แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 267

เซวียเชียนเหอแห่งหนานหลิง มีฉายาว่าครึ่งเมืองเซวีย มีอิทธิพลเหนือกว่าเจี่ยจิ้งอานเสียอีก ในห้องโถงนี้ ถือว่าติดหนึ่งใน10อันดับเลย

บวกกับที่เซวียเชียนเหอมีนิสัยวางตัวเรียบง่าย ทำให้คนมากมายเคารพนับถือ มีบารมีอยู่ไม่น้อย หรือไม่ก็อาจจะมากกว่าว่านฉางหรูมหาเศรษฐีแห่งฮ่านหยางเสียอีก

แต่ว่า คุณท่านเซวียที่อายุเกิน60ปีแล้ว กลับไปทำความเคารพให้กับเฉินโม่เหมือนกับเจี่ยจิ้งอานและฉินเยว่ซาน ท่าทางอ่อนน้อมมาก

แถมไอ้หนุ่มมัธยมคนนั้น ยังนั่งอยุ่บนเก้าอี้อีกด้วย ไม่ทำความเคารพตอบเลยด้วยซ้ำ!

ในใจของทุกคนก็รู้สึกว่ามันแปลกมาก แล้วก็สงสัยมากด้วย

พวกลูกเศรษฐีอย่างคุณชายหลิว ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเซวียเชียนเหอเหมือนกัน พอเห็นว่าเขาก็ออกมาช่วยเหลือเหม่ยหวา กรุ๊ปเหมือนกัน ก็ทำตาโตจ้องมองไปทันที ใบหน้าก็ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น

ว่านฉางหรูก็จากมีใบหน้าขรึม เปลี่ยนเป็นหนักใจ สายตาที่จ้องมองเฉินโม่ เผยเป็นการครุ่นคิดออกมา

สายตาของหลิวหงปินก็เผยความเสียดายออกมา แต่เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าตนเองจะแพ้ให้กับเด็กมัธยมคนหนึ่ง "เพิ่งมีแค่3คนเอง ยังไม่พอ!"

พอสิ้นเสียง เสียงก็ดังขึ้นในห้องโถงติดต่อกันหลายครั้ง รีบแย่งกันพูดขึ้นมา เหมือนกับว่าถ้าพูดช้าแล้วจะถูกเอาตัวไปตัดหัวเสียอย่างนั้น!

"ซุนจินเฟยแห่งหลงฮั่วยินดีช่วยเหลือเหม่ยหวา กรุ๊ปครับ!"

"ฉู่เหวินสงแห่งอู่โจวยินดีช่วยเหลือเหม่ยหวา กรุ๊ปครับ!"

"ฟางปู้ถงแห่งชิ่งหยางยินดีช่วยเหลือเหม่ยหวา กรุ๊ปครับ!"

......

17เมืองของฮ่านหยาง เจ้าสัว17คน คนมีชื่อเสียง30กว่าคนจากหลายวงการ แต่ละคนล้วนเป็นคนดังในแถบนั้นๆ ตอนนี้กลับก้าวออกมาทำความเคารพให้กับเฉินโม่ จากนั้นก็ไปยืนกันข้างหลังหลี่ซู่เฟิน

เหมือนกับกองทัพที่ผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างดี กินจำนวนคนกว่าครึ่งในห้องโถง!

ซึ่ม!

ในห้องโถง ทุกคนลุกขึ้นจากที่นั่ง และมีสีหน้าตื่นตกใจ!

พวกผู้อำนวยการที่ทรยศเหม่ยหวาอย่างฉือโฉงหวาทั้ง8คนก็มีสีหน้าขาวซีด มีหลายคนที่แอบเสียใจภายหลังแล้ว

พวกลูกเศรษฐีอย่างคุณชายหลิวก็สมองเบลอกันไปเลย!

ว่านเหวินโยวมองเฉินโม่ แล้วก็แฝงไปด้วยความกลัวๆ !

หลิวหงปินถึงกลับนั่งฟุบลงเก้าอี้ หน้าซีดไปเลย!

คำพูดเดียวของเฉินโม่ มีอิทธิพลต่อคนมีชื่อเสียงกว่าครึ่งของการประชุมสูงสุดฮ่านหยาง!

ต่อให้เป็นว่านฉางหรูมหาเศรษฐีแห่งฮ่านหยาง ก็ไม่อาจจะทำได้ขนาดนี้!

คำเดียวคนนับหมื่นยอมสิโรราบ คนเดียวเหยียบได้ทั้งฮ่านหยาง!

หนุ่มน้อยที่นั่งนิ่งๆ อยู่บนเก้าอี้ ตอนนี้ก็หมือนกับว่ามีหมอกเข้ามาปกคลุม ทำให้คนเห็นแล้วต้องหวั่นเกรง!

เวินฉิงก็มองดูเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างอึ้งๆ รู้สึกว่าเหมือนฝันไป ปากแดงๆ อ้าค้าง บ่นออกมาเป็นเสียงว่า "ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?"

พอเห็นคนมากมายยอมมาช่วยเหลือตนเอง หลี่ซู่เฟินก็ซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า รีบเรียกเฉินโม่ "เสี่ยวโม่ รีบมาขอบคุณผู้อาวุโสทุกท่านที่มาช่วยเหลือสิลูก!"

เฉินโม่สีหน้านิ่ง ไม่ได้ขยับอะไร

แต่กลับทำให้พวกคนดังทั้งหลายอย่างเจี่ยจิ้งอานตกใจแทบตาย เจี่ยจิ้งอานกับฉินเยว่ซานรีบพูดขึ้นว่า "ท่านประธานหลี่ สิ่งพวกนี้พวกเราสมควรทำกันอยู่แล้ว คุณไม่ต้องเกรงใจไปหรอกครับ!"

พอเห็นทุกคนมีท่าทางเกรงกลัวกันแบบนี้ สายตาที่หลี่ซู่เฟินมองเฉินโม่ ก็ยิ่งสงสัย

อดไม่ได้เลยถามไปว่า "เสี่ยวโม่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

เฉินโม่ยิ้มเบาๆ "นี่มันก็แสดงว่าแม่มีเสน่ห์ดึงดูดคนอื่นอย่างไรล่ะครับ ทุกคนก็เลยยอมมาช่วยแม่ไง!"

หลี่ซู่เฟินมองบนใส่เฉินโม่ ไม่ได้เชื่อที่เฉินโม่อธิบายมาหรอก แต่ว่าในเมื่อเฉินโม่ไม่ยอมบอกมา เธอก็ไม่อยากบังคับ

แต่ว่า สายตาที่หลี่ซู่เฟินมองเฉินโม่มันกลับไปเปลี่ยนไปแล้ว

สายตาของเฉินโม่มองไปยังหลิวหงปิน สีหน้าเย็นชา "แพ้ชนะได้ถูกตัดสินแล้ว ทำตามที่ตกลงไว้แล้วกัน!"

หลิวหงปินหน้าแดงก่ำ ให้เขาไปโขกหัวคำนับให้กับหลี่ซู่เฟินต่อหน้าผู้คนมากมาย มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าฆ่าเขาให้ตายเสียอีก!

"มึงฝันไปเถอะ!ใครจะรู้ว่าพวกมึงนัดแนะกับพวกนั้นไว้แล้วหรือเปล่า แล้วตั้งใจมาหลอกกู!" หลิวหงปินทำหน้าร้ายๆ จะไม่อยากทำตามข้อตกลง

เหล่าเจ้าสัวอย่างฉู่เหวินสงก็ส่งเสียงไม่พอใจ สายตาที่มองหลิวหงปินก็เอือมระอา