แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 336

 เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองไปยังใบหน้าที่น่าเกลียดของชายชรา โดยที่ท้องไส้ปั่นป่วน จนเกือบจะอาเจียนออกมา

และแอบดีใจที่ตัวเองได้พบกับเฉินโม่ ถ้าหากไม่มีเฉินโม่เธอก็คงจะถูกคนอัปลักษณ์คนนี้รังแกไปแล้ว เมื่อคิดถึงที่ว่าใบหน้าที่น่าเกลียดนั้นอยู่ใกล้ๆกับตัวเอง ถึงกับต้องการที่จะคบหากับตน เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมีใจที่จะตายไปด้วยซ้ำ

 ยิงอี้สงมองเฉินโม่อย่างประหม่า และรีบอธิบายว่า  "ผู้อาวุโสฉันจงรักภักดีต่อคุณ ไม่มีใจเป็นสองอย่างแน่นอน!"

เฉินโม่ไม่สนใจเขา เพียงแค่มองไปยังเจ้าสำนักน้อยอย่างเย็นชา  "นายคิดว่าอาศัยชี่พิฆาตของที่นี่ จะฆ่าข้าได้หรือ? อย่าฝันเฟื่องไปเลย ความสามารถของฉันไม่ใช่สิ่งที่มดอย่างแกจะจินตนาการได้!"

เจ้าสำนักน้อยตกตะลึงและมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ "คาดไม่ถึงว่าแกจะสามารถแยกแยะชี่พิฆาตออก?  แกไม่ใช่นักบู๊แน่นอน!  ไอ้หนู แกมีที่มายังไงกันแน่?"

เฉินโม่ยิ้มอย่างบางเบา  "ใครบอกแกว่าฉันเป็นนักบู๊กัน? ที่จริงแล้วฉันเป็นผู้บำเพ็ญคนหนึ่ง!"

"ผู้บำเพ็ญ?" ดวงตาเจ้าสำนักน้อยเผยท่าทีที่ครุ่นคิด

"เมล็ดมารในตัวของเพื่อนฉันเป็นแกที่ปลูกสินะ?" เฉินโม่ถาม

เจ้าสำนักน้อยเอามือปิดคอไว้ โดยที่แขนครึ่งหนึ่งถูกตัดขาด

"เมล็ดมาร?" เจ้าสำนักน้อยหน้าตางุนงง ราวกับว่าไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

 เฉินโม่มองจากแววตาของเขาออกว่าเขาไม่รู้จริงๆ "ดูเหมือนว่าก็จะไม่ใช่แก คงต้องรอให้ฉันหาเจ้าสำนักน้อยสำนักทิพย์พบแล้วค่อยถามเขา"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแกก็ไปตายซะ!"

หลังจากที่เฉินโม่พูดจบ ดาบสังหารสวรรค์ก็ถูกแขวนไว้ที่สามฟุตเหนือศีรษะ แสงสีทองรุ่งโรจน์ แล้วฟันไปยังเจ้าสำนักน้อยเลยโดยตรง

พรวด!

"นี่เป็นเคล็ดวิชาบู๊ประเภทใด?"  เจ้าสำนักน้อยมองเฉินโม่อย่างตะลึง เขาถือว่ากายสิทธิ์กระบี่ฟ้าที่เฉินโม่แสดง เป็นเคล็ดวิชาบู๊ของนักบู๊ไปแล้ว

เฉินโม่ไม่ได้ตอบเขาอ แต่มองแขนที่ถูกเขาตัดขาดด้วยความประหลาดใจ ในเวลานี้ แขนข้างนั้นกำลังสร้างตัวขึ้นด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเขาบำเพ็ญจนกลายเป็นร่างเต๋าไปแล้ว?" เฉินโม่ขมวดคิ้ว แต่ด้วยระดับปราณทิพย์บนโลกก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาต้องการบำเพ็ญให้เป็นร่างเต๋าก็ต้องใช้เวลาเป็นร้อยปี เว้นแต่จะมีโอกาสที่ดียิ่ง

"ร่างเต๋าไม่อาจเป็นไปได้ เป็นเพราะเหตุใดกันแน่ ถึงทำให้ร่างกายของเขามีความสามารถในการสร้างใหม่ที่ทรงพลังใกล้เคียงกับร่างเต๋า?" ครั้งนี้ แม้แต่เฉินโม่ก็ไม่เข้าใจซะแล้ว

เจ้าสำนักน้อยยิ้มอย่างได้ใจ  "ไอ้หนู ตกใจเลยเหรอ? คราวนี้แกรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉันแล้วสิ! บอกความจริงกับแก ก็ได้ แกไม่สามารถฆ่าฉันได้หรอก!"

 "ยอมแพ้ต่อฉันดีๆ แล้วมอบความลับของแกออกมา ฉันสามารถละเว้นไม่ให้แกตายได้!"

เห็นได้ชัดว่าเจ้าสำนักน้อยสนใจต่อวิชากระบี่ฟ้าเมื่อครู่ของเฉินโม่

"เอาอีก!" เฉินโม่ไม่เชื่อเรื่องความชั่วร้าย ดาบสังหารสวรรค์ได้เกิดเสียงขึ้นอีกครั้ง แต่ว่าเจ้าสำนักน้อยได้เตรียมการป้องกันไว้เรียบร้อยแล้ว และปล่อยแสงสีดำที่แข็งแกร่งออกมาป้องกันร่างกาย

ตึงตึงตังตัง!

คาดไม่ถึงว่าเกิดเสียงกระทบกันจากทองคำและเหล็กดังขึ้น ร่างกายของเจ้าสำนักน้อยกลับแข็งแกร่งราวกับหินเหล็ก!

"ฮ่าๆๆ ฉันบอกแล้วว่าไม่มีประโยชน์ อยู่ที่นี่แกจะฆ่าฉันไม่ได้หรอก!" เจ้าสำนักน้อยหัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยความภาคภูมิใจ

ยิงอี้สงกับเฉินซงจื่อและหลายๆคนมองไปที่เฉินโม่ด้วยความเป็นห่วง พวกเขารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเจ้าสำนักน้อยไร้เหตุผลไปหน่อย!

ใบหน้าของเฉินโม่ยังคงเรียบเฉย มองดูชี่พิฆาตที่เกือบจะเป็นรูปธรรมรอบๆเจ้าสำนักน้อย  แล้วครุ่นคิดอยู่ในใจว่า "ที่นี่น่าจะเป็นแหล่งที่มาที่ชี่พิฆาตอยู่"

เพียงแต่ว่าเป็นชี่พิฆาตแบบไหนกันนะ ที่สามารถต้านทานกระบี่ฟ้าดวงชะตาของเซียนกระบี่ได้?

แม้ว่าจะผ่านการบุกรุกมานานหลายปี แต่พลังของกระบี่สับสวรรค์นั้นมีไม่ถึงหนึ่งในพันล้านของพลังดั้งเดิม แต่ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่นักฝึกวิชาบู๊ในโลกปรมาจารย์คนหนึ่งที่จะสามารถต้านทานได้!

"ให้ฉันดูซิว่าที่นี่มีอะไรที่แปลกประหลาดกันแน่!"

เฉินโม่คิดขึ้น กระบี่สับสวรรค์ก็เปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง พร้อมปรากฏแสงสีทองฟันเข้ากับกำแพงหินด้านหลังเจ้าสำนักน้อยกระบี่หนึ่ง

ที่นั่นเป็นที่ที่ชี่พิฆาตรุนแรงที่สุด