แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 176

"แก!" ซุนจิ้งไฉโมโหจนปอดจะระเบิด แต่ทำอะไรมู่หรงยานเอ๋อร์ไม่ได้ ถ้าเป็นลูกสาวเขา เขาตีได้ แต่เขาไม่กล้าตีคนของตระกูลมู่หรง

เฉินโม่มองซุนจิ้งไฉ ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มสะใจ ทำให้ซุนจิ้งไฉแค้นจนกัดฟันกรอด

อายู่ที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของซุนจิ้งไฉ จึงออกมาแก้หน้าว่า "นายท่าน ในเมื่อน้องเฉินโม่เป็นนักบู๊เหมือนกัน ให้เขาไปกับพวกเราเถอะครับ แค่มีคนเพิ่มมาคนเดียว ไม่เป็นไรหรอกครับ"

ซุนจิ้งไฉจ้องมู่หรงยานเอ๋อร์ มู่หรงยานเอ๋อร์จ้องกลับอย่างไม่กลัวเช่นกัน

สุดท้าย ซุนจิ้งไฉจึงประนีประนอม "ได้ งั้นก็ให้เขาตามไปด้วย แต่พวกนายต้องฟังฉันตลอดทาง ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามทำอะไรคนเดียว!"

"ได้ หนูรับรองว่าจะเชื่อฟัง ขอบคุณคุณลุง!" มู่หรงยานเอ๋อร์ยิ้มออกมา ความโกรธเมื่อกี้แค่แกล้งทำ ส่วนซุนจิ้งไฉโกรธจนจะกระอักเลือดออกมา

ซุนจิ้งไฉจ้องเฉินโม่อย่างเย็นชา แม้ไม่พูดอะไร แต่เฉินโม่อ่านแววตาเขาออก "ไอ้เด็กน้อย ถ้าอยู่เป็น ก็อยู่ให้ห่างยานเอ๋อร์ซะ!"

เฉินโม่หารถพร้อมกับพวกซุนจิ้งไฉ ภาพเดิมเกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่มีใครยอมไปเขาหลิงอู่

เห็นเวลาใกล้เที่ยง ซุนจิ้งไฉและคนอื่น ทำได้เพียงใช้วิธีรองลงมา แค่ถึงริมเขาหลิงอู่ก็พอ ส่วนที่เหลือ พวกเขาเดินเอง

ภายใต้สิ่งล่อใจที่เป็นค่ารถ 10 เท่า ในที่สุดก็หารถได้สามคัน พาซุนจิ้งไฉกับเฉินโม่และพวก ไปยังเขาหลิงอู่

ระหว่างทาง คนขับรถคนนั้น เล่าเรื่องอสูรกายที่เขาหลิงอู่ให้เฉินโม่ฟังไม่หยุด เกลี้ยกล่อมพวกเขา ไม่ให้เข้าไปในเขาหลิงอู่

เฉินโม่และคนอื่น มาเพราะความต้องการ แน่นอนว่าไม่ถอดใจกลางทางอยู่แล้ว โดนซุนจิ้งไฉหาข้ออ้างรับมือกลับไป

รถมาถึงบริเวณรอบนอกเขาหลิงอู่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คนขับรถทั้งสามคน ไม่ยอมเข้าไปด้านในอีก