แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 353

เสียงของเฉินโม่ เหมือนว่ามีความน่ากลัวที่ห้ามคัดค้านเด็ดขาดแฝงอยู่ นั่นคือความน่าเกรงขามที่มาจากจิตวิญญาณ

หลินทาวคำรามในใจ "ไม่ ฉันจะกลัวไอ้ขยะคนนี้ได้ยังไงกัน?ในงานพนันหินหยก เขาก็แค่โชคดีพนันได้หยกล้ำค่าเท่านั้น ทำไมฉันจะต้องกลัวมันด้วย!"

"มันเป็นคนทำให้ฉันถูกคุณชายหลินเทียนหยาทำร้ายสาหัส มันเป็นคนทำให้ฉันเสียโอกาสในการสานสัมพันธ์กับตระกูลหลิน ฉันเกลียดมัน แทบอยากจะให้มันตายซะเดี๋ยวนี้ ฉันนะกลัวมันได้ยังไงกัน!"

หลินทาวพยายามให้ตัวเองใช้ความโกรธเกลียดไปคัดค้านความน่าเกรงขามจากจิตวิญญาณของเฉินโม่ มองดูสายตาของเฉินโม่ที่มีความแค้นปรากฏออกมา

นี่เป็นเพียงแค่พลังที่เฉินโม่เผลอปล่อยออกมาในตอนที่พูดเท่านั้น หากว่าเขาคิดจะใช้พลังอำนาจไปทำให้หลินทาวกลัวจริงๆ เพียงแค่ความคิดเดียวก็สามารถทำให้หลินทาวตกใจกลัวจนเป็นบ้าได้

"โอ๊ะ พวกฉันก็คิดว่านายกลัวจนหนีไปแล้วซะอีก ไม่คิดเลยว่านายยังกล้ากลับมา!" หลินทาวพูดยิ้มร้าย

เฉินโม่พูดซ้ำนิ่งๆอีกครั้ง "ฉันบอกให้นายเลียให้สะอาดซะ"

เสียงที่ราบเรียบแต่เยือกเย็นอย่างมากสะท้อนอยู่ในห้องเรียน เสียงไม่ดังมาก แต่กลับสามารถทำให้ทุกคนได้ยิน

ภายในห้องเรียนเงียบสงบ เพื่อนนักเรียนต่างก็มองเฉินโม่และหลินทาว

เจิ้งหยวนฮ่าวแววตาเย็นชา บนใบหน้ามีความเยาะเย้ย

เจิ้งซิ่วลี่สีหน้าชั่วร้าย อยากจะให้ทุกคนมารุมเล่นงานเฉินโม่ เยาะเย้ยยิ่งแรงยิ่งดี

เพื่อนนักเรียนที่สนิทกับหลินทาว ต่างก็หัวเราะเยาะ มองเฉินโม่อย่างไม่หวังดี ในสายตาเต็มไปด้วยความดูถูก

พวกจ้าวกางและเจี่ยงหยาว สีหน้าเคร่งเครียด รู้สึกประหม่า

หลินทาวชื่อเสียงฉาวโฉ่ ฐานะทางบ้านไม่เลว แม้แต่พวกคุณครูยังให้เกียรติเขา แม้ว่าเฉินโม่จะต่อสู้เก่ง แต่ยังไงซะตอนนี้ก็ไม่ใช่ยุคสมัยนี้ใช้พลังการต่อสู้หากิน

ถ้าหากว่าเฉินโม่สู้กับหลินทาว เฉินโม่จะเอาชนะได้มั้ย?

