แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 337

 ตูมตาม!

กำแพงหินถูกฟันด้วยดาบที่ทรงพลัง และได้พังทลายลงมาทั้งอัน

ควันธุลีจางหายไปหมด และได้ปรากฏฉากที่ทำให้คนกลับสูดลมหายใจเย็นเข้าไป

ด้านหลังกำแพงหินเป็นหลุมขนาดใหญ่ แสงเรืองสีเขียวเสมือนหิ่งห้อยนับพันตัว ซึ่งกระจัดกระจายอยู่ในหลุมขนาดใหญ่

นั่นไม่ใช่อัญมณี และก็ไม่ใช่แมลงเรืองแสงชนิดไหนด้วย แต่เป็นแสงฟอสที่ปล่อยออกมาจากกระดูกหลังจากที่คนตายไปแล้ว เรียกกันทั่วไปว่าไฟผี

หลุมขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านี้ กลับเป็นหลุมหมื่นพันศพหลุมหนึ่ง!

ข้างในมีกระดูกสีขาวแน่นหนาราวกับต้นไม้และเถาวัลย์ที่เหี่ยวเฉา และยังมีกะโหลกศีรษะจำนวนนับไม่ถ้วนอีกด้วย

นี่ก็คือที่มาของชี่พิฆาต!

"อ๊ะ! นี่คือนรกหรือ?"  เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนตกใจจนหน้าซีด เธอรู้สึกว่าทุกอย่างตรงหน้าเหมือนกับฉากที่มีอยู่เพียงแค่หน้ากล้องในภาพยนตร์แบบนั้น

แม้แต่ยิงอี้สงสามคน ก็อดที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆไม่ได้ "ในภูเขาลึกขนาดนี้ ทำไมถึงมีหลุมหมื่นพันศพหลุมหนึ่งได้นะ! เป็นไปได้ไหมว่าคนเหล่านี้ล้วนถูกสำนักหยินทิพย์ฆ่าตายเป็นเวลานานหลายปีนี้? "

ดวงตาของเฉินโม่ราวกับคบไฟ ทุกสิ่งทุกอย่างในหลุมศพล้วนหนีจากสายตาของเขาไม่ได้ ในหลุมนี่ไม่เพียงแต่มีศพและกระดูก ยังมีปืนไรเฟิลที่ผุพังเก่าแก่บ้างอยู่ด้วย ด้านบนของปืนไรเฟิลบางส่วนยังมีดาบแหลมคมที่ขึ้นสนิมด้วย"คนเหล่านี้ไม่ได้ถูกสำนักหยินทิพย์ฆ่าตาย แต่เป็นกองทัพๆหนึ่ง!"  เฉินโม่เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เรียบเฉย

เจ้าสำนักน้อยยิ้มเยาะแล้วพูดว่า  "ถูกต้อง ที่นี่ฝังทหารกองทัพหนึ่งอยู่ ดูเหมือนว่าจะเป็นทีมที่แข็งแกร่งในตอนนั้น มีเพียงนักรบที่ห้าวหาญเลือดร้อนประเภทนี้ ตายไปแล้วถึงจะสามารถปลดปล่อยชี่พิฆาตมากมายแบบนี้ออกมา!"

สีหน้าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเผยความครุ่นคิด ทันใดนั้นก็พูดว่า "ดูเหมือนว่าฉันเคยได้ยินประวัติศาสตร์ช่วงนี้มาก่อน ตอนนั้นมีกองทัพหนึ่งหมื่นกว่าคนปฏิบัติการอยู่ในอำเภอเฟิ่งซาน และสุดท้ายจู่ๆกองทัพก็ขาดการติดต่อ มีบันทึกไว้ว่ากองทหารกองนั้นน่าจะไปที่แนวหน้าและตายเพื่อชาติอย่างกล้าหาญ ที่แท้คาดไม่ถึงว่าเสียหายกันอยู่ที่นี่!"

เฉินโม่ส่ายหัวแล้วพูดเสียงเรียบเฉยว่า "พวกเขาไม่ได้อุทิศตนเพื่อประเทศที่แนวหน้า แต่ถูกคนของตัวเองทำร้าย วิญญาณสลายไปถึงได้เก็บงำชี่พิฆาตที่รุนแรงอยู่ เป็นเวลาหลายสิบปีก็ไม่สลายไป!"

