แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1596

“เอื้ออ๊า!”

เฉินโม่ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง จับด้ามของดาบทั้งสองเป็นฝุ่นผง ในขณะเดียวกันเท้าขวาออกแรงเหยียบลงไปข้างล่างหนึ่งครั้ง เหยียบไปบนหัวของมังกรใหญ่โดยตรง

มังกรใหญ่ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด ตกไปลงในบ่อเลือด

มังกรใหญ่อีกตัวหนึ่งยิงลำแสงที่เป็นเลือดออกจากดวงตาทั้งสองข้างไปที่เฉินโม่อีกครั้ง โดนเฉินโม่เต็ม ๆ เลือดท่วมเฉินโม่ ท่ามกลางลมยามค่ำเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

“เยี่ยม!” เสียงที่ดีใจของภูตผีดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด “เฉินไต้ซือที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็แค่นี้เอง! เผ่าบู๊โบราณของผมจะต้องรวมโลกแห่งการตรัสรู้เป็นปึกแผ่นเดียวแน่นอน!”

เลือดจางหายไป ที่เดิมที่เฉินโม่เคยอยู่กลับว่างเปล่า

ท่ามกลางความมืดมิดจู่ๆก็มีคนรูปร่างผอมและตัวเล็กเดินออกมา ผิวของเขาทั้งแห้งและย่น มีกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรงไปทั่วทั้งร่างกาย

เขาเดินบนอากาศ หยุดอยู่ในตำแหน่งที่เฉินโม่หายไป แสยะยิ้มมุมปาก พูดว่า : “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ภูตผีอย่างผมก็คืออันดับหนึ่งของรายชื่อเทพแล้ว! ฮ่า ๆ ๆ ......”

เสียงของภูตผีดังกังวานอยู่กลางอากาศที่เงียบเหงาไม่หยุด มังกรใหญ่ทั้งสองตัวที่อยู่ในบ่อเลือดก็ร้องคำรามไม่หยุด เหมือนกำลังฉลองที่ภูตผีได้รับชัยชนะ

ในขณะที่ภูตผีกำลังได้ใจกันอยู่นั้น ตามัวขึ้นมาเฉียบพลัน มีมือใหญ่มือหนึ่งบีบคอของเขาไว้แน่น และยกเขาขึ้นไปในที่สูง

“เป็นแค่ตัวตลกก็ยังคิดที่จะเป็นอันดับหนึ่งของรายชื่อเทพ? น่าขำยิ่งนัก!” เฉินโม่พูดอย่างเย็นชา

“เอิ๊ก......เอิ๊ก......” คอของภูตผีโดนเฉินโม่บีบไว้แน่น หายใจลำบาก เขามองดูชายผู้ที่อยู่ตรงหน้า พูดด้วยความตกใจกลัวว่า : “เฉินโม่ จะ......แกยัง......ไม่ตาย!”

“หึ! แกคิดหรือว่าแค่ค่ายกลมังกรคู่เลือดนับหมื่นอะไรของแกนั่นจะเอาชนะฉันได้งั้นหรือ? น่าขำยิ่งนัก” มือข้างหนึ่งของเฉินโม่จับภูติผีไว้ จากนั้นพุ่งลงไปในบ่อเลือดที่อยู่ข้างล่าง พูดว่า : “วันนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่า ค่ายกลกระจอกของแกนั้นเปราะบางเพียงใด!”

เฉินโม่กลายเป็นแสงสีทอง ลงไปอยู่บนหัวของมังกรใหญ่ตัวหนึ่ง ต่อยหมัดข้างขวาลงไป ต่อยลงไปหนึ่งครั้ง มังกรใหญ่ชูหัวขึ้นฟ้าร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด หัวทั้งหัวของมังกรเละออกเมื่อโดนเฉินโม่ต่อยครั้งเดียว แสงสีทองนับไม่ถ้วนเข้าไปทั่วร่างของมังกร ทำให้ลำตัวของมังกรใหญ่บวมขึ้นมาเหมือนลมอัดแน่น

“เสียงดังสนั่น!”

เฉินโม่เหยียบหัวของภูตผีลงไปในดิน พูดว่า : “แกจะบอกหรือไม่! ไม่บอกฉันจะฆ่าแก!”

“ผมบอก!” ภูตผีถูกเฉินโม่ที่คล้ายกับปีศาจทำให้ปอดแหก พูดด้วยความกลัวว่า : “หยางหมิงหยู่ เขาจับถานชิวเซิงไป เพื่อถามความชอบและสถานที่ที่คนรอบกายของนายชอบไป หยางหมิงหยู่อยากให้นายเป็นคนไร้ญาติ! ถานชิวเซิงไม่ยอมพูด และยังกัดหูของหยางหมิงหยู่ด้วย หยางหมิงหยู่โกรธเคืองมากจึงนำศพของถานชิวเซิงมาทำการประหารด้วยวิธีการต่างๆนาๆ สุดท้ายโยนเข้าไปในอ่างงูเพื่อให้งูนับหมื่นฉก!”

เฉินโม่รู้สึกเจ็บขึ้นมาในใจ เหมือนเลือดไหลออกมา หยางหมิงหยู่ไอ้สารเลว!

“ต่อมาหยางหมิงหยู่ตั้งใจจะเอาศพของถานชิวเซิงมาล่อนาย จากนั้นผมก็ไปหาหยางหมิงหยู่ บอกเขาว่าคนของสำนักคงต้องไม่อาจฆ่านายได้ ยังมีโอกาสเดียวที่จะโจมตีกลับไปได้ เพียงอาศัยผม”

“ดังนั้นพวกคุณจึงใช้ยาพิษกับคนของสำนักคงต้อง?” เฉินโม่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “คนที่ชั่วร้ายอย่างแกนี้ หากยังมีชีวิตอยู่ต่อ ก็มีแต่จะทำให้โลกเปรอะเปื้อน !”

เฉินโม่เดินจากไปแล้ว ศพของภูตผีและค่ายกลมังกรคู่เลือดนับหมื่นของเขาหายสาบสูญไปจากโลกตลอดกาล

ดวงจันทร์และดวงดาวยังคงเหมือนเดิม แม่น้ำใหญ่ยังคงไหลต่อไป มีเพียงกลิ่นคาวที่ฉุนอยู่ท่ามกลางสาวลมค่ำคืนนี้ไม่อาจจางลง