แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 331

ผ่านยิงอี้สง  ในที่สุดเฉินโม่ก็เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างของสำนักหยินทิพย์

สำนักหยินทิพย์ไม่ใช่อย่างที่เฉินโม่คิด เป็นการสืบทอดที่ไม่สมบูรณ์ซึ่งถ่ายทอดการบำเพ็ญเซียนในยุคโบราณต่อกันมา เพียงแต่ว่าเมื่อสองร้อยปีก่อนบัณฑิตที่ตกต่ำคนหนึ่งได้รับวิธีการฝึกฝนวิชามาเล่มหนึ่งโดยบังเอิญ จากนั้นจึงได้สร้างสำนักหยินทิพย์ขึ้นมา

เมื่อส่งต่อมาถึงมือของเจ้าสำนักคนปัจจุบัน ชายคนนี้เป็นเจ้าของร้านที่สั่งการอย่างเดียว ซึ่งไม่ได้สนใจในกิจการของสำนักเลย ซึ่งทำให้เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรงขึ้นภายในสำนักหยินทิพย์และแยกออกเป็นสำนักหยินกับสำนักทิพย์

เจ้าสำนักคนปัจจุบันก็เป็นคนตลกมาก ไม่เพียงแต่ไม่สนใจ ทั้งยังแต่งตั้งเจ้าสำนักน้อยของสำนักหยินและสำนักทิพย์สำนักละหนึ่งคน ให้เป็นผู้ดูแลจัดการแทนเจ้าสำนักของหยินทิพย์ทั้งสองสำนัก

คราวนี้สำนักหยินทิพย์แบ่งแยกออกจากกันโดยสมบูรณ์

ตระกูลยิงถือว่าเป็นเชื้อสายสำนักหยิน ที่ฝึกฝนคือวิชากลั่นร่างด้วยชี่พิฆาต และเหลียนเฉิงอวี้ที่ถูกเฉินโม่ฆ่าตายก็เป็นเชื้อสายของสำนักทิพย์

แล้วเหตุผลที่พวกเขาหาเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพบ เพราะว่าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเกิดในยามหยินเดือนหยินปีหยิน ซึ่งเป็นหญิงธาตุหยินสุดที่จดบันทึกอยู่ในบันทึกที่เก่าแก่ของสำนักหยินทิพย์

สำนักหยินทิพย์มีบันทึกเก่าแก่จดไว้ว่า เพียงแค่ได้หญิงธาตุหยินสุดมา ก็สามารถบำเพ็ญเพียรได้กว้างขึ้น ดังนั้นตระกูลยิงและตระกูลเหลียนถึงต้องการที่จะมอบเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนให้กับเจ้าสำนักน้อยของตนเพื่อแลกกับรางวัล

เฉินโม่ถามถึงเมล็ดมารที่อยู่ในร่างของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน แต่หน้าตายิงอี้สงสับสนงุนงง โดยที่ไม่รู้ว่าเมล็ดมารคืออะไร

ยิงอี้สงได้บำเพ็ญแดนสู่ทิพย์ชั้นกลาง เทียบเท่ากับนักบู๊แดนในชั้นสมบูรณ์ เป็นเรื่องปกติที่สามารถสังเกตเห็นเมล็ดมารในร่างของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน บางทีเพียงแค่จับเจ้าสำนักน้อยสองคนนั้นเอาไว้ ถึงจะสามารถรู้ได้ว่าใครเป็นคนที่ปลูกเมล็ดมารบนร่างของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกันแน่

"พาฉันไปหาเจ้าสำนักน้อยของพวกแก" เฉินโม่มองไปที่ยิงอี้สง แล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย

ยิงอี้สงยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมส่ายหัว "ผู้อาวุโสไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการนำทางให้คุณ เพียงแต่ว่าพวกเราสามคนถูกเหลียนเฉิงอวี้ทำร้ายบาดเจ็บ และเส้นลมปราณได้ถูกสะเทือนจนขาด ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย"

เฉินโม่ขมวดคิ้ว เขารู้ว่ายิงอี้สงพูดความจริง และเส้นลมปราณของพวกเขาสามคนได้ถูกสะเทือนจนขาดจริงๆ "ฉันลืมไป"

"เอาล่ะ จะมอบผลบุญให้พวกแกสักครั้ง"