แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 347

ผู้นำทั้งสี่ตระกูลพาพวกลูกน้องเผชิญหน้ากับเฉินโม่ที่สนามหญ้านอกห้องโถง

"แกเป็นใคร?" ผู้นำตระกูลเหลียนคนใหม่ถาม

เฉินโม่สีหน้าเย็นชา "พวกแกไม่คู่ควรี่จะได้รับรู้ วันนี้ทุกคนที่นี่ ล้วนต้องตาย!"

เฉินโม่ปล่อยมือเอียนชิงเฉิงและเวินฉิง ปล่อยหมัดสู่ฟ้า

"ท่าที่สามของหมัดเทพเทียนเสวียน ปราบฟ้าดิน!"

พลังมหาศาลขับเคลื่อนชี่ฟ้าดินในละแวก เหมือนดั่งภูเขาขนาดใหญ่ถล่มทลาย

พรึ่บ.....

นอกจากเอียนชิงเฉิงและเวินฉิงแล้ว ทุกคนในสนามหญ้าล้วนถูกแรงกดดันที่ไม่มีตัวตนทับถม นอกจากผู้นำทั้งสี่ตระกูลได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว คนอื่นๆล้วนถูกกดทับจนกระดูกแหลกละเอียด ตายอนาถคาที่

หมัดเดียวฆ่าทุกคน!

ผู้นำทั้งสี่ตระกูลทั้งโมโหและตกใจหวาดกลัว

"แกเป็นใคร? พวกฉันมีความแค้นอะไรกับแก? ทำไมต้องทำร้ายกันเช่นนี้!"

ภายในกลุ่มคนที่ตายไป รวมพวกลูกหลานของแต่ละตระกูลอยู่ด้วย ยังไม่ทันได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ได้ถูกชายหนุ่มที่แปลกประหลาดคนนี้ปล่อยหมัดฆ่าตายแล้ว ขณะเดียวกันกับที่ผู้นำแต่ละคนหวาดกลัว ก็ยังมีความโมโหโกรธเคืองอย่างหนักรวมอยู่ด้วย

"พวกแกกล้าแตะต้องครอบครัวของฉัน แต่กลับไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร?"

ทุกคนเข้าใจในทันที เฉินโม่มาแก้แค้นให้กับสองสาวที่ถูกจับตัวมา

"สิ่งนั้นเจ้าสำนักน้อยเป็นคนทำ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา!" ผู้นำตระกูลยิงคนใหม่ตะโกนว่าถูกใส่ร้ายเข้าใจผิด

อีกสามคนที่เหลือเองก็รีบสมทบ

"เจ้าสำนักน้อยของพวกแกตายไปแล้ว ตอนนี้ถึงคิวของพวกแกแล้ว!" เฉินโม่ไม่มีความคิดที่จะเมตตากรุณาสักนิด แม้จะฆ่าคนพวกนี้ให้หมดไป ก็ไม่สามารถดับความโกรธแค้นในใจของเขาได้

"ไม่นะ!ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยครับ!พวกเราเองก็ถูกบังคับไร้หนทางเช่นกัน!" ผู้นำตระกูลยิงคุกเข่าอ้อนวอนร้องขอชีวิต

ความน่าเกรงขามหนึ่งหมัดของเฉินโม่เมื่อกี้นี้ พวกเขาได้รับบทเรียนแล้ว รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินโม่ จึงทำได้แค่คุกเข่าอ้อนวอนขอร้องเท่านั้น