แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 7

หลังเฉินโม่ได้เงินมา เขาไปหาอะไรกินก่อน ตอนนี้ร่างกายเขายังไม่ถึงระยะปี้กู่ ถ้าไม่กินอะไร ต้องหิวตายแน่

จากนั้นไปเช่าห้องหนึ่งห้อง เป็นแบบหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก ในพื้นที่เล็กๆ ซึ่งอยู่ในหมู่บ้านในเขตเมือง ใกล้บริเวณโรงเรียน ค่าเช่าเดือนละสองพัน

พื้นที่เล็กๆ เงียบมาก ในลานยังมีต้นหอมหมื่นลี้ ห้องในพื้นที่เล็กๆ แบ่งเป็นสามชั้น เฉินโม่เช่าชั้นหนึ่ง ถึงภาพรวมของอาคารจะดูเก่าสักหน่อย แต่ห้องสะอาดมาก

ค่าเช่าห้องเดือนละสองพัน นับว่าแพงมากในเมืองอู่โจว แต่เฉินโม่ไม่มีแนวคิดเรื่องเงิน ชาติก่อนเป็นแบบนี้ ชาตินี้เงินทองก็ยิ่งเป็นแค่ตัวเลขสำหรับเขาเท่านั้น

เฉินโม่ให้ความสำคัญตรงที่นี่ใกล้กับโรงเรียนมาก ทำให้เฉินโม่ประหยัดเวลาไปเรียนได้เยอะ

ส่วนเฉินโม่ในตอนนี้ สิ่งล้ำค่าที่สุดคือเวลา

เจ้าของห้องของเฉินโม่ทำความสะอาดไว้ตั้งแต่เช้า เฉินโม่จึงไม่ต้องทำอะไรอีก ล็อกห้องและปิดเสียงมือถือ นั่งขัดสมาธิบนเตียง เริ่มทำการฝึกตน

บรรดาคฤหาสน์นอกเมืองอู่โจว ในห้องนอนของคฤหาสน์หลังหนึ่ง หญิงชราคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ พูดคำที่ฟังไม่ออกเป็นระยะ

บนเก้าอี้ข้างๆ มีชายสูงอายุในชุดจงซานจวงสีดำนั่งอยู่ ใบหน้าเหลี่ยม คิ้วดกดำ หน้าตาเคร่งขรึม

ในห้องเปิดเครื่องทำความร้อน จินเพ่ยอวิ๋นกลับมาจากไปเดินเล่นข้างนอก ถอดเสื้อขนเป็ดสีขาวออก เผยให้เห็นเสื้อขนสัตว์รัดรูปสีขาว ยาวเลยเข่า เห็นรูปร่างอันงดงามชัดเจนาก

"ปู่ วันนี้ย่าอาการกำเริบอีกไหม" จินเพ่ยอวิ๋นเดินเข้ามาในห้องนอน มองปู่ที่นั่งบนเก้าอี้ แล้วถามขึ้นเบาๆ

"หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ อาการกำเริบหนึ่งครั้ง หมอหลินฉีดยาระงับประสาทให้เธอ ตอนนี้หลับไปแล้ว"

พูดพลาง ปู่มองคู่ชีวิตที่อยู่ด้วยกันมานานบนเตียง พูดอย่างทอดถอนใจว่า "ช่วงนี้ความถี่ที่อาการกำเริบจากสองชั่วโมงหนึ่งครั้ง เป็นหนึ่งชั่วโมงไปแล้ว กลัวว่าย่าของแกจะ......"