แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 339

 เฉินโม่ยื่นนิ้วมือนิ้วหนึ่งออกมา แล้วดีดเบาๆ คราบสีเทาทั้งหมดบนพื้นผิวของไม้ทิพย์พรสวรรค์นี้ได้หายไปเป็นจำนวนมาก เผยพื้นผิวที่แท้จริงออกมา

รากของต้นไม้สีเขียวรากหนึ่งที่แวววาวราวกับหยก ในนั้นแฝงด้วยพลังทิพย์ของไม้ ทำให้เฉินโม่อดที่จะรู้สึกมึนเมาไม่ได้

"สมกับที่เป็นของพรสวรรค์ แม้แต่ไฟแท้สมาธิก็ไม่สามารถทำลายได้! มีไม้ทิพย์พรสวรรค์ท่อนนี้แล้ว ในที่สุดฉันก็สามารถฝึกบำเพ็ญร่างธาตุไม้ของร่างไม่สิ้นสูญหุนหยวนได้แล้ว"

แม้ว่าไม้ทิพย์พรสวรรค์จะเป็นของมีค่าในการกลั่นยาหรือเครื่องราง แต่ไม่ว่าจะเป็นยาหรือของวิเศษ ท้ายที่สุดก็เป็นสิ่งของนอกกาย ไม่งั้นก็นำมาใช้เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งในร่างของตัวเองจะดีกว่า

ตราบใดที่กำลังของตัวเองยังแข็งแกร่ง และฝึกฝนจนถึงจิตปฐมได้เร็ววัน เฉินโม่ก็จะสามารถท่องจักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้า ไปยังดวงดาวที่บำเพ็ญเหล่านั้นเพื่อค้นหาของพรสวรรค์ให้มากขึ้นอีก

เมื่อใส่ไม้ทิพย์พรสวรรค์เข้าไปในวงแหวนเก็บของ ในใจเฉินโม่เต้น แล้วหันหลังไปมองที่ทิศทางที่มา และพูดอย่างเรียบเฉยว่า  "ไปกันเถอะ มีคนกำลังรอพวกเราอยู่แล้ว"

ในห้องหินที่กว้างขวาง มีชายวัยกลางคนสวมชุดสีขาวยืนอยู่ โดยที่แต่งกายเหมือนบัณฑิตสมัยโบราณ ท่าทางช่างงามสง่านัก

เขาหันหลังให้เฉินโม่และคนอื่นๆ แล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มือทั้งสองไขว้อยู่ด้านหลัง บนร่างได้เปล่งประกายลมหายใจของความโศกเศร้าผันผวนของชีวิตหนึ่งออกมา

"ทิ้งหม้อของฉันไว้ พวกแกจากไปได้แล้ว ฉันสามารถเพิกเฉยต่อความเกลียดชังที่แกฆ่าล้างทั้งตระกูลของสำนักหยินทิพย์ของฉันได้!" เสียงของเขาแหบแห้งและสงบ ปรากฏความรู้สึกที่ระมัดระวัง ราวกับว่าในใจรู้สึกเกรงขามต่อโลกใบนี้

"พูดแบบนี้ เมล็ดมารในตัวของเพื่อนฉันเป็นแกที่ปลูกเอาไว้สิ"  เฉินโม่มองไปที่เขาแล้วพูดอย่างเรียบเฉย

บัณฑิตในเสื้อขาวไม่ได้หันกลับมา ทว่าน้ำเสียงเย่อหยิ่งเล็กน้อย  "สามารถเป็นหม้อฝึกฝนของฉัน เห็นฉันฝึกฝนสำเร็จอย่างสมบูรณ์ มันช่างเป็นเกียรติของเธอนัก!"

เฉินโม่ยิ้มเยาะ  "พูดแบบนี้ ถ้าหากฉันตัดหัวแก ก็ถือเป็นเกียรติของแกด้วย?"

"จองหอง!"

