แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 535

ความจริงนั้นเป็นอย่างที่ลุงอานพูด เพราะน้ำใต้ดินนั้นอาศัยพืชที่ขึ้นในทะเลทราย ตอนนี้บริเวณโดยรอบล้วนเป็นทรายสีเหลืองและไม่มีพืชสักอย่าง

หลังจากหาไปหนึ่งรอบ ทุกคนไม่พบร่องรอยของแหล่งน้ำ พวกเขาจึงทำได้เพียงเดินกลับมาด้วยความเศร้า

ชายแซ่หวางนอนอยู่บนพื้นและกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า "ไอ้หู แกคิดว่าพวกเราจะตายอยู่ที่นี่ไหม?"

ชายแซ่หูเตะเขาและด่าว่า "แกมีความสามารถแค่นี้เหรอ? รีบลุกขึ้น พวกเรารีบหากันต่อเถอะ"

ศ.เฉินเดินมาพร้อมกับกระติกน้ำทหาร แล้วกล่าวว่า "น้องหู นี่คือกระติกน้ำสุดท้ายแล้ว จะแบ่งอย่างไรดี?"

ชายแซ่หูมองกลุ่มคนที่กำลังจ้องมองกระติกน้ำด้วยตาปริ ๆ และเลียริมฝีปาก เขาขมวดคิ้ว สุดท้ายเขามองผู้หญิงป่วยที่นอนอยู่บนพื้น "ตอนนี้เสี่ยวหยุนต้องการน้ำมากที่สุด ให้เธอเถอะ!"

ไม่มีใครคัดค้านวิธีจัดสรรนี้ เพราะตอนนี้เหลือเพียงกระติกเดียวเท่านั้น คนจำนวนมากขนาดนี้ ถึงจะแบ่งก็ได้น้ำไม่มาก ฉะนั้นให้คนป่วยดื่มดีกว่า บางทีอาจจะสามารถช่วยชีวิตคนป่วยได้

ทุกคนเดินตามแผนที่ต่อ ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตกดิน ทุกคนเริ่มตั้งแคมป์และพักผ่อน

ตอนกลางคืน ชายแซ่หูกับชายแซ่หวางรับหน้าที่เฝ้ายาม ส่วนคนที่เหลือก็นอนพักผ่อน

เฉินโม่กับหยวนชิงซานนั่งอยู่บนเนินทรายที่อยู่ไม่ไกลหยวนชิงซานถามเฉินโม่เบา ๆ "ควรทำอย่างไรดี? ปัญหาของแหล่งน้ำ เป็นปัญหาที่พวกเราก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน พวกเราออกไปจากทะเลทรายดีไหม?"

สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ "ไม่ต้องรีบ รออีกหน่อย"

ตอนกลางคืน ในทะเลทรายไม่มีมลภาวะ ทำให้ดวงดาวบนท้องฟ้าสว่างสุกใสเป็นพิเศษ

ขณะนี้ ชายแซ่หูมองท้องฟ้าด้วยความเหม่อลอย หลังจากนั้นก็วิ่งไปวิ่งมา ราวกับว่าเขากำลังศึกษาอะไรบางอย่าง

สุดท้าย เขาหยิบเข็มทิศออกมา แล้วเริ่มเปรียบเทียบ

ชายแซ่หวางรีบวิ่งไปทันทีและถามเบา ๆ "ไอ้หู แกพบอะไรเหรอ?"