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนตระหนักในทันใดว่า หน่วยนี้น่าจะตายด้วยการสู้กันภายใน

เจ้าสำนักน้อยยิ้มอย่างหยามเหยียด  "เจ้าพวกทหารโง่เหล่านี้ ตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด แต่ตายไปแล้วกลับทำให้ฉันสมดังใจหวัง เพียงแต่น่าเสียดายที่ตายน้อยเกินไป ถ้าหากมีทหารเป็นสิบล้านนายตายอยู่ที่นี่ การฝึกกลั่นกายด้วยชี่พิฆาตของฉันก็เพียงพอแล้วที่จะสามารถฝึกถึงขั้นสูงสุดได้!"

เจตนาสังหารในดวงตาของเฉินโม่ช่างรุนแรงนัก และความโกรธได้พุ่งขึ้นสู่หัวใจของเขา แม้ว่าเขาจะกระโดดออกจากโลกมนุษย์ไปแล้ว แต่ว่าทหารที่อุทิศชีวิตเพื่อต่อต้านการรุกรานพวกนั้น ก็ยังได้รับความเคารพอย่างสูงจากเขา

ยิ่งไปกว่านั้นเป็นดวงวิญญาณอาจหาญที่ปกป้องครอบครัวและประเทศชาติเหล่านี้ ถึงแม้ว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาจะกลายเป็นเซียนที่น่าเลื่อมใส ก็ยังจะให้ความเคารพต่อไป!

"รบกวนความสงบสุขของดวงวิญญาณอาจหาญเหล่านี้ แก ช่างสมควรตายจริงๆ!"

สีหน้าของเฉินโม่เย็นยะเยือก น้ำเสียงของเขาไม่มีอารมณ์เลยสักนิด ในดวงตานั้นเป็นสีเทาและขาวโพลนยุ่งเหยิง ราวกับเทพบุตรมารลงมายังโลก

"ฮ่าๆ ไอ้หนู ฉันยอมรับว่าแกพอมีฝีมืออยู่ แต่ว่าอยู่ที่นี่ฉันคือเทพ มีชี่พิฆาตที่คอยเสริมไม่ขาดสายเหล่านี้ ฉันก็เลยอยู่ยงคงกระพัน!"

เจ้าสำนักน้อยสูดหายใจเข้าลึก ร่างกายเริ่มขยายใหญ่ขึ้น และในที่สุดก็กลายเป็นชายวัยกลางคนที่สูงหนึ่งเมตรแปดสิบกว่าเซนติเมตรพร้อมกับหน้าตาที่บูดบึ้ง

หรือว่านี่อาจจะเป็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

ข้างกายเฉินโม่ เฉินซงจื่อที่ต้องการจะกู้หน้ากลับตะโกนอย่างเย็นชาว่า "อย่าได้คิดอวดดี ฉันจะมาลองกับนายดูหน่อย!"

"เปิดภูเขา!"

เมื่อครู่นี้ที่นอกถ้ำ เฉินซงจื่อถูกค่ายกลทำลายหน้าตาไป และตอนนี้พอลงมือก็ใช้กำลังทั้งหมดที่มีอยู่

ปึง

เฉินซงจื่อลงมือด้วยความโกรธ จากนั้นก็ใช้หมัดสามท่าเทียนเสวียนที่เฉินโม่ถ่ายทอดให้ ซึ่งเพียงพอที่จะกวาดล้างปรมาจารย์แดนชี่แท้

ความแข็งแกร่งของเจ้าสำนักน้อย  คนนี้ ก็เปรียบได้กับปรมาจารย์แดนชี่แท้ของผู้ฝึกวิชาบู๊เท่านั้น เฉินซงจื่อมีความมั่นใจที่จะโจมตีฆ่าได้ด้วยหมัดเดียว!

เจ้าสำนักน้อยถูกกระแทกลงกับพื้น และบนพื้นได้ปรากฏหลุมใหญ่รูปร่างมนุษย์ขึ้น แม้แต่ปรมาจารย์คนหนึ่ง ก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย