แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 368

จ้าวกางและคนอื่น ๆ ล้อมเฉินโม่ด้วยความตื่นเต้น จ้าวกางอุทานว่า "เฉินโม่ คุณสุดยอดมาก! คุณทำได้อย่างไร?"

สีหน้าของเฉินหมิงเต็มไปด้วยความชื่นชม "ใช่ ใช่ มันเหมือนกับนักยุทธ์ในตำนาน สุดยอดจริง ๆ!"

เฉินโม่ยิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ไม่มีอะไร ฉันเพิ่งเรียนรู้สมรรถภาพทางกายมานิดหน่อยเท่านั้น เอาล่ะ เรื่องที่นี่ได้รับการแก้ไขแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ"

จ้าวกางรู้ว่าเฉินโม่ยุ่ง จึงไม่ได้รั้งเขาเอาไว้ แต่เขายังมีบางอย่างที่จะบอกเฉินโม่

"เฉินโม่ รอสักครู่ พรุ่งนี้เป็นงานฉลองประจำปีของโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจ นายต้องมาร่วมงานให้ได้น่ะ มันมีแค่ปีละครั้งเท่านั้น ถ้าไม่มามันจะน่าเสียดาย ฉันกับเพื่อน ๆ รอนายอยู่นะ"

เฉินโม่ตกตะลึงครู่หนึ่ง เขายังมีความทรงจำบางอย่างเกี่ยวกับงานฉลองประจำปีของโรงเรียนความทรงจำลึกที่สุดน่าจะเป็นมู่หรงยานเอ๋อร์ที่รำระบำโบราณในชุดย้อนยุค จนกลบรัศมีของดาวโรงเรียนคนอื่น ๆ และกลายเป็นเทพธิดาในดวงใจของหนุ่ม ๆ ทุกคนในโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจ

ดูเหมือนมีผู้ชายคนหนึ่งเล่นกีตาร์ ก็เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลของโรงเรียนด้วยเช่นกัน เขาได้รับเลือกเป็นเดือนโรงเรียน และเป็นเทพบุตรในใจของหญิงสาวมากมาย

ดูเหมือนว่าผู้ชายที่เล่นกีตาร์จะเป็นสมาชิกทีมของห้องห้าเมื่อสักครู่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เฉินโม่รู้สึกคุ้นตา

หลังงานประจำปีของโรงเรียนแล้ว ผู้ชายคนนั้นมีข่าวซุบซิบกับมู่หรงยานเอ๋อร์ แต่สุดท้ายได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น และทุกอย่างไม่เป็นความจริง

เมื่อนึกถึงการระบำที่น่าทึ่งของมู่หรงยานเอ๋อร์ที่บันทึกไว้ในบันทึกประวัติศาสตร์ของโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจแล้ว ทำให้เฉินโม่รู้สึกหวั่นไหว

เมื่อมองท่าทางที่คาดหวังของจ้าวกางและคนอื่น ๆ แล้ว เฉินโม่พยักหน้าตกลง "โอเค พรุ่งนี้ฉันจะมาอย่างแน่นอน"

"เยี่ยมมาก! มีนายอยู่ ทำให้พวกเรามีที่พึ่งพาอาศัย"

จ้าวกางและคนอื่น ๆ รู้สึกมีความสุขมาก

เมื่อเห็นเพื่อนมีความสุข เฉินโม่ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา การเกิดใหม่ครั้งนี้เป็นเพียงการชดเชยความเสียใจของชาติที่แล้วใช่ไหม? ในเมื่อสามารถทำให้เพื่อนมีความสุขได้ แล้วทำไมเฉินโม่จะไม่มาล่ะ?

"เจอกันพรุ่งนี้!" เฉินโม่บอกลาพวกเขา และกลับไปที่ลานชุมชนเมือง

มุมหนึ่งของสนามเด็กเล่น สมาชิกทีมของห้องห้าต่างเดินด้วยความหดหู่และสีหน้าเต็มไปด้วยท้อแท้

คุณชายฮัวถอนหายใจ "ฉันเกรงว่าความสามารถของเจ้าหมอนั้น ชั่วชีวิตของฉันก็ไม่สามารถเอื้อมถึง ต่อไปถ้าพวกเราพบคนคนของห้องหก พวกเราทำได้เพียงเจียมเนื้อเจียมตัวเท่านั้น"

สมาชิกทีมอีกคนกล่าวโน้มน้าวว่า "คุณชายฮัวอย่าท้อแท้ เจ้าหมอนั้นมีสมรรถภาพทางกายที่ดีเท่านั้น และเล่นบาสเกตบอลได้ดีกว่าเท่านั้น แต่คุณมีพรสวรรค์รอบด้าน คุณเรียนเก่ง มีพื้นฐานครอบครัวที่ดี หน้าตาหล่อเหลา แล้วยังสามารถเล่นกีตาร์ได้ เมื่อเทียบกับคุณแล้วเจ้าหมอนั้นยังห่างไกล"

"ถูกต้อง คุณชายฮัว คุณสามารถบดขยี้เขาด้วยด้านอื่นได้ คุณไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบจุดอ่อนของคุณกับจุดแข็งของเขา!"

"คุณชายฮัว พรุ่งนี้เป็นงานฉลองประจำปีของโรงเรียนได้ยินมาว่าครั้งนี้ทางโรงเรียนได้ให้คุณและดาวโรงเรียนมู่หรงยานขึ้นแสดงบนเวทีเดียวกัน เมื่อถึงเวลานั้นการแสดงกีตาร์ของคุณจะทำให้ผู้ชมประทับใจ บางทีคุณอาจจะได้หัวใจของดาวโรงเรียนมู่หรงยานมาครอบครอง โจมตีความหยิ่งผยองของเจ้าหมอนั้นให้หนัก เพื่อให้เขารู้ว่าคุณเก่งแค่ไหน!"

สีหนาของฮัวหยู้เฟิงมั่นใจขึ้นอีกครั้ง "ถูกต้อง เจ้าหมอนั้นเพียงแค่เล่นบาสเกตบอลเก่งนิดหน่อยเท่านั้น ทำไมฉันต้องกลัวเขาด้วย!"

"พรุ่งนี้ฉันจะทำให้เขารู้ว่าเมื่อเทียบกับฉันฮัวหยู้เฟิงแล้ว เขาไม่สามารถถือเป็นอะไรได้"

เฉินโม่กลับไปที่ลานชุมชนเมือง เฉินซงจื่อทักทายเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"มีอะไรหรือเปล่า?" เฉินโม่ถาม

เฉินซงจื่อเหลือบมองห้องของเอียนชิงเฉิง ตื่นเต้นจนลืมทักทายเฉินโม่ "อาจารย์ คุณเอียนเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ด้านการฝึกจริง ๆ คุณลองเดาว่าช่วงไม่กี่วันที่ผ่านเธอก้าวหน้าไปถึงระดับไหนแล้ว?"