แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 177

ทั้งหมดเดินไปยังเขาหลิงอู่ เดินได้ครึ่งชั่วโมง เห็นเขาหลิงอู่ใกล้ขึ้น แต่เหมือนกับไม่มีวันเดินไปถึงปลายทาง

ซุนจิ้งไฉชีวิตอยู่ดีกินดีมาโดยตลอด เดินนานขนาดนี้ จึงหอบเบาๆ "นี่มันเดินนานจริงๆ จะไปถึงเขาหลิงอู่ อย่างน้อยน่าจะเดินอีกชั่วโมง"

อายู่มีท่าทีปกติ เข้ามาประคองซุนจิ้งไฉ ยิ้มแล้วพูดว่า "ทางภูเขาเดินยากมาก ดังนั้นเราจึงรู้สึกลงทุนแรงเยอะ แต่ยังไม่ถึงสักที แต่นายท่านควรจะออกกำลังกายได้แล้วนะครับ"

ซุนจิ้งไฉหน้าแดง "ฮ่าๆ พูดถูก ถือว่าครั้งนี้ได้ออกกำลังกายเต็มที่ละกัน"

มู่หรงยานเอ๋อร์ชี้ไปที่จุดดำเล็กๆ ไม่กี่จุดด้านหน้า แล้วพูดว่า "ดูสิ มีคนเดินอยู่หน้าพวกเราแล้ว"

ซุนจิ้งไฉจึงมองพวกคนด้านหน้าอย่างละเอียด แล้วพูดว่า "ไกลเกินไป มองไม่ชัด เราเร่งความเร็วตามไป ดูสิว่ารู้จักไหม"

การมองเห็นของเฉินโม่ มองได้ไกลกว่าทุกคน พวกคนข้างหน้า คือพวกเว่ยจื่อหยุนที่เจอในงานประมูล

อันที่จริงไม่ใช่แค่ข้างหน้า ข้างหลังมีคนตามมาเรื่อยๆ เหมือนกัน

หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พวกซุนจิ้งไฉเดินมาถึงตีนเขาหลิงอู่ ที่ตีนเขามีคนหลายสิบคน นั่งพักผ่อนอยู่บนหิน หรือไม่ก็พื้นหญ้าหลายแห่ง

บนพื้นหญ้าไม่ไกล เว่ยจื่อหยุนเห็นเฉินโม่ แววตามีความสุข "อู๋ไต้ซือ ไอ้หมอนี่ตามซุนจิ้งไฉ เข้ามาในภูเขาด้วย สวรรค์กำลังช่วยเราจริงๆ! ครั้งนี้กำจัดเขาทิ้งที่เขาหลิงอู่ได้เลย"

อู๋ไต้ซือยิ้มตาหยี มองเฉินโม่ จากนั้นสายตาย้ายไปมองมู่หรงยานเอ๋อร์ข้างเฉินโม่ทันที เผยความชั่วร้ายออกมา "วางใจเถอะ เขาไม่มีวันรอดออกจากเขาหลิงอู่หรอก หึหึ!"

"แต่ต้องดูแลผู้หญิงข้างๆ เขาให้ดี อย่าให้บาดเจ็บเด็ดขาด"

แววตาที่เว่ยจื่อหยุนมองมู่หรงยานเอ๋อร์ ก็เร่าร้อนเช่นกัน ยิ้มชั่วร้าย แล้วพูดว่า "อู๋ไต้ซือวางใจเถอะ ผมจะช่วยคุณดูแลอย่างดี ฮ่าๆ!"