แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 336

 เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองไปยังใบหน้าที่น่าเกลียดของชายชรา โดยที่ท้องไส้ปั่นป่วน จนเกือบจะอาเจียนออกมา

และแอบดีใจที่ตัวเองได้พบกับเฉินโม่ ถ้าหากไม่มีเฉินโม่เธอก็คงจะถูกคนอัปลักษณ์คนนี้รังแกไปแล้ว เมื่อคิดถึงที่ว่าใบหน้าที่น่าเกลียดนั้นอยู่ใกล้ๆกับตัวเอง ถึงกับต้องการที่จะคบหากับตน เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมีใจที่จะตายไปด้วยซ้ำ

 ยิงอี้สงมองเฉินโม่อย่างประหม่า และรีบอธิบายว่า  "ผู้อาวุโสฉันจงรักภักดีต่อคุณ ไม่มีใจเป็นสองอย่างแน่นอน!"

เฉินโม่ไม่สนใจเขา เพียงแค่มองไปยังเจ้าสำนักน้อยอย่างเย็นชา  "นายคิดว่าอาศัยชี่พิฆาตของที่นี่ จะฆ่าข้าได้หรือ? อย่าฝันเฟื่องไปเลย ความสามารถของฉันไม่ใช่สิ่งที่มดอย่างแกจะจินตนาการได้!"

เจ้าสำนักน้อยตกตะลึงและมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ "คาดไม่ถึงว่าแกจะสามารถแยกแยะชี่พิฆาตออก?  แกไม่ใช่นักบู๊แน่นอน!  ไอ้หนู แกมีที่มายังไงกันแน่?"

เฉินโม่ยิ้มอย่างบางเบา  "ใครบอกแกว่าฉันเป็นนักบู๊กัน? ที่จริงแล้วฉันเป็นผู้บำเพ็ญคนหนึ่ง!"

"ผู้บำเพ็ญ?" ดวงตาเจ้าสำนักน้อยเผยท่าทีที่ครุ่นคิด

"เมล็ดมารในตัวของเพื่อนฉันเป็นแกที่ปลูกสินะ?" เฉินโม่ถาม

เจ้าสำนักน้อยเอามือปิดคอไว้ โดยที่แขนครึ่งหนึ่งถูกตัดขาด

"เมล็ดมาร?" เจ้าสำนักน้อยหน้าตางุนงง ราวกับว่าไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

 เฉินโม่มองจากแววตาของเขาออกว่าเขาไม่รู้จริงๆ "ดูเหมือนว่าก็จะไม่ใช่แก คงต้องรอให้ฉันหาเจ้าสำนักน้อยสำนักทิพย์พบแล้วค่อยถามเขา"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นแกก็ไปตายซะ!"

หลังจากที่เฉินโม่พูดจบ ดาบสังหารสวรรค์ก็ถูกแขวนไว้ที่สามฟุตเหนือศีรษะ แสงสีทองรุ่งโรจน์ แล้วฟันไปยังเจ้าสำนักน้อยเลยโดยตรง

พรวด!

"นี่เป็นเคล็ดวิชาบู๊ประเภทใด?"  เจ้าสำนักน้อยมองเฉินโม่อย่างตะลึง เขาถือว่ากายสิทธิ์กระบี่ฟ้าที่เฉินโม่แสดง เป็นเคล็ดวิชาบู๊ของนักบู๊ไปแล้ว

เฉินโม่ไม่ได้ตอบเขาอ แต่มองแขนที่ถูกเขาตัดขาดด้วยความประหลาดใจ ในเวลานี้ แขนข้างนั้นกำลังสร้างตัวขึ้นด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า