แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 361

เมื่อได้ยินว่าผู้อำนวยการกำลังจะลงโทษเฉินโม่ หลินทาวกล่าวเย้ยหยันอย่างมีชัย และรู้สึกตื่นเต้นมาก "เฉินโม่ คนไร้ประโยชน์อย่าแก ตอนนี้รู้ผลที่ตามมาจากการล่วงเกินฉันแล้วใช่ไหม?"

หลินเจิ้งหัวยังคงสงบ เขาประสานมือทั้งสองแล้วคำนับไปทางผู้อำนวยการและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ผู้อำนวยการหยู่รักษากฎอย่างมีประสิทธิภาพ ทำให้ผมรู้สึกชื่นชมจริง ๆ!"

ผู้อำนวยการหยู่กล่าวเยาะเย้ยว่า "หลินทาวเหยียดหยามเพื่อนร่วมชั้น ทำลายความสามัคคี สมควรถูกลงโทษ!"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเจิ้งหัวและหลินทาวหยุดชะงักทันที หลินเจิ้งหัวมองไปที่ผู้อำนวยการหยู่และยิ้มด้วยความอึดอัดว่า "ผู้อำนวยการหยู่ ลูกชายของผมเป็นผู้ถูกกระทำ!"

"ถ้าเขาไม่ใช่ผู้ถูกกระทำแล้ว คนที่ถูกลงโทษก็จะเป็นแค่เขาคนเดียว" ผู้อำนวยการหยู่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

สีหน้าของหลินเจิ้งหัวเคร่งขรึมทันที "ผู้อำนวยการหยู่คุณทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว! ไม่ว่าอย่างไร ผมเคยบริจาคเงินให้โรงเรียนมากมาย ถ้าคุณปฏิบัติกับผมแบบนี้ ไม่กลัวว่าเบื้องบนจะตำหนิหรือ?"

ผู้อำนวยการหยู่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่าด้วยสีหน้าราบเรียบว่า "ชั่วชีวิตของผมทำอะไรไม่เคยละอายใจต่อตนเอง ดังนั้นทำไมผมจะต้องกลัวด้วย!"

หวางลี่มองผู้อำนวยการด้วยสายตาชื่นชม เขาเป็นแบบอย่างที่ดี!

เฉินโม่แสดงความชื่นชมเช่นกัน มีผู้อำนวยการเช่นนี้ มิน่าแปลกใจที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวถึงได้กลายเป็นโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในฮ่านหยาง

สีหน้าของหลินเจิ้งหัวแย่จนถึงขีดสุด "โอเค ถ้าผู้อำนวยการหยู่ไม่ให้เกียรติผมขนาดนี้ ผมหวังว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลัง! อย่าลืมว่าคุณยังมีครอบครัวและลูกอีกด้วย!"

เมื่อไม่สามารถติดสินบนผู้อำนวยการหยู่ได้หลินเจิ้งหัวจึงเริ่มข่มขู่

สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่เปลี่ยนไป ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความโกรธ "คุณกล้าเหรอ?!"

สายตาของเฉินโม่ประกายความเยือกเย็น ผู้อำนวยการแบบนั้นยังถูกคุกคามอีก ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรม?

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เฉินโม่ต้องการเห็น

"ฉู่เหวินสง ตอนนี้ในอู่โจวใคร ๆ ก็กล้ามาโอ้อวดแล้วเหรอ?" น้ำเสียงของเฉินโม่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ฉู่เหวินสงตกใจ เขารู้ว่าเฉินโม่โกรธแล้ว

ฉู่เหวินสงรีบลุกขึ้นแล้วคำนับเฉินโม่ "คูณ ..คุณเฉินใจเย็น ๆ ผมจะจัดการเอง!"

ภาพนี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกอึ้ง!

ผู้อำนวยการหยู่ หลินเจิ้งหัวและหวางลี่ ต่างตกตะลึง และมองฉู่เหวินสงด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมบุคคลเช่นนี้ถึงให้เกียรติเฉินโม่ขนาดนี้!

หลินทาวอ้าปากกว้างและมองฉู่เหวินสง และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

สำหรับหวางลี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้จักฉู่เหวินสง แต่เดาจากสายตาของหลินเจิ้งหัวที่มองฉู่เหวินสงแล้ว เธอสามารถเดาออกว่าบุคคลนี้เป็นคนไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เพียงแต่คนใหญ่คนโตเช่นนี้ ทำไมถึงได้อ่อนน้อมถ่อมตนกับเฉินโม่เช่นนี้?

"ไปเถอะ!" เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ครับ!" ฉู่เหวินสงก้มหน้าแล้วหันไปมองหลินเจิ้งหัว "เมื่อสักครู่นายบอกว่านายเป็นใคร? พูดคำพูดเมื่อสักครู่ซ้ำอีกครั้งสิ!"

หลินเจิ้งหัว "......"

เมื่อหลินเจิ้งหัวเห็นฉู่เหวินสงโค้งคำนับเฉินโม่ หัวใจของเขาจมดิ่งลงไปสู่ก้นเหวที่ลึก เขานึกไม่ว่านักเรียนที่มาจากอำเภอเล็ก ๆ จะสามารถทำให้ผู้ทรงอิทธิพลของอู่โจวอย่างฉู่เหวินสงเคารพได้!

หากฉู่เหวินสงอยากจะจัดการตนเอง เขาสามารถทำลายตระกูลหลินได้ทุกเมื่อ

ดังนั้นเขาไม่กล้าล่วงเกินฉู่เหวินสงแน่นอน

"คุณ .....คุณฉู่ เมื่อสักครู่ผมแค่ล้อเล่นกับผู้อำนวยการหยู่เท่านั้น คุณอย่าถือเป็นจริง!" หลินเจิ้งหัวโค้งคำนับและยิ้มอย่างประจบสอพลอ

"ล้อเล่นเหรอ?" ฉู่เหวินสงลูบคางด้วยสีหน้าหยอกล้อ

"งั้นฉันก็ล้อเล่นกับนายด้วย นายคิดว่าฉันจะทำให้นายไสหัวออกไปจากอู่โจวภายในสามวันได้หรือไม่?"

หลินเจิ้งหัวตกใจจนเกือบจะคุกเข่าลงบนพื้น และกล่าวด้วยความหวาดกลัวว่า "ท่านฉู่ ผมรู้ตัวว่าผิดแล้ว คุณอย่าล้อเลียนกับผมอีกเลย!"

สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่และหวางลี่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เพราะคนอย่างหลินเจิ้งหัวเป็นคนที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า

หลินทาวทนไม่ไหวอีกต่อไป ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นฉู่เหวินสง แต่ตระกูลหลินก็ไม่ใช่ตระกูลที่จะมารังแกได้ง่าย ๆ