แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 373

สีหน้าของเจิ้งซิ่วลี่และฮัวหยู้เฟิงแย่มาก พวกเขาวางแผนด้วยความยากลำบาก และไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะเป็นคนนำผลประโยชน์มาให้เฉินโม่

ว่ากันว่ามู่หรงยานเอ๋อร์เป็นเทพธิดาแห่งความเย่อหยิ่งและเย็นชาใช่หรือไม่? ว่ากันว่ามู่หรงยานเอ๋อร์พูดจาไม่ไว้หน้าผู้ชายไม่ใช่เหรอ?

แล้วความเย่อหยิ่งล่ะ? ความขี้อายล่ะ? หายไปไหนหมดแล้ว?

เกิดความโกลาหลในกลุ่มนักเรียน

"เชี่ย! เทพธิดาซุกอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่นจริง ๆ โอ้สวรรค์ ทำไมบุคคลนั้นถึงไม่ใช่ฉัน!"

"ผมรู้จักเจ้าหมอนั้น เขาคือเฉินโม่! เขาเป็นคนที่มีผลการเรียนต่ำที่สุดของโรงเรียนเป็นเวลาสามปีติดต่อกัน! แล้วเทพธิดาจะซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเขาได้อย่างไร? ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี?"

"ดอกไม้ปักบนกองขี้ควาย คนไร้ประโยชน์อย่างเฉินโม่ได้ครอบครองหัวใจของเทพธิดามู่หรงได้อย่างไร? หรือว่าเทพธิดาไม่ชอบเด็กเรียน? เปลี่ยนเป็นชอบเด็กกาก?"

สายตาของเฉินหมิงและหวางตงที่อยู่ข้างเฉินโม่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และอดไม่ได้แทบอยากจะกัดเฉินโม่เพื่อบรรเทาความโกรธ

เจี่ยงหยาวที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนเม้มปากต่อเนื่อง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหึงหวง

อานเข่อเยว่ขมวดคิ้ว แล้วมองมู่หรงยานเอ๋อร์และเฉินโม่ด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อ "ทำไมยานเอ๋อรถึงได้เลอะเลือนขนาดนี้? นึกไม่ถึงว่าเธอจะชอบเขาจริง ๆ! ไม่ได้! ฉันไม่สามารถปล่อยให้ยานเอ๋อร์ถูกภาพลวงตาของเฉินโม่หลอกได้!"

ดวงตาของเจิ้งหยวนฮ่าวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่เขากลับรู้สึกโล่งใจโดยไม่สามารถอธิบายได้ เขามองอานเข่อเยว่ที่อยู่ด้านหน้าโดยไม่ตั้งใจ สายตาประกายความครอบครองอย่างแรงกล้า ถึงแม้ว่ามู่หรงยานเอ๋อร์จะเพอร์เฟคมาก แต่อานเข่อเยว่ถึงจะเป้าหมายของเขา

เฉินโม่ไม่เคยสนใจสายตาคนนอก ถึงแม้ว่าคนทั้งโลกจะต่อต้านเขา เขาก็จะไม่สนใจมัน ผู้บำเพ็ญย่อมมีความเย่อหยิ่งของผู้บำเพ็ญ

เฉินโม่ตบหลังมู่หรงยานเอ๋อร์เบา ๆ และปลอบโยน "เอาล่ะ ฉันไม่เป็นไรและยืนอยู่ตรงนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?"

มู่หรงยานเอ๋อร์ถึงได้ผละออกมาจากอ้อมแขนของเฉินโม่ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "เฉินโม่ การที่ได้พบนายอีกครั้ง มันดีจริง ๆ!"