แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 8

"ปู่!" จินเพ่ยอวิ๋นหันมามองปู่อย่างสลดใจ น้ำตาคลอเบ้า

"ไม่เป็นไร อาการป่วยของย่าแก ขนาดผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุดในยานจิงยังรักษาไม่หาย ยันต์แค่แผ่นเดียวจะมีผลได้ยังไง ถือซะว่าเสียเงินซื้อบทเรียนละกัน!" ปู่พูดปลอบใจหลานสาวเบาๆ

ขณะที่จินเพ่ยอวิ๋นหันกลับมา ยันต์ที่แปะไว้บนหว่างคิ้วของย่ากลายเป็นควันสีขาว แล้วเข้าไปในหัวของย่า

อันที่จริงไม่ใช่เพราะยันต์ของเฉินโม่ไม่ได้ผล แต่เพราะคุณภาพของวัสดุที่เฉินโม่ซื้อมาต่ำเกินไป บวกกับความเบาบางของชี่ทิพย์บนดาวไอกา จึงทำให้ระยะเวลาที่ยันต์แสดงผลช้าลงไปไม่กี่วินาที

"โจงรุ่น......"

ขณะที่ปู่และหลานสาวกำลังแอบสิ้นหวัง เสียงเรียกอ่อนล้าดังขึ้นมา

จินโจงรุ่นกับจินเพ่ยอวิ๋นอึ้งไปทันที หันไปมองบนเตียงอย่างรวดเร็ว

ย่ากำลังใช้มือทั้งสองข้างยันเตียง ลุกขึ้นนั่งช้าๆ

นี่ทำให้ปู่และหลานสาวดีใจเป็นอย่างมาก

จินเพ่ยอวิ๋นก้าวไปข้างย่า ประคองย่าให้พิงกับหัวเตียง ร้องไห้อย่างดีใจ "ย่าฟื้นแล้วเหรอ ย่ายังจำหนูได้ไหม"

ย่าอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดอย่างแปลกใจ "แกเป็นหลานสาวฉัน ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ"

ครั้งนี้ปู่และหลานสาวดีใจจนไม่รู้จะดีอย่างไรแล้ว หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ย่าสติเลอะเลือน จำคนใกล้ชิดไม่ได้สักคน ตอนนี้ไม่เพียงมีสติ แต่ยังจำหลานสาวของตัวเองได้อีก!

"เสี่ยวอวิ๋น รีบไปเรียกหมอหลินมาเร็วๆ!" จินโจงรุ่นพูดเสียงดัง ตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งตัว

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง หมอหลินแน่ใจว่าอาการป่วยของย่าหายดีแล้ว

หมอหลินเอาแต่ถามย่าว่ากินยาวิเศษอะไรกันแน่ แต่โดนปู่และหลานสาวปกปิดเอาไว้ พูดปัดไปว่าย่ามีสติขึ้นมาตามธรรมชาติ ทำให้หมอหลินตกใจมาก "ปาฏิหาริย์ เป็นปาฏิหาริย์จริงๆ!"