แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 308

สายตาที่พ่อลูกตระกูลหูมองดูเฉินโม่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ผู้สูงศักดิ์อย่างตระกูลจิน กลับเคารพไอ้หนุ่มคนนี้อย่างกับเทพเจ้า!

ไอ้หนุ่มคนนี้ เป็นใครมาจากไหนกันแน่?

ทันใดนั้นหูเจี้ยนหวาก็นึกถึงคำพูดที่เฉินโม่พูดในงานเลี้ยงรุ่นว่า "ฉันไม่ใช่คนในโลกเดียวกับพวกนาย…."

ตอนนั้นเขาก็คิดว่าเฉิมโม่พูดจาโกหกโอ้อวด แต่ตอนนี้ดูแล้ว เฉินโม่ไม่ใช่คนในโลกเดียวกับพวกเขาจริงๆด้วย!

อีกอย่างในโลกใบนั้น คนอย่างหูเจี้ยนหวาพวกเขาทำได้แค่เฝ้ามองดูเท่านั้น!

ถานกวงเย่าโค้งคำนับให้กับเฉินโม่ "คุณ คุณเฉิน ขอบคุณที่คุณช่วยเหลืออย่างมากครับ ไม่อย่างนั้นตระกูลถานของผมคงจะอันตรายแล้วละครับ!"

เฉินโม่ลุกขึ้นยืน พลังอย่างหนึ่งในอากาศจับตัวถานกวงเย่าไว้ ขัดขวางการทำความเคารพของเขา

"ลุงถานไม่จำเป็นต้องเกรงใจครับ จากความสัมพันธ์ระหว่างผมกับชิวเซิงแล้ว เรื่องของตระกูลถานก็คือเรื่องของผมครับ"

ถานกวงเย่าตะลึง นี่คือพลังอะไรกัน ช่างน่าอัศจรรย์เช่นนี้!

ถานชิวเซิงตบบ่าของเฉินโม่อย่างหนัก สีหน้าเต็มไปด้วยความเคารพนับถือ "เสี่ยวโม่ หลายปีมานี้นายทำอะไรมาบ้างกันแน่? ถึงได้สามารถทำให้ตระกูลจินแห่งฮ่านหยางหวาดกลัวนาย!"

เฉินโม่ยิ้มไม่พูดอะไร แม้ว่าตระกูลถานจะมีฐานะไม่แย่ แต่สุดท้ายก็เป็นแค่คนธรรมดา มีบางเรื่องไม่เหมาะที่จะบอกกับพวกเขา หากไปโค่นล้มความรู้ที่มีต่อโลกนี้ของพวกเขาแล้ว กลับจะทำให้แย่ลง

เห็นว่าเฉินโม่ไม่พูดอะไร ถานชิวเซิงก็เข้าใจว่าทำไม จึงไม่ได้สนใจ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "นายไม่อยากพูดก็ช่างเถอะ ฉันก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ ใครมันจะไม่มีความลับบ้างละ?"

ภายในห้องโถง แขกพวกนั้น ต่างก็ลุกขึ้นขอลาด้วยสีหน้าอับอาย ในช่วงที่ตระกูลถานเจอกับวิกฤติ พวกเขาทำแค่มองดูเฉยๆ แต่ตอนนี้ตระกูลถานปกติสุขดี พวกเขาเองก็ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อ

ถานกวงเย่าเองก็ยังมีมารยาทอย่างเคย หาผลประโยชน์หนีผลกระทบ เป็นปกติของมนุษย์ สถานการณ์อย่างเมื่อกี้ คนพวกนี้ทำแค่มองดูอยู่เฉยๆเขาเองก็เข้าใจได้ เพียงแค่ไม่ได้ซ้ำเติมก็พอแล้ว

แต่อนาคตถานกวงเย่าก็จะไม่สานสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพวกเขาเช่นกัน เพราะว่าพวกเขาไม่มีค่าพอ

พ่อลูกตระกูลหูไปรวมตัวอยู่ในกลุ่มผู้คน คิดใช้โอกาสนี้หนี เฉินโม่มองเห็นพวกเขา แต่ก็ขี้เกียจที่จะไปคิดแค้น ไม่มีตระกูลจินเป็นที่พึ่งพาแล้ว และบวกกับความน่าเกรงขามของเขาแล้ว ต่อไปตระกูลหูคงไม่มีทางกล้าคิดร้ายอีกแน่นอน