แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 353

เสียงของเฉินโม่ เหมือนว่ามีความน่ากลัวที่ห้ามคัดค้านเด็ดขาดแฝงอยู่ นั่นคือความน่าเกรงขามที่มาจากจิตวิญญาณ

หลินทาวคำรามในใจ "ไม่ ฉันจะกลัวไอ้ขยะคนนี้ได้ยังไงกัน?ในงานพนันหินหยก เขาก็แค่โชคดีพนันได้หยกล้ำค่าเท่านั้น ทำไมฉันจะต้องกลัวมันด้วย!"

"มันเป็นคนทำให้ฉันถูกคุณชายหลินเทียนหยาทำร้ายสาหัส มันเป็นคนทำให้ฉันเสียโอกาสในการสานสัมพันธ์กับตระกูลหลิน ฉันเกลียดมัน แทบอยากจะให้มันตายซะเดี๋ยวนี้ ฉันนะกลัวมันได้ยังไงกัน!"

หลินทาวพยายามให้ตัวเองใช้ความโกรธเกลียดไปคัดค้านความน่าเกรงขามจากจิตวิญญาณของเฉินโม่ มองดูสายตาของเฉินโม่ที่มีความแค้นปรากฏออกมา

นี่เป็นเพียงแค่พลังที่เฉินโม่เผลอปล่อยออกมาในตอนที่พูดเท่านั้น หากว่าเขาคิดจะใช้พลังอำนาจไปทำให้หลินทาวกลัวจริงๆ เพียงแค่ความคิดเดียวก็สามารถทำให้หลินทาวตกใจกลัวจนเป็นบ้าได้

"โอ๊ะ พวกฉันก็คิดว่านายกลัวจนหนีไปแล้วซะอีก ไม่คิดเลยว่านายยังกล้ากลับมา!" หลินทาวพูดยิ้มร้าย

เฉินโม่พูดซ้ำนิ่งๆอีกครั้ง "ฉันบอกให้นายเลียให้สะอาดซะ"

เสียงที่ราบเรียบแต่เยือกเย็นอย่างมากสะท้อนอยู่ในห้องเรียน เสียงไม่ดังมาก แต่กลับสามารถทำให้ทุกคนได้ยิน

ภายในห้องเรียนเงียบสงบ เพื่อนนักเรียนต่างก็มองเฉินโม่และหลินทาว

เจิ้งหยวนฮ่าวแววตาเย็นชา บนใบหน้ามีความเยาะเย้ย

เจิ้งซิ่วลี่สีหน้าชั่วร้าย อยากจะให้ทุกคนมารุมเล่นงานเฉินโม่ เยาะเย้ยยิ่งแรงยิ่งดี

เพื่อนนักเรียนที่สนิทกับหลินทาว ต่างก็หัวเราะเยาะ มองเฉินโม่อย่างไม่หวังดี ในสายตาเต็มไปด้วยความดูถูก

พวกจ้าวกางและเจี่ยงหยาว สีหน้าเคร่งเครียด รู้สึกประหม่า

หลินทาวชื่อเสียงฉาวโฉ่ ฐานะทางบ้านไม่เลว แม้แต่พวกคุณครูยังให้เกียรติเขา แม้ว่าเฉินโม่จะต่อสู้เก่ง แต่ยังไงซะตอนนี้ก็ไม่ใช่ยุคสมัยนี้ใช้พลังการต่อสู้หากิน