แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1592

“ลงมือ!” หยางหมิงหยู่ตะโกน

“อย่า! ผมบอก! ผมบอก!” ถานชิวเซิงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่อาจควบคุมได้ หลังจากที่ร้องไห้นานมากจึงจะยอมพูดเสียงสะอื้น : “เฉินโม่มีเพื่อนเยอะมาก หนึ่งในนั้นคนที่สำคัญที่สุดก็คือ......”

ถานชิวเซิงยิ่งพูดเสียงยิ่งเบา จนสุดท้ายฟังไม่ชัด และท่าทางราวกับคนใกล้จะสลบในทันที

“พูดเสียงดังหน่อย!” หยางหมิงหยู่ใช้จวักทุบไปที่แขนของถานชิวเซิง พูดด้วยความโกรธเคือง : “มีชีวิตชีวาหน่อย!”

ถานชิวเซิงร้องครวญครางอีกครั้ง ร้องตะโกนจนเสียงแหบแห้งไปแล้ว

“เพื่อนที่สำคัญที่สุดคือผม แล้วก็......แล้วก็สวีจื่อหาว ปกติเขาชอบไป......นายไปที่นั่นก็จะจับเขาไว้ได้อย่างง่ายดาย......”

“สวีจื่อหาวชอบไปที่ไหน?” หยางหมิงหยู่ถาม

“ชอบ......” ถานชิวเซิงพูดเสียงเบามากยิ่งขึ้น

หยางหมิงหยู่จึงต้องเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น และเข้าไปใกล้อีก จนไปถึงริมปากของถานชิวเซิง พูดว่า : “แกพูดอีกครั้ง พูดให้......อ๊า!”

คาดคิดไม่ถึงเลยว่าถานชิวเซิงที่อ่อนแรงมากๆจะระเบิดออกมาอย่างฉับพลัน กัดหูของหยางหมิงหยู่ เจ็บจนเขาร้อยโอดครวญออกมาทันที

ลูกน้องรีบเข้าไปช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าทั้งสองใช้วิธีการใด ก็ไม่สามารถอ้าปากของถานชิวเซิงได้

“อ๊า!!!”

เมื่อทั้งสองอ้าปากเขาออกมา หูของหยางหมิงหยู่อยู่ในปากของถานชิวเซิง และยังเคี้ยวอีกด้วย เคี้ยวพลางพูดพลางว่า : “ผมกินเศษสวะอย่างแกไปแล้ว!”

หยางหมิงหยู่ล้มลงไปบนพื้น ปิดหูตัวเองแล้วกลิ้งไปมาทั่วพื้น ตะคอกออกมาว่า : “ฆ่ามันซะ! ฆ่ามัน!”

ลูกน้องทั้งสองกำลังจะใช้วิธีการประหารชีวิตที่โหดเหี้ยมมากขึ้นในการทำให้ถานชิวเซิงตาย ทันใดนั้นกลับพบว่าหัวของถานชิวเซิงห้อยลงมา

“คุณชายหยาง เขา...เขา...เขาตายแล้ว!”