แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 497

เจิ้งซิ่วลี่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน เฝ้ามองภาพนี้อย่างเงียบ ๆ ด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม

"เฉินโม่ คราวที่แล้วจินเพ่ยอวิ๋นช่วยแกเอาไว้ แม้แต่เย่เทียนหนิงก็ไม่สามารถทำอะไรแกได้ คราวนี้จินเพ่ยอวิ๋นไม่อยู่ที่นี่ ฉันจะคอยดูว่าใครจะสามารถช่วยแกได้"

อีกด้านหนึ่งของห้องโถง หญิงสาวขี้อายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมจางหู่ซึ่งเป็นผู้ทรงอิทธิพลในอู่โจว เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมางานระดับสูงเช่นนี้ ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่คุ้นเคยเลย

และหญิงสาวก็ถูกการกระทำของกงซุนหลีดึงดูด เธอมองไปด้วยความสงสัย

ทันใดนั้น ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย ความเขินอายในดวงตาถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ เธอรีบวิ่งไปหาเฉินโม่อย่างรวดเร็ว

จางหู่ตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วร้องเรียกว่า "คุณเจี่ยงหยาว รอผมด้วย" แล้วเขาก็รีบวิ่งตามไป

เจี่ยงหยาวพยายามเลาะทางเดินออกมาหนึ่งทาง เมื่อมองเห็นคนที่ตนเองคิดถึง เธอตื่นเต้นจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

"พี่เฉินโม่!" เจี่ยงหยาวเรียกเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงสะอื้น

เจี่ยงหยาวยืนห่างจากเฉินโม่เพียงไม่กี่เมตร แต่เธอไม่กล้าเดินไปข้างหน้าต่อ เธอรู้สึกว่ามันเป็นความฝัน เธอกลัวว่าหากตื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างที่อยู่ข้างหน้าก็จะหายไป

เมื่อเฉินโม่เห็นเจี่ยงหยาว เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ตามหลักแล้วฐานะทางครอบครัวของเจี่ยงหยาวไม่มีคุณสมบัติมาที่นี่ เพียงแต่เมื่อเฉินโม่เห็นจางหู่ที่เดินตามมาติด ๆ เฉินโม่ก็เข้าใจทันที

"หยาวหยาว ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ" เฉินโม่ยิ้มบาง ๆ ด้วยแววตาที่อ่อนโยน

เจี่ยงหยาวถึงได้พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว และคิดจะกอดเฉินโม่ แต่เมื่อเธอมาอยู่ด้านข้างเฉินโม่แล้ว หน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงระรื่น เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพียงแค่ใช้สองมือจับแขนเฉินโม่เท่านั้น และมองเฉินโม่ทั้งน้ำตา "พี่เฉินโม่ พี่หายไปไหนตั้งนาน? ไม่มาหาฉันเลย พี่ไม่รู้ว่า ฉัน....ทุกคนคิดถึงพี่มาก"

หลังจากพูดจบ หน้าของเจี่ยงหยาวยิ่งแดงมากขึ้นไปอีก

เฉินโม่มองหญิงสาวที่เขารู้สึกผิดมากที่สุดเมื่อชาติก่อน ในใจรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย เสียงของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน "ขอโทษจริง ๆ ฉันมีเรื่องที่จำเป็นต้องทำ ดังนั้นถึงไม่มีเวลาติดต่อพวกเธอ อย่าโทษฉันเลย"

หลังจากกล่าวจบ เฉินโม่ยื่นมือออกไปลูบผมที่ตกบนหน้าผากของเจี่ยงหยาวเหมือนเมื่อก่อน ท่าทางสนิทสนมมาก

เอียนชิงเฉิงขยับสายตาเล็กน้อย มีความหมองหม่นที่ยากจะสังเกตเห็น

ดวงตาของอานเข่อเยว่ที่อยู่กลางฝูงชนเย็นชาเล็กน้อย ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เมื่อเห็นเฉินโม่ทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น เธอก็รู้สึกขมขื่น

ความรู้สึกนี้ทำให้อานเข่อเยว่ที่เป็นคนสุขุมแอบตกใจ รีบส่ายศีรษะ โยนความรู้สึกแปลก ๆ นี้ออกไปจากสมองของเธอ

เจี่ยงหยาวส่ายศีรษะอย่างแรงและรีบอธิบาย "พี่เฉินโม่ ฉันไม่โทษพี่ ฉันรู้ว่าพี่ยุ่ง เพียงแต่.....ฉันไม่ได้พบพี่นานมากแล้ว ทุกคนต่างคิดถึงพี่มาก"

เฉินโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรักที่เจี่ยงหยาวมีต่อเขา ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ ยังมั่นคงดั่งหินผา และไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทำไมเขาจะไม่รู้? แต่เขามีศิษย์น้องหญิงอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถรับรักของเจี่ยงหยาวได้

"เฮ้อ ถึงแม้ว่าฉันจะเกิดใหม่อีกชาติ เกรงว่าจะยังคงทำให้เธอผิดหวัง จึงทำได้แค่พยายามชดเชยในด้านอื่น ๆ ให้เธอ และให้เธออยู่อย่างสงบสุขไปชั่วชีวิต ไม่ต้องกังวลเรื่องปัจจัยสี่"

เมื่อมองเจี่ยงหยาวที่ใบหน้าแดงระรื่น ศีรษะที่สวยงามของเธอกำลังจะหดตัวเข้าไปในคอของเขาเหมือนนกกระจอกเทศ เฉินโม่ยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า "ผมรู้แล้วครับ ต่อไปถ้ามีโอกาส ผมจะเป็นฝ่ายไปเยี่ยมทุกคนเอง"

จางหู่ที่เดินตามเจี่ยงหยาว มองเฉินโม่ด้วยสายตาที่ประหลาดใจ เฉินโม่เป็นผู้ที่มีบุญคุณต่อเขาเป็นอย่างมาก และตอนนี้การที่เขามีสถานะสูงส่งในอู่โจว ทั้งหมดเป็นเพราะประโยคนั้นของเฉินโม่

"จางหู่ ขอคารวะคุณเฉิน!" จางหู่เดินไปข้างหน้า และกล่าวด้วยความเคารพ