แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 346

"ฉันจะทำลายล้างแกให้หายสาบสูญไปจากโลกนี้ซะ!"

น้ำเสียงเย็นชาแฝงด้วยความโมโหอย่างมากมาย เหมือนว่าใช้ทั้งโลกมาขอขมาก็ไม่มากพอ

หากเฉินโม่มาช้าอีกเพียงแค่สิบนาที แม้จะทำลายล้างโลกใบนี้ ก็ไม่สามารถลบล้างชดเชยความเสียใจของเขาได้

เจ้าสำนักน้อยรู้สึกถึงความกลัวแล้ว ภายในใจมีความหวาดกลัวเกิดขึ้น เขารู้สึกว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจกระหายเลือดตนหนึ่ง!

"อย่าลงมือนะ นายอยากจะช่วยสาวน้อยใช่มั้ย? ฉันมอบพวกเธอให้กับนาย นายปล่อยฉันไป?" เจ้าสำนักน้อยโบกสะบัดมือ พูดด้วยรอยยิ้ม

เสียงตอบรับคือเสียงสั่นสะท้าน กระบี่สับสวรรค์ที่มีไอสังหารลอยอยู่บนหัวของเฉินโม่

เหมือนรับรู้ได้ถึงความโกรธแค้นของเจ้าของ กระบี่สับสวรรค์สั่นสะเทือนอยู่ในอากาศไม่หยุด เสียงสั่นสะท้านดั่งเสียงคำรามของมังกรเดี๋ยวดังเดี๋ยวเบา ดูคล้ายกับสัตว์ประหลาดที่กระหายเลือด

เจ้าสำนักน้อยสัมผัสได้ว่าเฉินโม่ไม่มีทางปล่อยเขาไป เตรียมใจที่จะทุ่มสุดตัวเสี่ยงดวง เคลื่อนไหวร่างกายไปที่ข้างเตียง ใช้มือหนึ่งจับคอที่งดงามของเวินฉิงไว้

"เจ้าหนุ่ม ปล่อยฉันไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่า...."

ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆเจ้าสำนักน้อยก็กรีดร้องดังขึ้น "อ๊าก!"

แสงสีทองฟาดฟันผ่านแขนของเจ้าสำนักน้อยที่จับคอเวินฉิงไปอย่างรวดเร็ว เพียงดาบเดียวแขนข้างหนึ่งก็ได้ถูกตัดขาด

"นี่ นี่มันคือวิชาอะไรกัน!ทำไมถึงได้แข็งแกร่งมากเช่นนี้?"

เจ้าสำนักน้อยมองเฉินโม่อย่างหวาดกลัว คิดอยากจะไปจับตัวเวินฉิงไว้ แต่แขนอีกข้างก็ไม่กล้าที่จะยื่นออกไปสักที

ดาบเมื่อกี้ของเฉินโม่ รวดเร็วมาก รวดเร็วจนเขาไม่ทันจะได้ตั้งตัว

"แกไม่คู่ควรที่จะได้รับรู้!"

ฟุ่บ!

ฟันไปอีกหนึ่งดาบ แขนอีกข้างของเจ้าสำนักน้อยได้ถูกตัดขาดอย่างเท่ากัน

นักบู๊แดนปรมาจารย์ เมื่ออยู่ต่อหน้าชั้นสี่แดนรวมพลังอย่างเฉินโม่แล้ว ไม่มีพลังที่จะตอบโต้ได้เลย

"อ๊าก!"

เจ้าสำนักน้อยกรีดร้อง คุกเข่าลงกับพื้น "ไต้ซือได้โปรดไว้ชีวิตด้วยครับ!ยินดีที่จะเชื่อฟังไต้ซือ ถวายทรัพย์สินทั้งหมดของผมด้วย ได้โปรดไว้ชีวิตผม!"