แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 25

ครั้งนี้ เพียงแวบเดียว เฉินโม่ดูความคิดของนักพรตเฒ่าออกทั้งหมด เขาเดินเบาๆ จากโซฟามาข้างโต๊ะชา

"เส้นทางการฝึกฝน ทำอย่างทำลายกฏของธรรมชาติ ไม่ได้แบ่งแยกลำดับด้วยอายุ แค่ใช้ความสามารถแบ่งแยกสูงต่ำ"

สีหน้าเฉินโม่จริงจัง เหมือนปรมาจารย์ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวิถีบู๊ โลกทั้งใบอยู่ในมือ

กรอบ!

เฉินโม่ยื่นนิ้วออกมาราวกับมีด ชี้อย่างรวดเร็ว ไปที่มุมโต๊ะชาสีน้ำตาล ที่เป็นไม้แท้ ตรงมุมโต๊ะชาไม้แท้ ที่ทนทานกว่าอิฐ มันโดนเฉือนลงมาทันที รอยเฉือนเรียบเนียนมาก

แม้ยังไม่เข้าสู่แดนรวมพลัง ความสามารถของเฉินโม่ในตอนนี้ ทัดเทียมกับนักบู๊แดนในชั้นรู้ความ นักพรตเฒ่ามองมุมโต๊ะที่หักออกไป ไม่เสียดายสักนิด แต่กลับมีสีหน้าตื่นเต้น "นักบู๊แดนใน ฝ่ามือราวกับมีด ตัดทองหักหยก ได้สบายมาก!"

"ผมมีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จักคนจริง น่าละอายใจ!"

นักพรตเฒ่าคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินโม่ สีหน้าจริงจัง "อาจารย์ รับผมเป็นศิษย์ด้วยเถอะ!"

เฉินโม่พยักหน้า สีหน้าพอใจ ถึงนักพรตเฒ่าอายุไม่น้อยแล้ว แต่ความคิดเฉลียวฉลาด ต้องประสบความสำเร็จได้แน่นอน

"ลุกขึ้นเถอะ!"

เฉินโม่ดึงในความว่างเปล่า นักพรตเฒ่ารู้สึกว่ามีพลังที่มองไม่เห็น ดึงตัวเขาขึ้นมา ทำให้เขาลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ครั้งนี้ นักพรตเฒ่าไม่สงสัยอีกแล้ว ยอมรับความสามารถของเฉินโม่อย่างสมบูรณ์!

เฉินโม่เอาสองมือไพล่หลัง สีหน้าเคร่งขรึม "อยากเป็นศิษย์ฉัน ตอนนี้นายยังมีคุณสมบัติไม่พอ รับนายไว้เป็นศิษย์ในนามก่อนชั่วคราวแล้วกัน!"

ตอนนี้นักพรตเฒ่าไม่กล้าสงสัยเฉินโม่แม้แต่น้อย แม้เป็นแค่ศิษย์ในนาม แต่แค่ได้ฝึกฝนบู๊ เขาก็เต็มใจ

"ศิษย์รับทราบ!" นักพรตเฒ่าโค้งคำนับ พูดด้วยสีหน้าเคารพ

เฉินโม่พยักหน้า พอใจกับการแสดงออกของนักพรตเฒ่ามาก

"ช่วงนี้ฉันมีธุระ เดี๋ยวอีกสักสองสามวัน ฉันจะมาหานาย ถ่ายทอดวิชาบู๊ให้นาย เป็นศิษย์ของฉัน ไม่ได้มีข้อห้ามอะไรมาก ตอนฉันไม่อยู่ นายทำอะไรก็ได้"

พูดจบ เฉินโม่ไม่สนใจว่านักพรตเฒ่า จะสงสัยอะไรหรือไม่ เขาเดินออกไป การรับนักพรตเฒ่ามา เป็นเพียงความคิดฉับพลันของเฉินโม่เท่านั้น เพื่อทำให้ความคิดในใจสำเร็จ สำหรับความคิดในใจของศิษย์ในนามคนนี้ เฉินโม่ขี้เกียจไปสนใจ

"ศิษย์จะทำตามคำสั่งของอาจารย์!" นักพรตเฒ่าโค้งทำความเคารพอีกครั้ง

เจอกับอาจารย์ที่ไม่สนใจอะไรแบบนี้ ถึงแม้ในใจนักพรตเฒ่าไม่พอใจมาก แต่ไม่กล้าไร้มารยาท ทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องยกความดีความชอบให้อาจารย์คนก่อนของนักพรตเฒ่า ที่สั่งสอนเขา

เอาหินหยกสีเขียวเดินออกมา จู่ๆ เฉินโม่นึกได้ว่า ตัวเองลืมถามชื่อของศิษย์ในนามที่เพิ่งรับไว้เมื่อครู่

เฉินโม่อดหัวเราะออกมาไม่ได้ พูดในใจว่า "ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยถามละกัน!"

เฉินโม่นั่งแท็กซี่กลับมายังห้องเช่าตัวเอง รีบล็อกประตู เอาหินหยกสีเขียวในมือ วางไว้บนโต๊ะ ใช้แรงเบาๆ พลังทิพย์อันแข็งแกร่งส่องผ่านฝ่ามือ เข้าไปในหินหยก