แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 437

หนานกงหลงอดที่จะถอยหลังหนึ่งก้าวไม่ได้ พลังหนึ่งหมัดนั้นของเฉินโม่ในตอนนี้น่าตกใจเกินไป

"ไอ้หนู แกกล้าฆ่ากู พอพ่อกูเสร็จการบำเพ็ญ จะต้องจัดการแกให้เป็นชิ้นๆแน่นอน!" หนานกงหลงพูดขู่

"หนวกหู!" เฉินโม่โบกมืออย่างสบายๆ พลังที่ไร้รูปร่างก็ซัดหนานกงหลงบินไปเลยโดยตรง แล้วกระแทกไปกับกำแพง

หนานกงหลงกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง แล้วตะโกนร้องอย่างโหดร้ายดุดันว่า "มีความสามารถแกก็ฆ่ากูซะ รอพ่อกูกลับมา จะต้องล้างแค้นให้กูแน่นอน!"

"ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มาหาฉัน ฉันก็กำลังจะไปหาเขาอยู่พอดี" เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ ฉายแววเจตนาฆ่าในดวงตา แล้วก็ซัดฝ่ามือหนึ่งออกไปอีกครั้ง "แกไปตายได้แล้ว"

พรวด!

ทันใดนั้นหนานกงหลงก็มุ่งหน้าไปยังที่อื่น ความแข็งแกร่งของแดนในชั้นสูงสุด แม้แต่ต้านทานก็ไม่สามารถทำได้

แววตาของเฉินโม่หมุนอีกครั้งหนึ่ง แล้วมองไปที่มู่เจิ้งเฟิง "ถึงตาแกแล้ว"

ซุนเฟยเยว่ตกใจจนทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เขาฝันก็คิดไม่ถึงว่า ที่แท้ชายหนุ่มที่ไม่โดดเด่นคนนี้ ถึงจะเป็นเทพสังหารที่แท้จริง!

เมื่อครู่เขามุ่งเป้าไปที่หลี่ซู่เฟินขนาดนั้น เฉินโม่จะปล่อยเขาไปหรือ?

สีหน้าของท่านถังก็เคร่งขรึมมากเช่นกัน เขาก็นึกไม่ถึงว่าเฉินโม่จะลงมือโหดเหี้ยมแบบนี้ ฆ่าคนราวกับการเล่นของเด็ก!

แต่กลับเป็นถังซืออวี่ที่หน้าตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พลังของเป็นตายในชั่วขณะประเภทนี้ ทำให้ในใจเธอโหยหาไร้ที่เปรียบ ในตาดวงโตที่มองไปยังเฉินโม่ เต็มไปด้วยความชื่นชม

สีหน้าของหลี่ซู่เฟินดูไม่ได้อยู่บ้าง เธอไม่สามารถยอมรับที่เฉินโม่ฆ่าคนได้อย่างสบายๆ แม้ว่าคนเหล่านี้จะมีเส้นทางสู่ความตาย แต่เธอก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

"เสี่ยวโม่ พอแล้ว! ลูกได้ฆ่าคนสองคนติดต่อกันแล้ว จะฆ่าคนอีกไม่ได้แล้ว" หลี่ซู่เฟินเสียงสั่นเทา เธอไม่สามารถยอมรับการฆ่าคนอย่างง่ายดายต่อหน้าเธอของลูกชายตัวเองได้