แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 38

แม้แต่เจี่ยงหยาวก็ร้อนใจจนกระทืบเท้า เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ จู่ๆก็เชื่อว่าเฉินโม่จะจัดการวิกฤตที่อยู่ตรงหน้าได้ ตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว เมื่อกี้ผีสิงเลย เฉินโม่เป็นเด็กในครอบครัวธรรมดาทั่วไป จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกจางหู่ได้ยังไงกัน!

"เฉินโม่ นายรีบกลับมา"ภายใต้สถานการณ์เร่งด่วน เจี่ยงหยาวตะโกนออกไปเลย

เฉินโม่หันหน้ามองเจี่ยงหยาวแวบหนึ่ง เผยรอยยิ้มที่วางใจเล็กน้อย หัวหน้ากลับ จ้องมองที่จางหู่ต่อไป : "ฉันให้โอกาสแกนะ ชดใช้ความเสียหายทั้งหมดของที่นี่สิบเท่า อีกอย่างขอโทษคุณลุงคุณป้าต่อหน้าทุกคน ฉันจะให้อภัยพวกแก!"

ครั้งนี้ ก็แม้แต่พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวยังตกใจจนพูดไม่ออก เฉินโม่กล้าพูดคำพูดแบบนี้กับจางหู่ได้ยังไงกัน?ไม่พูดถึงว่าจางหู่ไม่มีทางตอบตกลงแน่ก่อนนะ เพียงแค่พูดคำนี้ออกไป แสดงว่าระหว่างเฉินโม่กับจางหู่ ไม่มีพื้นที่ให้ผ่อนปรนอีก

"เฉินโม่ นายบ้าไปแล้ว รีบกลับมา!"ครั้งนี้ จ้าวกางและพวกก็ไม่มีเวลามากลัวแล้ว พูดตะโกนออกมา

เจี่ยงหยาววิ่งมายังข้างกายของพ่อแม่เธอเลย ร้องไห้พร้อมพูดว่า : "พ่อ แม่ พวกท่านรีบคิดหาทางช่วยพี่เฉินโม่ ถ้าไม่ได้จริงๆ พวกเราก็ตอบรับเงื่อนไขของพวกเขาเถอะ!"

พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวแอบถอนหายใจ มองดูลูกสาวของตัวเอง และก็มองไปยังจางหู่ที่อยู่ตรงข้ามอีก เฉินโม่ที่ไม่หวาดกลัวโดยสิ้นเชิง ในใจได้ประนีประนอมแล้ว

"ไม่ว่าจะพูดยังไง เฉินโม่ออกหน้าเพื่อครอบครัวของเรา พวกเราจะทนมองเขามีอันตรายโดยที่ไม่เข้าไปช่วยเหลือไม่ได้หรอกนะ ก็ได้ แม่จะตอบรับเงื่อนไขของจางหู่!"แม่ของเจี่ยงหยาวพูดอย่างจนใจ

โจวหาวที่อยู่ด้านนอกของหน้าต่างกระจก สีหน้าดีใจ ในใจมีความสุขเหมือนดอกไม้บาน เขากำลังเป็นกังวลว่าไม่มีทางที่จะทำให้จางหู่จัดการเฉินโม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเฉินโม่จะกระโดดออกมาเอง ยังจะพูดคำพูดแบบนั้นอย่างรนหาที่ตายอีก

"แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยฉัน เฉินโม่ แกตายแน่!"

รอยยิ้มบนใบหน้าของจางหู่ค่อยๆหายไป มีสีหน้าที่จริงจังเข้ามาแทนที่ ทุกคนต่างก็คิดว่าจางหู่จะโกรธฮึดฮัด ต่อยเฉินโม่ แต่จางหู่กลับว่าใจเย็นอย่างผิดปกติ

"เด็กน้อย ให้โอกาสแกสักครั้ง พูดที่พึ่งพิงของแกออกมา ถ้าหากฉันจางหู่รู้จัก บางทีแกก็ยังมีโอกาสรอด ไม่เช่นนั้น วันนี้ไปจากร้านอาหารนี้ไม่ได้!"

จางหู่แผลงฤทธิ์ที่ถนนเส้นนี้เป็นเวลาหลายปีได้ กลับว่าไม่ใช่คนที่ไร้สมองรู้แค่ฆ่าคนเท่านั้น เขาดูเหมือนจะไม่สนใจ จริงๆแล้วระมัดระวังมาก คนที่ยั่วยุไม่ได้ เขาไม่มีทางยั่วยุแน่นอน เพราะงั้น เขาถึงได้ใช้ชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ ยังคงถือครองอำนาจที่ถนนเส้นนี้ได้

คนอื่นต่างก็คิดว่าเฉินโม่บ้าไปแล้ว แต่เขากลับกังวลว่าเฉินโม่จะมีที่พึ่งพิง แน่นอนว่า ถ้าหากที่พึ่งพิงของเฉินโม่ ไม่สามารถดึงความสนใจของเขาได้ งั้นเฉินโม่ วันนี้จะต้องชดใช้กับความเจ็บปวด!

เฉินโม่ยังคงมีสีหน้าที่นิ่งเฉยเช่นเคย พูดอย่างหยอกเล่นว่า : "ที่พึ่งพิงของฉัน ก็คือตัวฉันเอง!"