แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 37

"โจวหาวคนต่ำต้อย ต่อไปอย่าพูดว่าฉันรู้จักเขา! "หลี่เฉียงกลัวว่าจะถูกโจวหาวทำให้เดือดร้อนไปด้วย เห็นโจวหาวหนีไป เป็นคนแรกที่ออกมาเคลียร์ความสัมพันธ์กับโจวหาว

"วันนี้ในเมื่อโจวหาวเขาทำเรื่องทุเรศแบบนี้ ต่อไปมิตรภาพของเพื่อนนักเรียน ก็จบเพียงแค่นี้!"จ้าวหลินตะโกนพูดด้วยความแค้นเคืองอย่างไม่เป็นธรรม

"ใช่ รอเปิดเทอมแล้ว จะต้องเผยแพร่การกระทำทั้งหมดในวันนี้ของโจวหาว ไปทั่วทั้งโรงเรียน ดูว่าต่อไปเขายังจะมีหน้าอยู่ที่โรงเรียนต่อไปได้ยังไง!"เพื่อนนักเรียนคนอื่นก็โกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ ต่างก็ตัดสินใจ ตัดขาดความสัมพันธ์กับโจวหาว

ตบโจวหาวฉาดหนึ่งแล้ว จางหู่รู้สึกระบายความโกรธในใจเล็กน้อย นี่กลับว่าไม่สามารถกีดกั้นเรื่องที่เขาจะทำได้ ถนนเส้นนี้ ตำแหน่งของจางหู่ไม่สามารถท้าทายได้!

"สหายทั้งหลาย!"มือขวาของจางหู่ยกขึ้นสูงอีกครั้ง หลังจากนั้น ตกลงมาอย่างรวดเร็ว : "ตุบ!"

ลูกสมุนสิบกว่าคนลงมือทันที บางคนก็ยกเก้าอี้ บางก็หยิบท่อเหล็กในมือออกมาเลย ทุบโต๊ะเก้าอี้ในร้านอาหารจนชุลมุนวุ่นวายไปหมด

ปิ๊งป็องๆ เปรี๊ยงปร๊างๆ เศษไม้ลอยว่อน ทั่วทั้งร้านอาหารพัลวันพัลเกทันที

เพื่อนนักเรียนทุกคนรีบลุกขึ้นยืนทันที รวมตัวอยู่ด้วยกัน หลบอยู่ที่มุมกำแพง กลัวมากว่าจะถูกทำให้เดือดร้อนไปด้วย

แม้แต่พ่อแม่ของเจี่ยงหยาว ก็ถอยหลังลงไปด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว จนกระทั่งในเวลานี้ แม่ของเจี่ยงหยาวยังไม่กล้าที่จะเชื่อว่าจู่ๆจางหู่จะกล้าทุบทำลายร้านอาหารของเธอจริงๆ

มีเพียงเจี่ยงหยาว ยืนอยู่กับที่อย่างเปล่าเปลี่ยว ปล่อยให้เศษไม้บินลอยว่อน ขีดผ่านใบหน้าที่จิ้มลิ้มของเธอไป ไม่ถอยหลังลงแม้แต่ครึ่งก้าวเลย

ร้านอาหารแห่งนี้ แบกความฝันทั้งหมดในหัวใจดวงน้อยๆของเธอไว้ เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่มีใครรู้ว่าความน้อยเนื้อต่ำใจของเธอมาจากที่ไหน?แต่ว่า ตัวเธอเองรู้ดีมาก ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของเธอก็เป็นเพราะว่าพื้นฐานครอบครัว!

ทุกครั้งที่ยืนกับพวกอานเข่อเยว่เหล่านั้น เจี่ยงหยาวมักจะลืมพื้นฐานครอบครัวของเธอไม่ได้ รู้สึกต่ำกว่าหนึ่งระดับ เธอปรารถนาที่จะเปลี่ยนแปลง เธอหวังว่าสักวันหนึ่งเวลาที่ยืนอยู่กับอานเข่อเยว่ จะเชิดหน้ายืดอกตรงได้

"หยุดนะ!"

เจี่ยงหยาวคำรามด้วยความโมโหออกมาทันที น้ำเสียงชัดเจน กลับนำมาซึ่งความเศร้าสลดที่กำลังจะตาย

แต่ว่า น้ำเสียงของเธอถูกกลบด้วยเสียงทุบตีที่วุ่นวายอย่างรวดเร็วเลย อย่างกับเม็ดทราย ตกลงในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่

เจี่ยงหยาวเกิดความเด็ดเดี่ยวบนใบหน้า ยิ้มอย่างนิ่งๆ ถ้าหากตัวเองตายภายใต้ไม้กระบองของพวกเขา บางทีอาจจะ รักษาร้านอาหารไว้ได้นะ!

ทันใดนั้น เจี่ยงหยาวพุ่งไปยังชายวัยรุ่นที่ถือท่อเหล็กที่อยู่ใกล้เธอที่สุดอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้าใดๆเลย เพียงแค่ห้าก้าว เจี่ยงหยาวก็สามารถรับท่อเหล็กที่คร่าชีวิตนั่นได้สำเร็จ

แต่ว่า ก็ตอนที่ฝีเท้าของเจี่ยงหยาวเพิ่งจะยกขึ้น มือที่ผอมบางข้างหนึ่ง แต่กลับว่าอบอุ่นและมีพลัง ดึงเธอไว้แล้ว

หัวหน้ากลับมา เจี่ยงหยาวเห็นเฉินโม่กำลังเผยรอยยิ้มอย่างนิ่งๆให้กับเธอ : "ให้พวกเขาทุบ วางใจ วันนี้พวกเขาทุบไปเท่าไหร่ ฉันจะให้พวกเขาชดใช้คืนสิบเท่า!"