แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 673

หลังจากเดินไปตามถนนที่ปูด้วยหินอ่อนหลายสิบเมตร เฉินโม่กับมู่หรงยานเอ๋อร์ก็มาถึงย่านใจกลางหมู่บ้าน

สองข้างทางของถนนมีแผงขายของต่าง ๆ โดยขายของที่ระลึกที่มีเอกลักษณ์เฉพาะของทางใต้ รวมถึงของแปลกมากมาย ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นตาตื่นใจ

มู่หรงยานเอ๋อร์มองไปทางซ้ายบ้างและทางขวาบ้าง มีความสุขเหมือนนกคีรีบูนที่เพิ่งถูกปล่อยออกจากกรง รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งแปลกใหม่

โดยเฉพาะการที่เธอความสามารถมาเดินช็อปปิ้งกับเฉินโม่ได้ เป็นโอกาสที่หายากของมู่หรงยานเอ๋อร์ ดังนั้นมู่หรงยานเอ๋อร์จึงหวงแหนมันมาก และรู้สึกมีความสุขมากเช่นกัน

“เฉินโม่ นายดูสร้อยข้อมือหอยสังข์เส้นนี้สิ!” มู่หรงยานเอ๋อร์หยิบสร้อยข้อมือที่ทำจากหอยสังข์ขนาดเล็กหลากสีสัน จากแผงลอยของหญิงวัยกลางคน และถามอย่างมีความสุขว่า “สวยไหม?”

“สวยครับ” เฉินโม่พยักหน้า

หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สาวน้อย คุณหน้าตาสวยมาก ใส่แล้วยิ่งสวยมากขึ้นไปอีก ถ้าคุณชอบ ฉันจะมอบให้คุณฟรี ขอเพียงแค่คุณสวมมันไว้ก็พอแล้ว”

หญิงวัยกลางคนเป็นคนที่หัวการค้ามาก ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยของมู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว ถ้าเธอสวมสร้อยข้อมือเส้นนี้เดินไปตามถนน ต้องสามารถเพิ่มจุดเด่นของสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้อย่างแน่นอน และทำให้คนมากมายอยากมีสร้อยข้อมือที่สวยงามแบบนี้เหมือนกัน

และหลังจากที่พวกเธอซื้อสร้อยข้อมือแล้ว ถึงได้รู้ว่าไม่ใช่สร้อยข้อมือสวย แต่ที่สวยคือมู่หรงยานเอ๋อร์ต่างหาก

“ขอบคุณค่ะ คุณป้า แต่พวกเราจะไม่เอาฟรี ๆ เงินนี้ให้คุณป้า ไม่ต้องทอนค่ะ!” หญิงวัยกลางคนกล่าวชมมู่หรงยานเอ๋อร์ ทำให้เธอดีใจจนยิ้มแก้มปริ

และขณะที่หญิงวัยกลางคนกำลังจะปฏิเสธ มู่หรงยานเอ๋อร์ก็ดึงเฉินโม่และเดินไปที่แผงถัดไปแล้ว

“โอ้ บังเอิญจริง ๆ! นั่นเฉินโม่ไม่ใช่เหรอ?”

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะเยาะก็ดังมาจากระยะไม่ไกล