แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 322

แค่คิดถึงผลลัพธ์ที่มีปัญหากับตระกูลจินแห่งฮ่านหยางแล้ว ฝีเท้าของนายอำเภอเหมยก็เร่งความเร็ว รู้สึกเสียใจจนแทบอยากจะวิ่งชนกำแพง

พวกเฉินจิงเย่ทั้งสามคนยังเดินจากไปได้ไม่ไกล กำลังยืนรอรถอู่ด้านหน้าสถานที่พักรับรองของอำเภอ

นายอำเภอเหมยมองเห็นในทันที แล้วก็ตะโกนอย่างดีใจ "น้องจิงเย่ รอเดี๋ยว!"

เฉินจิงเย่หันกลับไปมอง มองนายอำเภอเหมยที่วิ่งมาอย่างประหลาดใจ แล้วถามหลี่ซู่เฟินที่อยู่ข้างกายอย่างงุนงง "เกิดอะไรขึ้น? นายอำเภอเหมยคิดจะทำอะไรกัน?"

หลี่ซู่เฟินมองดูเฉินโม่ที่มีสีหน้านิ่งเฉยอยู่ข้างกาย ยิ้มเยาะพูดว่า "ฉันจะรู้ได้ยังไงกัน รอเขามาแล้วนายก็ถามเขาเองสิ"

เฉินจิงเย่เดินเข้าไปหาอย่างไม่มีทางเลือก ปล่อยให้หัวหน้าตัวเองวิ่งมาหาตัวเองไม่ได้หรอก!

"นายอำเภอเหมย คุณทำอะไรครับเนี่ย?" เฉินจิงเย่ถามอย่างไม่เข้าใจ

นายอำเภอเหมยเหนื่อยหอบ ถูกเลขาเสี่ยวหลี่พยุงไว้ แล้วมือก็จับแขนของเฉินจิงเย่ไว้ เหมือนกลัวว่าเฉินจิงเย่จะหนีไป

"สารวัตรกำนันเฉิน เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่นกับนายเท่านั้น งานเลี้ยงฉลองกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ทุกคนกำลังรอนายอยู่?"

เฉินจิงเย่รู้สึกมึนงง เมื่อกี้นายอำเภอเหมยเป็นคนสั่งให้เขากลับ แล้วตอนนี้ก็มาเชิญเขาอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"ขอบคุณความหวังดีของนายอำเภอเหมยมากครับ แต่ในเมื่อออกมาแล้ว ผมก็ไม่กลับเข้าไปแล้วละครับ คุณรีบกลับไปเป็นประธานในงานเถอะครับ!"

เฉินจิงเย่เป็นคนซื่อตรง คำพูดที่เขาพูดเองก็เป็นความในใจ แต่คำพูดนี้เมื่ออยู่ในหูของนายอำเภอเหมยแล้ว เหมือนกับกำลังเยาะเย้ยอยู่

นายอำเภอเหมยกลอกตาใส่ แอบด่าในใจ "ยังจะเป็นประธานงานบ้าบออะไรอีก ถ้าหากนายไม่กลับไป ฉันก็ได้มีปัญหากับตระกูลจินแห่งฮ่านหยางแล้ว นั่นเป็นถึงตระกูลจินแห่งฮ่านหยางเชียวนะ!"

"อย่าเลย ทุกคนกำลังรอนายอยู่ นายต้องกลับไปนะ!" นายอำเภอเหมยไม่อธิบายอะไร แต่ดึงแขนของเฉินจิงเย่เดินกลับไปด้วยกัน