แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 39

ไม่ได้ระเบิดพละกำลังใดๆออกมาเลย เฉินโม่เหมือนกับคนแก่ที่เดินเล่นอย่างสบายๆในลานกว้าง ใจเย็น เชื่องช้า เดินเตร่ระหว่างหนุ่มวัยรุ่นสิบกว่าคน

หมัดกำปั้นหนึ่ง ทุบไปบนท้องของชายวัยรุ่นที่อยู่ใกล้ที่สุด ช้ามาก

ทุกคนต่างก็รู้ว่าเห็นได้ชัดว่าชายวัยรุ่นนั่นหลบหลีกได้อย่างสบายๆ แต่เหมือนว่าชายวัยรุ่นไม่เห็นหมัดกำปั้นที่เฉินโม่ปล่อยออกมาเลยด้วยซ้ำ ก็โดนต่อยโดยไม่เคลื่อนไหวแบบนั้นเลย

หลังจากนั้น ใบหน้าของชายวัยรุ่นก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร้องอย่างโอดครวญ นอนลงกับพื้น ท่อเหล็กในมือ เสียงดังติ๊งต๊าง หล่นลงบนพื้น

เฉินโม่เหมือนกับเลียนแบบสูตรสำเร็จรูป เพียงพริบตาเดียว ลูกสมุนทั้งหมดของชายหัวล้านก็ลงไปนอนกับพื้นแล้ว ส่งเสียงร้องที่เศร้าโศกไปทั่วทุกที่

กระบวนการทั้งหมด ทุกคนต่างก็เห็นกันอย่างชัดเจน ก็เหมือนเปิดหนังสโลโมชั่นใหม่อีกครั้ง แต่ว่า รอจนเฉินโม่ต่อยเสร็จแล้ว ชายวัยรุ่นนอนลงกับพื้นทั้งหมด ทุกคนถึงได้พบว่า ตั้งแต่เฉินโม่ออกโรงต่อสู้จนเสร็จ ไม่ถึงหนึ่งนาที

ดูเหมือนว่าช้ามาก แต่ความจริงกลับว่า เร็วสุดขีด!

จริงๆ เฉินโม่ไม่อยากทำให้กลุ่มคนตกใจ จงใจปล่อยในความเร็วช้าๆ ทำให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน ถ้าหากเขาออกแรงทั้งหมด ต้องการแค่สามวินาที ก็เพียงพอที่จะต้องการชีวิตของคนสิบกว่าชีวิตแล้ว!

กลุ่มเพื่อนนักเรียนมองเฉินโม่ ตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก เหมือนกับรู้จักเฉินโม่เป็นครั้งแรก สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

หลังจากที่จ้าวกางและพวกตกตะลึงกันครู่หนึ่ง กลับว่ามีสีหน้าที่ตื่นเต้น ร้องไชโยอย่างตื่นเต้น : "ดี!เฉินโม่ ที่แท้นายก็คมในฝัก คิดไม่ถึงว่าจะชกต่อยเป็นขนาดนี้!"

ใบหน้าน้อยๆของเจี่ยงหยาวตะลึงทั้งหมดเลย พี่เฉินโม่ของเธอ เป็นคนที่สุดยอดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ด้านนอกประตู โจวหาวสีหน้าท่าทางตกใจอย่างมาก นัยน์ตาที่มองไปยังเฉินโม่ ตกใจอย่างอธิบายไม่ได้เช่นกัน

เฉินโม่ กลายเป็นคนที่สุดยอดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แม้แต่พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวก็มีสีหน้าท่าทางที่เหลือเชื่อ พูดถามอย่างตะลึงงัน : "หยาวหยาว แกแน่ใจนะว่าเพื่อนเฉินโม่คนนี้ของแก เป็นเพียงแค่คนธรรมดา?"

"หนู หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่เฉินโม่ เมื่อก่อนก็เป็นนักเรียนที่ธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมจู่ๆถึงกลายเป็นคนที่สุดยอดขนาดนี้ล่ะ?"เจี่ยงหยาวพูดอย่างตกตะลึง สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังร่างที่ผอมบางนั่นที่ยืนอยู่กลางร้าน เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม รู้สึกสูงใหญ่ราวกับภูเขา

จางหู่มองไปยังเฉินโม่อย่างงุ่มง่าม สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว คนที่ชกต่อยเป็น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอมาก่อน อย่างเช่นยอดฝีมือบางคนที่แอบประลองฝีมือชกต่อยกัน กองกำลังพิเศษ คนเหล่านั้นสุดยอดมากจริงๆ คนๆหนึ่งสามารถชกต่อยได้8-9คน

แต่ว่า แม้ว่าเป็นยอดฝีมือที่สุดยอดที่สุดที่เขาเคยเห็นมา ก็ทำแบบนี้เฉินโม่ไม่ได้ ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ชกต่อยลูกน้องสิบกว่าคนของเขาให้ล้มคว่ำหน้าทั้งหมด

ในเวลานี้จางหู่ นอกจากช็อก ก็คือช็อก!

จู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของเฉินโม่ได้แล้ว : ที่พึ่งพิงของฉัน ก็คือตัวฉันเอง!

เมื่อกี้ จางหู่ยังคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่เฉินโม่จงใจเยาะเย้ยเขา ตอนนี้ เขาเชื่อโดยสิ้นเชิง