แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 66

ฝีมือของเหมยถิงไม่เลว แต่เพราะความคิดที่มีมาก่อนหน้านี้แล้ว เฉินโม่เลยกินน้อยมาก แม้ว่าอานโส่วอี่และเหมยถิงเรียกให้เฉินโม่กินผักกินข้าวอยู่ตลอด แต่เฉินโม่ก็ยิ้มปฏิเสธไป

นอกจากอานโส่วอี่ เหมยถิงและอานเข่อเยว่แล้วก็เฉินโม่ ต่างก็มีเรื่องในใจให้คิด ข้าวมื้อนี้กินไปอย่างไม่อร่อยสักเท่าไหร่

กินข้าวเสร็จ เดิมทีเฉินโม่คิดว่าจะกลับไปทันที แต่ว่าอานโส่วอี่กลับคุยกับเขาถึงเรื่องของเฉินจิงเย่ขึ้นมา จังหวะนั้นเฉินโม่เกรงใจที่จะบอกลา

เหมยถิงจัดเก็บเสร็จเรียบร้อย ก็รีบเดินออกมา นั่งอยู่ตรงหน้าเฉินโม่ มองไปที่เฉินโม่ด้วยรอยยิ้ม พูดว่า: "เสี่ยวโม่ วันนี้ตอนกลางวันคุยกันผ่านทางมือถือ พูดไม่ชัดเจน ตอนนี้ต่อหน้าน้าาและคุณอาของหนู หนูบอกน้าได้ไหมว่าทำไมหนูถึงออกไปเช่าบ้านอยู่คนเดียว?"

ได้ยินเช่นนี้ อานโส่วอี่ตกใจ: "เสี่ยวโม่ย้ายออกไปแล้วเหรอ?"

เหมยถิงเหลือบตาขาวไปให้เขาหนึ่งที พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี: "คุณทั้งวันก็อยู่แต่ข้างนอก มีตอนไหนบ้างที่สนใจเรื่องในบ้าน!"

อานโส่วอี่รู้สึกงุ่มง่าม หัวเราะเฮๆออกมา รู้ว่าตัวเองเถียงไม่ไหว กะพริบตาไปทางเฉินโม่ ไม่กล้าออกเสียง

เฉินโม่รู้แต่แรกแล้วว่าเหมยถิงจะต้องไล่ถามเขาเรื่องที่เช่าบ้านอยู่ แต่ว่า เขาขี้เกียจที่จะอธิบายให้กับเหมยถิงจริงๆ: "คุณน้า เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้ว พวกเราก็ไม่ต้องทักเรื่องนี้อีกเลย"

ถูกเฉินโม่พูดตัดขาดหัวเรื่องนี้ เหมยถิงก็รู้สึกงุ่มง่าม

อานเข่อเยว่ที่อยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที จ้องไปที่เฉินโม่ ในใจก็โมโหเล็กน้อย แม่ของฉันทำแบบนี้ก็เพื่อนาย นายทำไมใช้น้ำเสียงแบบนี้มาคุยกับแม่ฉัน?

มองเห็นท่าทีที่มองแรงของอานเข่อเยว่ เฉินโม่สีหน้าเฉยชา ไม่ได้สนใจเธอเลย