บัณฑิตในเสื้อขาวหันกลับมาอย่างฉับพลัน ส่วนเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนอุทานออกมาด้วยความตกใจ แม้แต่ยิงอี้สงกับเฉินซงจื่อและคนอื่นๆก็สูดลมหายใจเย็นเข้าลึก

ใบหน้าของบัณฑิตในเสื้อขาวดูแปลกประหลาดมากมายนัก ครึ่งหนึ่งดำราวกับหมึก ครึ่งหนึ่งซีดเหมือนกระดาษสีขาว มองไปแล้วช่างน่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับว่าเป็นการรวมตัวของยมทูตขาวดำอยู่ในยมโลก

"แกคิดว่าฆ่าเจ้าสำนักน้อยแล้วก็จะไม่เห็นฉันในสายตาหรือ?  ถ้าไม่ใช่ว่าไม่ต้องการที่จะขุ่นเคืองกับสำนักที่อยู่เบื้องหลังของแก พวกแกอย่าได้คิดที่จะมีชีวิตรอดออกไปแม้แต่คนเดียว!"

ขณะที่เขาพูดอยู่ ใบหน้าทั้งสองซีกก็สั่นไหวพร้อมกัน รู้สึกเหมือนกับว่าคนสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน ซึ่งทำให้คนรู้สึกขัดใจมากมายนัก

"ฉันสามารถฆ่าเขาได้ ก็สามารถฆ่าแกได้อยู่แล้ว"  สีหน้าของเฉินโม่ยังคงเรียบเฉยดังเดิม โดยที่ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

จู่ๆบัณฑิตในเสื้อขาวก็หัวเราะขึ้นมา โดยที่เสียงยิ่งอยู่ก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ สะเทือนจนถ้ำสั่นไหว และก้อนดินก้อนหินต่างร่วงหล่นลงมา

"ตอนนี้วิชาปลูกมารของฉันได้บำเพ็ญจนถึงแดนที่รวมกันของหยินและหยางแล้ว  ตามระดับนักบู๊ของพวกแก ก็คือชั้นสูงสุดของปรมาจารย์แดนคุ้มกาย รอให้ฉันดูดเมล็ดมารในร่างกายของเธอแล้ว ก็จะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้น กลายเป็นคนแรกในรอบร้อยปีแห่งแดนเทพ!"

"ก็แค่แก ยังคิดที่จะฆ่าฉันเหรอ?"  บัณฑิตในเสื้อขาวมองเฉินโม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการดูถูกดูแคลน

เฉินโม่ขมวดคิ้วจริงจังแล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า  "ปรมาจารย์ชั้นสูงสุดแดนคุ้มกาย ออกจะลำบากสักหน่อย แต่ก็แค่เปลืองแรงอีกหน่อยเท่านั้นเอง แล้วจะฆ่าไม่ได้อย่างไรกัน?"

" ไอ้หนู  ฉันให้โอกาสแกแล้ว เป็นแกเองที่รนหาที่ตาย!"

สีหน้าของบัณฑิตในเสื้อขาวเย็นยะเยือก เจตนาฆ่าได้ปรากฏขึ้น ร่างกายก็ค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศ จนเกือบจะสัมผัสกับยอดเขาถึงได้หยุดชะงักลง ราวกับทวยเทพที่มองลงมาบนผืนแผ่นดิน: "ไอ้หนู ให้ฉันดูสิว่าแกมีความสามารถแค่ไหนถึงกล้าเอ่ยออกมา!"

เงาสีขาวแว๊บผ่าน ครู่ต่อมา ร่างของบัณฑิตในเสื้อขาวก็ได้มาถึงด้านบนของเฉินโม่ และต่อยหมัดหนึ่งออกไป

เฉินซงจื่อตกใจเป็นอย่างมาก ด้วยพลังบำเพ็ญของเขากลับไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ได้ชัดเจน เห็นได้ว่าพลังบำเพ็ญของคนๆนี้ช่างน่ากลัวขนาดไหน

หมัดนั้นดูเหมือนจะส่งกำลังแห่งสวรรค์และผืนดิน พลังที่มีอานุภาพทำให้ตระกูลยิงทั้งสามคนกับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเกิดความรู้สึกหุนหันพลันแล่นที่อยากจะคุกเข่าลงกราบไหว้

"นี่มันแข็งแกร่งเกินไปแล้วมั้ง!"

ยิงอี้สงสามคนกลัวจนตัวสั่น หวาดกลัวจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

เมื่อเผชิญหน้ากับหมัดอันทรงพลัง ใบหน้าของเฉินโม่นั้นเฉยเมย และยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างสบายๆ เผชิญกับหนึ่งหมัดนั้นออกไปด้วยหนึ่งฝ่ามือ