดูเฉินโม่ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“ฮาๆ เฉินโม่กระวนกระวายใจจะแย่แล้ว!” ลูกน้องคนหนึ่งพูดด้วยความตื่นเต้น

“ผมเห็นเขาเดินวนรอบมหาวิทยาลัยหลายรอบแล้ว เขากระวนกระวายใจจนจะแย่แล้วละสิ!” ลูกน้องอีกคนหนึ่งหัวเราะและพูดอย่างได้ใจ

“คุณชายวิธีนี้ฉลาดหลักแหลมมาก ให้เฉินโม่รู้ว่า มีเพียงคุณชายเท่านั้นที่ยอดเยี่ยมที่สุด!” ลูกน้องพูดจาเอาใจ

หงซิงกั๋วเพลิดเพลินมาก แสยะยิ้มแล้วพูดว่า : “ให้เขาตามหาไปเถอะ เมื่อถึงเวลาหาไม่เจอ พวกเราค่อยออกไป ให้เขาคุกเข่าขอร้องผม ผมค่อยบอกเขา”

“ผมจะให้มู่หรงยานเอ๋อร์ดูให้ชัด ๆ เฉินไต้ซือกระจอกอะไรนั่น เมื่ออยู่ต่อหน้าหงซิงกั๋วอย่างผม ก็เป็นเเค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น!”

“ใช่ คุณชายฉลาดเก่งกาจ!” ลูกน้องชมเชยไปหนึ่งประโยค สำหรับความสำเร็จของเฉินโม่ เขากลับเลือกที่จะลืม

เฉินโม่เงยหน้ามองฟ้า ไม่อาจควบคุมความโกรธที่อยู่ในใจได้อีกต่อไป

“พวกแกคิดว่าทำแบบนี้ ฉันก็จะหมดหนทางหรือไง? ” ทันใดนั้นเฉินโม่เงยหน้ามองฟ้าแล้วพูดเสียงแข็งว่า : “ฉันให้โอกาสแกหนึ่งครั้ง ปล่อยเพื่อนของฉันออกมา มิเช่นนั้นจะฆ่าโดยไม่ปราณี!”

เสียงนั้นถูกเฉินโม่เปล่งออกมาด้วยพลังทิพย์ เสียงดังกึกก้องไปทั่วมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันยังปะปนไปด้วยความโกรธเคืองของเฉินโม่อีกด้วย ทำให้เจ็บแก้วหู