แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 190

เฉินโม่แข็งแกร่งขนาดไหนกันจึงสามารถสังหารอู๋ไต้ซือได้ในกระบวนท่าเดียว ?

เฉินโม่หันไปหาเว่ยจื่อหยุน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "แก สมควรตาย !"

ใบหน้าของเว่ยจื่อหยุนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ขาของเขาสั่นจนคุกเข่าลงกับพื้น "ไต้ซือ อภัยให้ผมด้วย ผมถูกอู๋ไต้ซือข่มขู่ ถึงล่วงเกินท่านอย่างไม่ตั้งใจจริงๆ !"

แววตาของเฉินโม่เย็นชาไร้อารมณ์ ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเว่ยจื่อหยุนเลยแม้แต่น้อย

เว่ยจื่อหยุนก้าวถอยหลัง เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันรุนแรงของเฉินโม่ "เฉินโม่ ถ้าหากนายฆ่าฉัน คนตระกูลเว่ยไม่ยอมปล่อยนายไว้แน่ !"

"ตายซะ !"

เฉินโม่ชี้นิ้วออก พลังทิพย์อันทรงพลังพุ่งออกมา เจาะทะลุระหว่างคิ้วเว่ยจื่อหยุน

เว่ยจื่อหยุนไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง ร่างล้มลงกับพื้น ศีรษะมีรูกลวงโบ๋

หลงเหลือแต่ความเงียบสงัด ทุกคนต่างตกอยู่ในความหวาดกลัว

ชายชราที่เคยข่มขู่เฉินโม่เมื่อครู่ ตอนนี้หวาดกลัวทรุดตัวลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังกึกก้อง เขาได้แต่ร้องขอความเมตตา "เทียนซือ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ! ผมมีตาหามีแววไม่ ได้โปรดเมตตาด้วย !"

นักบู๊ที่เหลือต่างก็คุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว พร้อมตะโกน "ท่านเทียนซือ ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย !"

ในสายตาของพวกเขา พลังของเฉินโม่อยู่เหนือกว่าปรมาจารย์ซะอีก

ตามกฎของโลกฝึกบู๊ ไม่สมควรลบหลู่ปรมาจารย์ การที่พวกเขาทำร้ายเฉินโม่นั้นมีโทษสมควรตาย พวกเขาจึงทำได้เพียงขอร้องให้เฉินโม่ไว้ชีวิตพวกเขาเท่านั้น ต่อหน้าพลังของเฉินโม่ไม่มีใครกล้าหนีแม้แต่คนเดียว

มีเพียงอายู่เท่านั้นที่ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขามองเฉินโม่ด้วยสายตาที่งงงวย เห็นกันอยู่ว่าเฉินโม่เป็นเพียงแค่วัยรุ่นธรรมดา ๆ จู่ ๆ เขาจะแข็งแกร่งดั่งปรมาจารย์ได้อย่างไร ?

ทั้งความอิจฉาและความยากจะยอมรับเกิดขึ้นในจิตใจของอายู่