แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1591

“ทำไม? ไม่พูดหรือ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของหยางหมิงหยู่หายไป บรรยากาศมีความตึงเครียดมากเป็นพิเศษ เขาตบไปที่ไหล่ของถานชิวเซิงอย่างหนัก และส่งสัญญาณให้ลูกน้องเอาของที่เหมือนไม้กระบองมาสองอัน พูดว่า : “อย่าดูถูกไม้กระบองสองอันนี้โดยเด็ดขาดนะ ในสมัยโบราณสิ่งนี้ถูกเรียกว่า ‘เครื่องมือประหารชีวิต’ ยาวหนึ่งฟุตห้านิ้ว กว้างประมาณสี่นิ้ว ช่องว่างตรงกลางสองช่องนี้เอาไว้ยึดแขนของนาย จากนั้นผมจะจับมัดนายไว้เหมือนกับพระเยซู เช่นนี้แล้วเมื่อนายดิ้นขณะที่โดนลงโทษอย่างอื่นอยู่ แขนก็จะได้รับความเจ็บปวดที่ร้าวไปถึงหัวใจ เช่นนี้แล้วนายก็จะไม่กล้าดิ้นมากมายขนาดนั้นแล้ว”

“จุ๊ ๆ ๆ” หยางหมิงหยู่มองดูถานชิวเซิง พูดว่า : “นายดูสิ ผมดีกับนายมากแค่ไหน กลัวว่านายจะดิ้นผมจึงไปศึกษาบันทึกโบราณมาโดยเฉพาะ แต่นายไม่ต้องขอบคุณผม แค่เพลิดเพลินกับมันก็พอแล้ว”

ภายใต้คำสั่งของหยางหมิงหยู่ ลูกน้องทั้งสองคนเอาไม้กระบองไปวางไว้ที่แขนของถานชิวเซิงจริง ๆ จากนั้นใช้ลิ่มไม้ตัดผ่านแขนทั้งสองของถานชิวเซิงผ่านช่องว่างระหว่างไม้ทั้งสองกระบอง ทำให้ไม้กระบองกับแขนขัดกันแน่น

ในระหว่างนี้ถานชิวเซิงไม่พูดอะไรเลยสักคำ มีเพียงเสียงร้องที่ดังอยู่ในลำคอเบาๆ เหงื่อท่วมหัว สีหน้าขาวซีดร่างกายที่เป็นตะคริวของตนทำให้รู้ว่าเขากำลังเผชิญกับความทุกข์ทรมานครั้งใหญ่

หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้น ลูกน้องทั้งสองก็พาถานชิวเซิงไปมัดไว้บนไม้กางเขนอีก แต่มัดแค่แขน ไม่ได้มัดที่ขา

หยางหมิงหยู่ปรบมือและพูดว่า : “ไม่ตะโกน ไม่ร้อง และไม่ด่าออกมา คุณชายถานก็คือคุณชายถาน น่าชื่นชม พี่น้อง เพิ่มเครื่องให้คุณชายถานหน่อย”

ลูกน้องทั้งสองยกหม้อน้ำพริกออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม และเอาจวักตักน้ำซุปมาสองอัน ราดไปยังแผลที่อยู่บนแขนของถานชิวเซิงทั้งซ้ายและขวา

ปกติแล้วการบรรยายถึงช่วงเวลาที่เจ็บปวดส่วนใหญ่จะใช้คำว่าโรยเกลือใส่แผลเพื่อการบรรยายถึงความเจ็บปวดของผู้ประสบภัย แต่การราดน้ำพริกลงบนแผล จะเจ็บปวดยิ่งกว่าโรยเกลือ