แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1595

ในโลกที่อยู่ชั้นใต้ดินที่อยู่ริมแม่น้ำใหญ่แห่งนี้ จู่ ๆ ก็มีแสงรำไรขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด และชายผู้นั้นที่บอกว่าตนเป็นภูตผี กลับไม่เห็นเงาร่าง แม้แต่พลานุภาพเฉินโม่ก็ไม่สามารถสัมผัสได้

เฉินโม่ยื่นมือซ้ายเข้าไปจับในอ่างงู ร่างของถานชิวเซิงก็กระเด็นออกมา เฉินโม่ใช้สายคาดเอวมัดศพของถานชิวเซิงไว้ที่หลังของตน หันไปพูดว่า : “ฉันจะพาเข้าไปฆ่าตระกูลหยาง!”

ทันใดนั้นนั้นก็มีเสียงที่เย็นชาดังออกมาจากแสงรำไร : “วันนี้นายต้องตายอย่างแน่นอน หรืออยากจะหนีงั้นหรือ?”

แววตาเฉินโม่เหมือนมีดที่แหลมคม มังกรทองปรากฏขึ้นมารอบกาย บรรยากาศที่ทรงพลังอำนาจแผ่ซ่านไปทั่วโลกที่อยู่ชั้นใต้ดิน ห้องหินและทางเดินหินเหมือนจะเกิดพายุกระโชกสีทองขึ้น

“ก็แค่หนูตัวน้อย ๆ เท่านั้น! ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง ” แววตาที่แข็งทื่อของเฉินโม่พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม : “ถ้าฉันอยากไป ใครจะห้ามได้!”

แสงไฟที่อยู่ท่ามกลางพายุสีทองพลิ้วไหวไม่หยุด เปลวไฟหล่นระเกะระกะ มีเสียงโหยหวนของภูตผีดังขึ้นบริเวณทั่วทั้งสี่ทิศ

ทันใดนั้น แสงไฟก็ดับลง โลกที่อยู่ชั้นใต้ดินตกอยู่ในความมืดมิดทันที และเสียงร้องของภูตผีก็หยุดลง

เฉินโม่ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ส่งเสียงเย็นชาออกมา ปรบมือข้างเดียวไปบนท้องฟ้า

“เสียงดังกึกก้อง!”

โลกที่อยู่ชั้นใต้ดินถูกเฉินโม่ทำให้เปิดรูขนาดใหญ่ออกมาในทันที เฉินโม่หมุนร่างหนึ่งรอบก็ก้าวออกจากโลกเมื่อกี้นี้ไปได้แล้ว

แสงพระจันทร์เย็นยะเยือก ดวงดาวเต็มท้องฟ้า ทันใดนั้นเฉินโม่รู้สึกว่าร่างกายของตนเหมือนจะถูกมัดไว้บนท้องฟ้าค่ำคืนนี้ ไม่อาจขยับตัวได้

เขามองลงไปข้างล่างทันที ทันใดนั้นก็พบว่าข้างล่างมีรูปเก้าเหลี่ยมปรากฏออกมาเลือนราง ทุกมุมจะมีแสงตะเกียงน้ำมันหนึ่งอัน นั่นคือทางที่เขาเดินมาก่อนหน้านี้

แสงของดวงจันทร์และดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้าค่อยๆห้อยตัวลงมา ทีละดวงๆทีละเส้นๆ พันรอบเฉินโม่เอาไว้ทีละเส้น ๆ ราวกับโซ่