"พี่เฉินโม่ พี่อย่าใจร้อน ให้เขาเช็ดให้สะอาดก็พอแล้วค่ะ!" เจี่ยงหยาวพูดเสียงอ่อนโยน กลัวว่าหากเฉินโม่โมโหแล้วจะทำร้ายหลินทาว แล้วหากถูกโรงเรียนไล่ออกก็ลำบากแน่

จ้าวกางเข้าใจความเป็นห่วงของเจี่ยงหยาว แม้เขาจะอยากเห็นหลินทาวโดนสั่งสอนอย่างมาก แต่เขาห่วงว่าเฉินโม่จะทำผิดกฎระเบียบโรงเรียนมากกว่า จึงได้เอ่ยปากพูดอีกแรงว่า "เสี่ยวโม่ เชื่อเจี่ยงหยาวเถอะ ถ้าหากเขาไม่เช็ดให้สะอาด พวกเราก็ไปฟ้องครู ถ้าหากครูไม่สนใจ ถึงตอนนั้นนายต่อยเขา ก็มีเหตุมีผล!"

เฉินโม่ยิ้มให้กับพวกเจี่ยงหยาวและจ้าวกาง พูดนิ่งๆว่า "ชีวิตนี้ฉันพูดคำไหนคำนั้น ในเมื่อฉันบอกให้เขาเลียให้สะอาด อย่างนั้นเขาก็ต้องเลียมันให้สะอาดซะ"

พวกเจี่ยงหยาวและจ้าวกางไม่พูดอะไรอีก ในใจรู้สึกตะลึงต่อความน่าเกรงขามของเฉินโม่ และในแววตาก็มีความกังวลอยู่ด้วย

อานเข่อเยว่ที่เพิ่งเดินเข้าห้องเรียนเห็นสถานการณ์นี้ ก็รู้สึกตกใจ ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ในตัวมีความน่าเกรงขามที่ไม่อาจต้านทานได้!

หลินทาวหัวเราะเยาะอย่างดูถูก "เฉินโม่ สมองนายถูกลาถีบมาหรือไง? วันนี้ฉันวาดไปแล้วนายจะทำไม? นายกล้าลงมือทำร้ายฉันหรือไง!"

เฉินโม่ขี้เกียจพูดมากกับเขา วันนี้ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา เฉินโม่บำเพ็ญตนถึงระดับชั้นสี่แดนรวมพลังแล้ว แม้จะเผชิญหน้ากับนักบู๊แดนเทพเขาก็ไม่หวาดกลัวสักนิด

และเมื่อเคยผ่านเรื่องของเจ้าสำนักน้อยมาแล้ว เฉินโม่ตัดสินใจที่จะแก้ไขการถ่อมตนที่ผ่านมาของเขา สำหรับคนที่กล้าหาเรื่องเขา เฉินโม่จะไม่มีความเมตตาใดๆ

มีเพียงแค่การสู้ให้ศัตรูกลัว และจำยอมอย่างแท้จริง พวกมันถึงจะไม่กล้ามาหาเรื่องตัวเองอีก

มือหนึ่งของเฉินโม่จับเข้าที่คอของหลินทาว ทำเหมือนดั่งจับตัวลูกไก่ตัวหนึ่ง แล้วกดหัวของหลินทาวลงที่โต๊ะเรียน

"ไอ้ขยะ แกคิดจะทำอะไร? พี่ฮ่าว ช่วยผมด้วย!"

หลินทาวสีหน้าหวาดกลัว เมื่ออยู่ในกำมือของเฉินโม่แล้วเขาไม่มีแรงที่จะต่อต้านเลยสักนิด มือของเฉินโม่เหมือนดั่งคีมเหล็กขนาดใหญ่ แม้ว่าเขาจะใช้แรงทั้งหมดมาต่อต้านก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

นักเรียนรอบข้างคนอื่นเองต่างก็ตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าเฉินโม่คิดจะลงมือก็ลงมือเลย ต้องรู้ไว้ว่าที่นี่คือห้องเรียนนะ!

เจิ้งหยวนฮ่าวแววตาซับซ้อน สีหน้าไม่ดีนัก เขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของหลินทาว แต่หลินทาวก็ถือตัวเป็นลูกน้องของเขามาโดยตลอด ถ้าหากว่าไม่ช่วย ก็จะทำลายความน่าเกรงขามของเจิ้งหยวนฮ่าว