แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 170

เว่ยจื่อหยุนแอบมีจิตใจอาฆาตเฉินโม่อย่างเงียบๆ

จินเพ่ยอวิ๋นจ้องเจิ้งว่านหาวอย่างเย็นชา "เจิ้งว่านหาว ฉันให้โอกาสคุณแล้ว ในเมื่อคุณไม่รักษาเอาไว้ งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!"

เจิ้งว่านหาวตกใจมาก เดิมทีคิดว่าเว่ยจื่อหยุนออกมาแก้หน้าให้ เฉินโม่กับจินเพ่ยอวิ๋นต้องไว้หน้าแน่นอน ไม่คิดว่าเฉินโม่จะแข็งแกร่งขนาดนี้ พูดไม่กี่คำ ก็ทำให้เว่ยจื่อหยุนโมโห ส่วนจินเพ่ยอวิ๋นไม่คำนึงที่จะแตกหักกับเว่ยจื่อหยุน เพื่อเฉินโม่!

นี่ทำให้เจิ้งว่านหาวช็อกไปเลย

เจิ้งว่านหาวพูดอ้อนวอนเบาๆ "คุณหนูจิน ผมจะขอโทษคุณเฉิน ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง!"

จินเพ่ยอวิ๋นเกลียดที่เขานั่งภูชมเสือกัดกันเมื่อกี้ สุดท้ายทำให้เธอล่วงเกินเว่ยจื่อหยุน จินเพ่ยอวิ๋นจึงไม่ปฏิบัติกับเจิ้งว่านหาวดีอะไรขนาดนั้น

"ขอโทษตอนนี้ สายไปแล้ว พาเจิ้งว่านหาวกับคนที่เข้าพามาออกไป ต่อไปที่นี่ไม่ต้อนรับคนของว่านหาว กรุ๊ป!" จินเพ่ยอวิ๋นแผดเสียงอย่างเย็นชา

"คุณหนูจิน ผมสำนึกผิดแล้ว ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ!" เจอความโมโหของจินเพ่ยอวิ๋น เจิ้งว่านหาวไม่สนใจหน้าตา ละทิ้งศักดิ์ศรี แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะเขาล่วงเกินคนที่ขนาดตระกูลจิน ยังไม่กล้าล่วงเกิน!

เจิ้งซิ่วลี่โดนไล่ออกไปพร้อมกับเจิ้งว่านหาว ก่อนจะไป ยังมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าอึ้งๆ จนถึงตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงเก่งคนนั้นต้องช่วยเฉินโม่ เฉินโม่มีอะไรคู่ควรให้เธอทำแบบนี้

ไล่เจิ้งว่าหาวออกไปแล้ว จินเพ่ยอวิ๋นหันมามองหัวหน้าหลิว พูดอย่างเย็นชาว่า "หัวหน้ารักษาความปลอดภัย นายก็ไม่ต้องทำแล้วเหมือนกัน กลับไปฉันจะคิดบัญชีกับนาย!"

หัวหน้าหลิวทรุดลงบนพื้น หน้าซีดเผือด ไม่กล้าแม้แต่จะขอร้อง

จินเพ่ยอวิ๋นมองเฉินโม่ ยิ้มน่าหลงใหล "คุณเฉิน เชิญตามฉันมา!"

เฉินโม่มองมู่หรงยานเอ๋อร์ พยักหน้าให้เธอ เดินออกไปกับจินเพ่ยอวิ๋น ภายใต้แววตาริษยาของเว่ยจื่อหยุน

ในห้องพักผ่อน จินเพ่ยอวิ๋นรินชาให้เฉินโม่ ถามอย่างนอบน้อมว่า "เฉินไต้ซือ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"